19 czerwca 1933 roku w Szopienicach urodził się Janusz Sidło, ps. „Łokietek”, nauczyciel wf i trener, najlepszy oszczepnik w historii polskiej lekkoatletyki, rekordzista świata i dwukrotny mistrz Europy (1954, 1958), srebrny medalista olimpijski z Melbourne(1956). Był pierwszym Europejczykiem, który rzucił ponad 80 metrów. Fachowy lekkoatletyczny magazyn „Track and field” uznał go za najlepszego lekkoatletę w historii, ponieważ przez 20 kolejnych sezonów plasował się w 10. najlepszych oszczepników świata.
Jedyny medal olimpijski- srebrny- zdobył podczas Igrzysk w Melbourne. Mógł mieć złoto, bowiem prowadził w konkursie, lecz przed ostatnią kolejką rzutów pożyczył swój oszczep Norwegowi Egilowi Danielsenowi. Ten wykorzystał swoją szansę i rzucił dalej od Polaka zdobywając złoto.
Dwukrotnie wygrał plebiscyt na najlepszego sportowca roku według „Przeglądu Sportowego”, był odznaczony Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Janusz Sidło przyszedł na świat w robotniczej rodzinie Romana i Elfrydy Papoń, ukończył V Liceum Ogólnokształcące w Gdańsku Oliwie (1952) i stołeczną AWF (1971), gdzie otrzymał tytuł magistra wf (za ciekawą pracę pt. „Oszczep – od narzędzia do przyboru sportowego”, którą napisał pod kierunkiem H. Młodzianowskiej). Największy fenomen w historii polskiego oszczepu (nazywano go „królem” lub „artystą” tej specjalności. Zawodnik (182 cm, 93 kg) Stali Katowice (1949-1950), Spójni Gdańsk (1951-1954) i Spójni Warszawa (1954-1973), a jego trenerem był Zygmunt Szelest. Niezwykła sportowa kariera (24 lata startów, udział w pięciu igrzyskach olimpijskich, pięciu mistrzostwach Europy, rekord życiowy – 86.22 w wieku 37 lat), którą słusznie ktoś nazwał „pogoń za pełnią oszczepniczego życia”. Kiedy jednak zaczęto ją oceniać z perspektywy czasu, nie brakowało opinii, że „myśl o medalach stała się wiarą i przekleństwem” dla niezwykle popularnego mistrza oszczepu, który nie bacząc na zdrowie, kontuzje, ból parł do „wymarzonego celu”. Ciągle – jak sądził „król oszczepu” – niespełnionego. Ale czy można mieć o to do niego pretensje?
Był sportowym fenomenem pod każdym względem: 64-krotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych 1949-1970 (64 starty, 43 zwycięstwa indywidualne), 1-krotny rekordzista świata – 83.66 (30 czerwca 1956 Mediolan), 2-krotny rekordzista Europy – 80.15 (2 października 1953 Jena) i 83.66 (30 czerwca 1956 Mediolan), 7-krotny rekordzista Polski (od 80.15 w 1953 do 86.22, który był jednocześnie rekordem życiowym – 7 maja 1970 Mantes la Jolie, FRA) oraz w rzucie granatem (72.27 w 1951 i 75.54 w 1952), 16-krotny mistrz Polski w rzucie oszczepem (1951-1961, 1963, 1966, 1969) i granatem (1951, 1952). Duże sukcesy zanotował podczas pięciu startów w mistrzostwach Europy: w Bernie (1954) zdobył tytuł mistrzowski rzutem 76.35, a w Sztokholmie (1958) złoty medal wywalczył rzutem na odległość 80.18; w kolejnych startach zajął miejsca – 1962 w Belgradzie – 7. (75.01), 1966 w Budapeszcie – 7. (78.86) i 1969 w Atenach – 3. miejsce i brązowy medal (82.90).
Po zakończeniu kariery zawodniczej był trenerem klubowym i reprezentacji oraz szkoleniowcem PZLA. Mimo iż bardzo chciał (wzorem był jego trener Zygmunt Szelest), nie wychował swoich następców – rekordzistów. Często był rozczarowany. Nie dbał o swoje skołatane serce. Zasłużony Mistrz Sportu, odznaczony m. in. dwukrotnie złotym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Krzyżem Kawalerskim (lub Oficerskim OOP). Najlepszy sportowiec powojennego XX – lecia. Zwycięzca plebiscytu „PS” na najlepszego sportowca Polski (1954, 1955).
Zmarł 2 sierpnia 1993 w Warszawie.
*1952 Helsinki: oszczep – w elim. osiągnął 62.38 (min. kwalifik. 64.00) odp. z konk. (zw. C. Young, USA – 73.78).
*1956 Melbourne: oszczep – w elim. osiągnął 72.00 (min. kwalifik. 66.00), w finale 2. msc (15 zaw.) z wynikiem 79.98 (zw. Norweg E. Danielsen – 85.71) – zdobywając srebrny medal. Bardzo znaczący szczegół rywalizacji tych dwóch znakomitych oszczepników na głównym stadionie olimpijskim: Sidło, prowadząc w konkursie i widząc, że sympatycznemu Skandynawowi nie bardzo się powodzi, zaproponował mu rzut swoim oszczepem. Danielsen po krótkim namyśle, nie mając nic do stracenia, skorzystał z propozycji rywala. Rzucił, „trafił” i zdobył złoty medal olimpijski (potwierdził ten fakt w rozmowie z prof. Wojciechem Zabłockim w roku 2001).
*1960 Rzym: oszczep – w elim. osiągnął 85.14 (min. kwalifik. 74.00), w finale 8. msc (13 zaw.) z wynikiem 76.46 (zw. W. Cybulenko ZSRR – 84.64). Znów stracona szansa Polaka. Najlepszy wynik w eliminacjach, którego nie mógł powtórzyć w finale. Pech.
*1964 Tokio: oszczep – w elim. osiągnął 76.93 (min. kwalifik.77.00) w finale – 4. msc (12 zaw.) z wynikiem 80.17 (zw. Fin P. Nevala – 82.66).
*1968 Meksyk: oszczep – w elim. osiągnął 80.12 (min. kwalifik. 80.00), w finale 7. msc (12 zaw.) z wynikiem 80.58 (zw. J. Lusis ZSRR – 90.10). Ostatnia szansa 35-letniego „króla” polskiego oszczepu. Tym razem nie mogła być wykorzystana. Wielcy rywale rzucali już wtedy 10 metrów dalej.
Wszelkie materiały zamieszczone w niniejszym Portalu chronione są przepisami ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o ochronie baz danych. Materiały te mogą być wykorzystywane wyłącznie na postawie stosownych umów licencyjnych. Jakiekolwiek ich wykorzystywanie przez użytkowników Portalu, poza przewidzianymi przez przepisy prawa wyjątkami, w szczególności dozwolonym użytkiem osobistym, bez ważnej umowy licencyjnej jest zabronione.
