14 stycznia 1919 roku zmarł z ran odniesionych w walce trzynastoletni Antoś Petrykiewicz, jeden z najmłodszych obrońców Lwowa. Był jednym z 1421 obrońców Lwowa, którzy nie ukończyli 18 lat.
„Biogram Antosia jest tak krótki jak jego życie” - pisze Stanisław Sławomir Nicieja w „Lwowskich Orlętach”.
Petrykiewicz urodził się w 1905 roku. Mieszkał na lwowskim przedmieściu Zniesienie. Był uczniem drugiej klasy V gimnazjum we Lwowie. Brał udział w walkach od początku listopada 1918 roku. Był w oddziale Góry Stracenia, dowodzonym przez Romana Abrahama, późniejszego generała WP.
Orlęta Lwowskie to młodzi ludzie, którzy w związku z tym, że we Lwowie nie było oddziałów Wojska Polskiego, sami podjęli się walki z ukraińskimi oddziałami o wówczas polskie miasto. Największą część walczących stanowili harcerze. Ogółem w walkach brało udział 6022 osoby. Byli to przede wszystkim uczniowie szkół powszechnych, średnich oraz studenci. Można mówić o miłości do miasta, ale to jest niewystarczające. To jest patriotyzm wyssany z historii miasta, które musiało przez całe stulecia odpierać ataki różnych najeźdźców. Być może była to także kwestia klimatu, atmosfery. Wpływ mieli także nauczyciele, szkoła, literatura. - tak określa te postawy Janusz Wasylkowski – twórca Instytutu Lwowskiego.
Obronę Lwowa kojarzy się zazwyczaj z listopadowymi walkami, w rezultacie których żołnierze ukraińscy wycofali się z miasta. Jednak obrona okrążonego Lwowa trwała aż do kwietnia 1919 roku.
Trzynastoletni wówczas Antoś był uczniem V Gimnazjum Państwowego we Lwowie i uczęszczał do drugiej klasy. Na czas walk dołączył do oddziału, którego zadaniem była obrona jednego z obszarów Lwowa. Grupa walczących odbyła najbardziej zaciekłe bitwy na wzniesieniu „Góra Stracenia”, stąd została nazwana oddziałem „Straceńców”. 23 grudnia 1918 Antoś Petrykiewicz odniósł bardzo ciężkie obrażenia, broniąc tzw. „Reduty Śmierci” pod Persenkówką znajdującą się na peryferiach Lwowa. Od tego czasu chłopiec w ciężkim stanie przebywał w szpitalu na Politechnice Lwowskiej. Zmarł 14.01.1919 roku, a jego pogrzeb odbył się 16.01.1919 r. Poza Antosiem, także jego ojciec Kasper, brat Zygmunt i stryj Michał ponieśli wówczas śmierć. Wszyscy zostali pochowani na Cmentarzu Orląt. W 1932 roku, po ekshumacji, szczątki chłopca zostały przeniesione i ponownie pochowane w krypcie IV Katakumby na cmentarzu Obrońców Lwowa.
Antoś Petrykiewicz został pośmiertnie udekorowany orderem Virtuti Militari przez Gen. Tadeusza Rozwadowskiego. Uroczystość miała miejsce pod pomnikiem Adama Mickiewicza 17 kwietnia 1921 roku.
Generał Roman Abraham, który kierował oddziałem „Straceńców”, wspominał młodego bohatera, pisząc o nim w jednej ze swoich prac: w moim oddziale Góry Stracenia walczył od pierwszych dni listopada uczeń II kl. gimnazjum, ś.p. Antoni Petrykiewicz, w wieku lat 13. W walce był nieustępliwy.[…] Za osobistą odwagę odznaczony został Krzyżem Virtuti Militari. Był to najmłodszy w całej armii kawaler tego najwyższego odznaczenia wojennego. Do dziś nie przyznano orderu nikomu młodszemu niż trzynastoletni Antoś Petrykiewicz.
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ