Tadeusz Łomnicki pisał o Janie Kurnakowiczu: O Janie Kurnakowiczu nie napisano książki. A szkoda. Ten wielki aktor był fenomenalną indywidualnością. Ci, którzy znali go ze sceny, wiedzą, jak wielkie wywierał wrażenie. Jego soczysty, potężny talent ujawniał się szczególnie w rolach pełnych namiętności. Uchodził za aktora komediowego i wiele takich ról zagrał. Szczyty możliwości osiągnął w dwóch rolach zagranych już po wojnie. Pierwsza – to rola Horodniczego w Rewizorze Gogola, druga – rola Wielkiego Księcia Konstantego w Kordianie Juliusza Słowackiego.
Występował często w słuchowiskach radiowych i jako recytator. Był popularnym aktorem filmowym, zarówno w okresie dwudziestolecia międzywojennego, jak i po wojnie; jedną z najciekawszych jego ról filmowych była tytułowa w Robinsonie warszawskim.
Miał charakterystyczne warunki zewnętrzne. Był raczej niski, w późniejszym okresie także krępy. Szeroka twarz, zawsze jakby lekko przymrużone oczy, zadarty nos i wyjątkowa vis comica utrudniały mu podejmowanie ról dramatycznych. Wyraźnie kresowy akcent i wymowa, które zachował do końca życia, predestynowały go szczególnie do ról w sztukach rosyjskich. Posiadał niezwykły talent niemal całkowitego identyfikowania się z każdą odtwarzaną postacią i rzadko spotykaną intuicję aktorską. Obdarzony żywym, nawet gwałtownym, temperamentem scenicznym, skłonny do stosowania bogatej gestykulacji potrafił być także powściągliwy niemal do ostateczności i – odznaczającą się zazwyczaj bardzo żywą mimiką twarz – zmienić w nieruchomą maskę. opisywała Kurnakowicza krytyka.
Urodził się 27 stycznia 1901 w WIlnie. Był synem Kazimierza Kurnakowicza, kolejarza, i Marii z Progulbickich, mężem Anny z Tymińskich. Pierwszy raz wystąpił na scenie wileńskiej jako statysta Murzynek w Pięknej Helenie, miał wtedy dziesięć lat. Do gimnazjum uczęszczał w Wilnie, następnie (od 1915) w Piotrogrodzie, gdzie także ukończył szkołę dramatyczną. Pracę aktorską rozpoczął w 1920 na scenie rosyjskiej w Piotrogrodzie. Po powrocie do Polski, od 1 lutego 1921 do 1925 występował w teatrach wileńskich, głównie w Teatrze Polskim i Powszechnym, a także w operetkach w Teatrach Letnim i Wielkim; grał m.in.: Menelausa (Piękna Helena), Antosia Rewizorczuka (Karpaccy górale), Smugonia (Uciekła mi przepióreczka), Kimmla (Baron Kimmel).
W sez. 1925/26 został zaangażowany do Teatru im. Bogusławskiego w Warszawie; debiutował 16 września 1925 w roli Wilhelma (Jak wam się podoba) i wkrótce stał się jednym z czołowych aktorów tego teatru. Po zamknięciu Teatru im. Bogusławskiego, od jesieni 1926 przeszedł na scenę Teatru Letniego w Warszawie. Występował w Teatrze Letnim, później także w Teatrze Narodowym i Nowym.
Sławę przyniosła mu grana w 1928 w Teatrze Narodowym rola Kaspra (Majster i czeladnik). „Nie wiem jakich użyć superlatywów, aby w należytym stopniu wynagrodzić p. Kurnakowiczowi za rolę Kaspra – pisał Adam Grzymała-Siedlecki – Nie wiem, czy kiedykolwiek Majster i czeladnik miał lepiej wykonaną tę postać. Antoni Słonimski stwierdził: „to aktor rasowy: nie pozwala ani na chwilę za stygnąć kreowanej przez siebie postaci”.
Okres II wojny światowej spędził w Wilnie. W 1939–41 występował w miejscowym Teatrze Polskim. Po wkroczeniu do Wilna wojsk niemieckich, pracował jako szatniarz w stołówce. Do teatru wrócił w 1944 i grał w Polskim Teatrze Dramatycznym w Wilnie od połowy września do końca tego roku.
Od granych początkowo ról melodramatycznych i komicznych, przeszedł do wielkich kreacji charakterystycznych. Lata powojenne były okresem jego największej dojrzałości aktorskiej.
W 1945–46 występował w Teatrze im. Jaracza w Olsztynie, od czerwca 1946 w Teatrze Kameralnym Domu Żołnierza w Łodzi. Od listopada 1946 do końca sez. 1946/47 w Teatrze Dolnośląskim we Wrocławiu, w 1947–50 w Miejskich Teatrach Dramatycznych w Krakowie. W Warszawie stworzył kolejne wielkie kreacje jak: Famusow (Mądremu biada, Teatr Polski 1951), Cześnik (Zemsta, Teatr Narodowy 1953), Wielki Książę Konstanty (Kordian, Teatr Narodowy 1956). Ostatnią jego rolą był Pułkownik (Matka Courage i jej dzieci). Musiał przedwcześnie ustąpić ze sceny w związku z postępującym zanikiem pamięci.
Zmarł 4 października 1968 w Warszawie
Zachęcamy do przeczytania jego biografii w dziale historia-kultura PAI
Jan Kurnakowicz w DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ