16 czerwca 1924 roku we Lwowie przyszedł na świat Adam Stanisław Hanuszkiewicz. Reżyser, aktor, współtwórca i pierwszy reżyser naczelny Teatru Telewizji; dyrektor teatrów warszawskich: Powszechnego, Narodowego i Nowego. Dzieciństwo i młodość spędził we Lwowie. Przed wojną chodził tam do gimnazjum. Większą część okupacji przeżył we Lwowie, jej końcówkę w Rzeszowie, gdzie wstąpił do zespołu teatralnego Wojska Polskiego.
W 1945 roku pracował w teatrze w Rzeszowie, przez rok występował również w Jeleniej Górze, przy czym na uwagę zasługuje fakt, iż nie ukończył Hanuszkiewicz żadnej szkoły aktorskiej. Egzamin kierunkowy natomiast zdał eksternistycznie w Łodzi, roku 1946. Następnie występował w grupie Juliusza Osterwy w krakowskim Teatrze Dramatycznym, by z kolei grać w warszawskim Teatrze Rozmaitości oraz poznańskim Teatrze Polskim. Tam udało mi się w 1951 roku wyreżyserować pierwszy swój spektakl.
Od 1955 pracował Hanuszkiewicz przeważnie w Warszawie. Jako współtwórca Teatru Telewizji wyreżyserował np. swoją pierwszą sztukę telewizyjną zostając później – w latach 1957-1963 – naczelnym reżyserem. W latach natomiast 1956-1968 pracował już jako reżyser oraz dyrektor Teatru Powszechnego. Rok 1968 oznacza w jego biografii posadę dyrektorską w Teatrze Narodowym. Wówczas udało mu się stworzyć w Teatrze Narodowym inscenizacje artystycznie niezwykle ważne, bo takie jak na przykład “Balladynę” w nowoczesnej oprawie kostiumowej i z wykorzystaniem akcesoriów motoryzacyjnych.
Na początku lat 80. Hanuszkiewicz jednak stracił zaufanie władzy zostając odwołanym ze stanowiska dyrektora teatralnego w 1982 roku. Czas stanu wojennego naznaczył bojkotem telewizji realizowanym przez ówczesne środowisko aktorskie. Reżyserował w teatrze Ateneum oraz Studio, jak również w Łodzi i poza granicami kraju.
Jak sam opisywał tamten czas: “Teatr polityczny robiłem w Antygonie, przyznając rację i Kreonowi, i tytułowej bohaterce (…). Było to wbrew nurtowi ówczesnego teatru ze spektaklami, w których Kreon był Jaruzelskim, Antygona „Solidarnością”, a chór dzielił się na oportunistów i „stoczniowców”.”
W latach 1989-2007 był z kolei dyrektorem warszawskiego Teatru Nowego.
“Każda indywidualność u niektórych budzi sympatię, a u innych niechęć albo i nienawiść.(…) Zarzut, który wobec mnie najczęściej się wysuwa, postawiony został na głowie. Ponieważ mam dużo widzów, to nie mogę robić dobrego teatru. Wynikałoby z tego, że dobry teatr to taki, który nie ma widzów.” - komentował swoją sytuację artystyczną Hanuszkiewicz.
Zmarł 4 grudnia 2011 roku w Warszawie.
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ