10 maja w całych Niemczech odbyły się liczne ceremonie palenia książek autorów uznanych za „nieniemieckich”. Sporządzono listy autorów pochodzenia żydowskiego oraz mających poglądy lewicowe, takich jak Einstein, Freud, Mann, Marks i Remarque, których dzieła uznano za „nie do przyjęcia”. Palenie książek organizowali studenci, którzy uważali takie ceremonie za część ogólnego nazistowskiego procesu „ujednolicenia” na uniwersytetach niemieckich.
Goebbels mówił tłumowi studentów podczas palenia książek w Berlinie: „Intelektualna podstawa rewolucji listopadowej [1918 roku] idzie tutaj z dymem”. Studenci publicznie podważali autorytet wykładowców, których mieli za politycznie podejrzanych, i organizowali spotkania z akademikami sympatyzującymi z nazizmem. Eduard Klemt, lider organizacji studenckiej na Uniwersytecie Lipskim, oświadczył: „Chłopaki, mamy uczelnię w ręku i możemy z nią robić, co nam się podoba”.
Palenie książek odbywało się również w małych miejscowościach. Wielki tłum zebrał się na rynku Northeim, miasteczka w wiejskim regionie Dolnej Saksonii, żeby dokonać – jak to określono – „spalenia brudnej literatury”. Setki książek rzucono na stos i podpalono. W głównej roli występowali członkowie Hitlerjugend. Jeden z nich oznajmił, że książki i gazety „rasowo obcych elementów” nie będą dłużej tolerowane. Gdy książki stanęły w płomieniach, tłum odśpiewał Deutschland über alles.
17 maja Hitler wygłosił pierwsze po dojściu do władzy ważne przemówienie poświęcone polityce zagranicznej. Swój program w tym zakresie nakreślił już wyraźnie w 1925 roku w Mein Kampf. W licznych przekładach tej książki fragmenty dotyczące polityki zagranicznej często jednak pomijano. Pierwszym z celów Hitlera było zniesienie traktatu wersalskiego. Wznowienie zbrojeń miało posłużyć do odrodzenia jeszcze skrajniejszej niż wcześniej formy militaryzmu niemieckiego. Celem ostatecznym Führera było bowiem zdobycie „przestrzeni życiowej” (Lebensraum) w Europie Wschodniej, to zaś oznaczało decydujące starcie ze Związkiem Radzieckim. Tymczasem Hitler zamierzał doprowadzić do tego, aby cała ludność niemieckojęzyczna w Austrii, Czechosłowacji i Polsce znalazła się w granicach Wielkoniemieckiej Rzeszy. Zdawał sobie sprawę, że takiemu programowi sprzeciwiłaby się Francja i zapewne Wielka Brytania, ale liczył na to, że Londyn da mu wolną rękę w Europie w zamian za gwarancje bezpieczeństwa dla imperium brytyjskiego i jego panowania na morzu.
Hitler podkreślał, że jego rewolucja ma głównie na celu przywrócenie harmonii wewnątrz Niemiec i że zamierza to osiągnąć dzięki trzem posunięciom. Po pierwsze, kładąc kres komunistycznej działalności wywrotowej i tworząc bezklasową „wspólnotę narodową”. Po drugie, rozwiązując problem bezrobocia. I po trzecie, tworząc stabilną władzę autorytarną, która mogłaby być prawowitym partnerem dla reszty świata.
Artykuł jest fragmentem książki Franka McDonougha „Czas Hitlera. Triumf 1933-1939” tom 1
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ