16 lat temu 8 kwietnia 2005 roku odbył się pogrzeb Jana Pawła II. W uroczystościach pogrzebowych na placu św. Piotra uczestniczyło 300 tysięcy wiernych. Dwa miliardy osób oglądało transmisję z ich przebiegu w telewizji. Trumna z ciałem spoczęła w podziemiach bazyliki św. Piotra. Dla wielu milionów katolików na całym świecie pogrzeb najważniejszego autorytetu pod względem etyki, wiary i moralności, w XXI w. stał się nie tylko wydarzeniem o charakterze religijnym, w odniesieniu do papieża jako pasterza Kościoła katolickiego, nie tylko o charakterze politycznym ale również o charakterze metafizycznym. W pewnym momencie zaczął wiać silny wiatr, strony księgi zaczęły się przewracać jedna po drugiej, aż w końcu cała książka się zamknęła. Wielu potraktowało to jako niezwykły znak.
Inne wydarzenie odczytane jako znak miało miejsce w Meksyku, w Bazylice Matki Bożej z Guadalupe. W czasie uroczystości pogrzebowych wystawiono tam fotel z pojazdu papamobile, którym Jan Paweł II przemieszczał się, gdy był w z pielgrzymką w tym kraju. Gdy w Watykanie wiatr zamykał księgę, na fotelu usiadł biały gołąb.
Zmagający się z postępującą chorobą Parkinsona Jan Paweł II zmarł w Rzymie 2 kwietnia 2005 roku o 21:37.
Jak przypomina Andrzej Dzikowski w "Obrzędach pogrzebu biskupa rzymu" pogrzeby pierwszych biskupów Rzymu, zwłaszcza świętych męczenników z czasów prześladowań chrześcijan, odbywały się w tajemnicy w katakumbach albo w pobliżu miejsc ich zgonu. W miarę rozwoju chrześcijaństwa i zwiększania się znaczenia papiestwa rozwijała się również rzymska praktyka liturgiczna, a w jej ramach specyficzna liturgia papieska, która wyróżniała się na tle innych obyczajów Kościoła Zachodniego swym przywiązaniem do własnej tradycji, solennością i bogactwem – nie tylko w znaczeniu materialnym, ale także, a może przede wszystkim, w sensie symbolicznym, duchowym. Wzrost potęgi papieży nie tylko jako przywódców duchowych, lecz także władców świeckich, objawił się dalszym rozwojem ceremoniału na dworze papieskim i w rzymskich bazylikach. W wyniku tej trwającej setki lat ewolucji wytworzyła się czcigodna mozaika zwyczajów i praktyk liturgicznych.
Rewolucyjne zmiany zostały wprowadzone po Soborze Watykańskim II nie tylko w powszechnej, znanej wszystkim łacińskim katolikom liturgii rzymskiej, ale również w liturgii i ceremoniale dworu papieskiego. Reformy nie ominęły także pogrzebu papieża: zrezygnowano z licznych elementów ceremonii. Niezmiernie ważne dla zachowania dziedzictwa kulturowego zachodniej cywilizacji i jej integralnej części, jaką jest Kościół rzymskokatolicki jest to, że pozostawiono szacowne, starożytne zwyczaje – takie jak novendialia czy użycie czerwonych szat mszalnych.
Kwestia pochówku zwierzchnika Kościoła katolickiego została dwukrotnie uregulowana w drugiej połowie ubiegłego stulecia przez papieży Pawła VI oraz Jana Pawła II. Po raz pierwszy miało to miejsce w konstytucji apostolskiej Romano Pontifici eligendo ogłoszonej 1 października 1975 r., zaś trzy lata później opublikowano jako druk wewnętrzny księgę liturgiczną znaną pod skróconą nazwą De funere Summi Pontificis bądź De funere Summi Pontificis (ex „Ordine Exsequiarum Summi Pontificis vita functi”), której pełna nazwa brzmi Ordo Exsequiarum Summi Pontificis vita functi et Sacrorum Rituum Conclavis et Inthronizationis Summi Pontificis. Drugim etapem regulacji prawa kanonicznego była promulgowana przez Papieża-Polaka konstytucja apostolska Universi Dominici Gregis z 22 lutego 1996 r. Jest to pierwsza w historii Kościoła oficjalna i zupełna księga liturgiczna pozwalająca na celebrację wszystkich obrzędów związanych z odejściem biskupa Rzymu z tego świata. Jest ona utrzymana w duchu reform introdukowanych do liturgii katolickiej po Soborze Watykańskim II.
Podkreśla ona charakter paschalny śmierci i radość wynikającą ze zmartwychwstania Jezusa Chrystusa, którego triumf jest źródłem nadziei chrześcijańskiej. Otwiera się na, głoszone szczególnie silnie za pontyfikatu papieża Jana Pawła II, miłosierdzie i sama ma również nieść je w sobie. Koncentruje się na fakcie powołania św. Piotra apostoła na namiestnika i wikariusza Chrystusa na ziemi, a zatem też na szczególny związek następcy Piotra na urzędzie biskupim z Bogiem i Kościołem, jak też na przeogromną rolę – służebną i pasterską – jaką on w nim pełni.
Księga ta zawiera też wiele modlitw, pieśni, hymnów i psalmów, dzięki czemu stanowi nie tylko akt prawa liturgicznego i – ogólnej rzecz ujmując – prawa kanonicznego, lecz także podręczny modlitewnik dla osób uczestniczących czynnie w celebracjach wszystkich trzech stacji pogrzebu, novendialiów i dalszych mszy rocznicowych w intencji zmarłego papieża; z wyżej wymienionych przyczyn jest to publikacja bardzo szczegółowa, a zarazem jej regulacja jest pełna i wyłączna, jeśli chodzi o przebieg rozważanych ceremonii sakralnych.
Godne uwagi jest użycie wielu języków współczesnych w liturgii słowa i modlitwie powszechnej podczas mszy sprawowanej za duszę Jana Pawła II.
W świetle aktualnie obowiązujących przepisów właściwym miejscem spoczynku Wikariusza Chrystusowego jest bazylika watykańska, lecz każdy kolejny papież może tę regulację zmienić.
Do kwietnia 2005 r., do śmierci Jana Pawła II, pogrzeby następców apostoła Piotra bywały mniej lub bardziej uroczyste, przyciągały mniejsze lub większe rzesze pielgrzymów z Rzymu i Włoch, lecz nigdy nie miały rozmiarów medialnego wydarzenia ogólnoświatowego. Pod warstwą powszechnej czci, pod presją mediów rządnych sprzedania w jak najkrótszym czasie jak największej ilości informacji, przy ogromie pracy służb porządkowych, medycznych, liturgicznych, wreszcie przy bogactwie obrzędowym, nie wolno zapomnieć, że ma się do czynienia z majestatem śmierci oraz wiarą w zmartwychwstanie umarłych i życie wiekuiste w jedności z Bogiem.
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NA PODSTAWIE: ZDJĘCIE: TWEETER - ARCHIDIECEZJA GNIEŹNIEŃSKA
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ