Michał Kirkor

Na szczyty szedłeś dumnie, więc dzisiaj one pełnią straż

Michał Kirkor (ur. 17 października 1871 w Suwałkach, zm. 25 stycznia 1907 w Zakopanem) – doktor medycyny, taternik. W 1891 roku rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Po powrocie z zesłania ukończył medycynę na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1898-1904 był asystentem profesorów Napoleona Cybulskiego i Bronisława Kadera (katedra fizjologii). Jako zamiłowany taternik w 1899 został członkiem Towarzystwa Tatrzańskiego, w którym w latach 1902-1906 pełnił funkcję członka zarządu. A w 1905 r. zamieszkał w Zakopanem. W 1902 w towarzystwie pierwszego zdobywcy Kazimierza Brzozowskiego dokonał drugiego wejścia żlebem pomiędzy Giewontem a Małym Giewontem od strony Doliny Strążyskiej, zwanym obecnie Żlebem Kirkora. Zmarł na gruźlicę w Zakopanem.

Zofia z Grabskich Kirkor-Kiedroniowa (bratowa Michała Kirkora) tak opisała go w swoich „Wspomnieniach”: „Ładny blondynek o cerze i rumieńcach, jakich pozazdrościć mu mogły panny, o ślicznych, dużych, niebieskich oczach, niższy od Dymitra (brat Michała), lecz zgrabniejszy od niego; dużo i głośno mówiący, energiczny, zaradny, mniej zdolny od brata i mniej interesujący, ale o wiele bardziej życiowy. Po powrocie z zesłania wyjechał do Krakowa na dalsze studia medyczne, w najkrótszym możliwie czasie uzyskał doktorat (mimo że jednocześnie pracować musiał zarobkowo), otrzymał asystenturę u prof. Cybulskiego, później także u prof. Kadera, słynnego chirurga, i wtedy, gdy zdawało się, że drogi życiowe stoją przed nim otworem, zdobyte niezwykłym wysiłkiem, gdy żona ukochana Ryta (Małgorzata, Margerita z Pytonów Kirkorowa, w 1898 wyszła za mąż za Kirkora, mieli dwóch synów – Michała (1899-1913) i Józefa (1901-1955)) i dwaj synkowie niezmąconym darzyli go szczęściem, dosięgnął go wróg nieubłagany, grożący mu od lat młodzieńczych – gruźlica płuc. Nic nie pomogła wyrobiona gimnastyką i ćwiczeniami atletycznymi siła mięśni. Pozostała po Michale Kirkorze pamięć prawego i dzielnego człowieka, zasłużonego sokoła i znakomitego taternika. Leży na starym zakopiańskim cmentarzu w obliczu ulubionych gór, wśród których na próżno szukał uzdrowienia. Zmarł w sanatorium Dłuskiego w 1907 r.”.

Na mogile numer 27 w której pochowany jest Kirkor widnieje inskrypcja:

„Spoczywaj cicho, druhu nasz!
Na szczyty szedłeś dumnie,
Więc dzisiaj one pełnią straż
Rycerską przy Twej trumnie.
Jako sokoła skalnych Tatr
Żegnamy pieśnią Ciebie,
Niechaj Cię słodkim górski wiatr
Poszumem ukolebie”