Jak głosi historyczny przekaz czerwony kabriolet bugatti był znakiem rozpoznawczym ulubienicy polskiej inteligencji, muzy Witkacego, kobiety, która zawracała w głowie młodopolskim poetom. W okresie międzywojennym była jedną z najpopularniejszych polskich artystek. Należała teź do grona najlepiej zarabiających aktorek. W 1948 r. razem z Tadeuszem Sygietyńskim założyła zespół pieśni i tańca Mazowsze. Imię Mira jako "bardziej poetyczne" zaczerpnęła je z lektury romansu dla nastolatek.
Grywała od najmłodszych lat - role dziecięce m. in. Stasi w "Ich czworo" Zapolskiej, Isi w "Weselu" Wyspiańskiego w Teatrze Miejskim w Płocku, w którym pracowali jej rodzice - ojciec był maszynistą teatralnym, matka wykonywała różne czynności, była bileterką, szatniarką, itd.
Mając 16 lat wyszła za mąż za muzyka Jana Zimińskiego. W 1918 oboje zostali zaangażowani do teatru w Płocku, a następnie przenieśli się do Radomia, gdzie Zimińska zagrała m. in. rolę Władki w "Aszantce" Perzyńskiego. Zauważona w tej właśnie roli przez współwłaściciela kabaretu "Qui Pro Quo" artystka przyjechała na jego zaproszenie do Warszawy. W tym teatrze poznała swojego drugiego męża Tadeusza Sygietyńskiego, który był autorem muzyki do piosenek pisanych dla Zimińskiej przez Mariana Hemara. Jak to gwiazda nie słynęłła z punktualności, długo spała po nocnych hulankach, dlatego Adolfa Dymszę, który dbał, żeby nie spóźniała się na próby, wysyłał pod okna jej mieszkania orkiestrę dętą.
W warszawskim świadku artystycznym poznała Witkacego, co tak opisała we wspomnieniach "Nie żyłam samotnie":
"Poznałam kiedyś Witkiewicza juniora. (…) poprosił mnie, żebym mu pozowała. Poszłam do niego, a on mówi: »A pokażesz piersi, to cię namaluję«. Pokazałam i usłyszałam coś przyjemnego, nawet bardzo. Ale portret namalował całkiem nieładny, tak wykrzywiony, i coś tam napisał, jakieś numerki. A potem jeszcze dwa portrety. Ukradli mi je zaraz po wojnie. Witkacy był uroczy, ale taki jakiś troszeczkę dziwny”
W latach 1921-31 występowała w kabarecie "Qui Pro Quo", lansując wiele przebojów, ale także w innych teatrach warszawskich, m. in. w "Cyruliku Warszawskim" i "Wielkiej Rewii". 5 kwietnia 1939 po raz pierwszy w teatrze "Ali Baba" z satyrą antyhitlerowską.
W latach 1928-38 i 1946-48 zatrudniona jako aktorka dramatyczna i komediowa w warszawskich teatrach - m. in. w teatrach: Polskim, Ateneum, Kameralnym. Wszędzie zbierała pochlebne recenzje, głównie od Tadeusza Boya-Żeleńskiego i Antoniego Słonimskiego a więc autorytetów tamtych czasów (i nie tylko tamtych).
W 1937 pojawiła się w "Na Pięterku", kawiarni "Ziemiańska" i stała się gwiazdą "Małego Qui Pro Quo" Jerzego Boczkowskiego. Wysokie gaże pozwoliły jej na rozwijanie swojej pasji - automobilizmu. Jako pierwsza Polka brała udział w rajdach. Najpierw jeździła małym renault, potem mercedesem. Jej najsłynniejszym autem był czerwony kabriolet marki Bugatti.
Wybuch drugiej wojny światowej zastał Mirę Zimińską w hotelu Bristol. Podczas kampanii wrześniowej (1939) była pielęgniarką. Uczestniczyła w ruchu oporu, była członkiem AK. W 1942 więziono ją na Pawiaku który opuściła dzięki wstawiennictwu Adolfa Dymszy. W latach 1943-44 pisała piosenki antyfaszystowskie dla gazeciarzy warszawskich. Podczas powstania warszawskiego dawała koncerty dla żołnierzy, a między koncertami pracowała jako pielęgniarka w powstańczym szpitalu. Po upadku powstania trafiła do obozu w Pruszkowie, skąd uciekła z Sygietyńskim do zburzonej Warszawy.
W latach 1944-48 występowała na estradach Łodzi, Lublina i Warszawy. W grudniu 1948 założyła wraz z Sygietyńskim Państwowy Zespół Pieśni i Tańca "Mazowsze". Od 1957 była reżyserem, kierownikiem artystycznym i dyrektorem "Mazowsza". Laureatka wielu nagród i najwyższych odznaczeń państwowych. Opublikowała dwa tomy wspomnień.
Mira Zimińska-Sygietyńska w DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ
Wyjątkiem jest uzyskanie indywidualnej zgodny redakcji, wówczas zgodnie z prawem autorskim należy podać źródło:
Polonijna Agencja Informacyjna, autora - jeżeli jest wymieniony i pełny adres internetowy artykułu
wraz z aktywnym linkiem do strony z artykułem oraz informacje o licencji.
Projekt w 2023 roku dofinansowany ze środków Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
w ramach konkursu Polonia i Polacy za Granicą 2023
Publikacja wyraża jedynie poglądy autora/ów i nie może być utożsamiana z oficjalnym stanowiskiem Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
