Aleksander Kamiński przez całe swoje życie głosił i propagował idee skautowskie. Był pedagogiem, harcmistrzem, żołnierzem Armii Krajowej, twórcą formacji Szarych Szeregów oraz autorem wydanej konspiracyjnie podczas okupacji książki "Kamienie na szaniec".
Urodził się 28 stycznia 1903 r. w Warszawie. W 1905 r. przeniósł się z rodzicami do Kijowa gdzie ukończył czteroklasową szkołę powszechną. W 1914 r. państwo Kamińscy przenieśli się do Rostowa, a dwa lata później do Humania. Po śmierci ojca w 1911 r. warunki materialne rodziny uległy znacznemu pogorszeniu, więc już w wieku 13 lat Aleksander rozpoczął pracę jako goniec w banku łącząc ją z nauką w polskiej szkole średniej w Humaniu. To wówczas związał się z harcerstwem - zapisał się do Męskiej Drużyny Skautowej im. Tadeusza Kościuszki. Był tam kolejno: zastępowym, przybocznym, drużynowym i kierownikiem Gniazda Humańskiego składającego się z drużyn harcerskich obu płci.
Po przeprowadzce do Warszawy kontynuował naukę w Gimnazjum Kazimierza Kulwiecia gdzie w 1922 r. zdał maturę i rozpoczął studia historyczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego. W 1928 r. uzyskał tytuł magistra. Nadal aktywnie działał w ZHP tworząc metodę zuchową wychowania chłopców w wieku 8- 11 lat i napisał będące jednocześnie harcerskimi podręcznikami metodycznymi powieści: Antek Cwaniak, Książka wodza zuchów i Krąg rady.
Po wybuchu II wojny światowej szedł w skład Komendy Pogotowia Harcerzy. Po kapitulacji stolicy kierował prowizorycznym domem dziecka dla sierot wojennych. Od października 1939 działał w konspiracji, był członkiem Głównej Kwatery Szarych Szeregów. Wydawał podziemne czasopismo "Biuletyn Informacyjny". Założył Organizację Małego Sabotażu "Wawer" która wsławiła się rysowaniem kotwicy - symbolu walczącej Polski, pisaniem antyniemieckich haseł, kolportażem ulotek i akcjami megafonowymi w czasie których przekazywano prawdziwe informacje w fontów wojny.
W czasie okupacji napisał swoją najsłynniejszą książkę: Kamienie na szaniec wydając ją w podziemiu pod pseudonimem Juliusz Górecki.
Po wojnie od 1945 do 1950 r. był asystentem przy katedrach pedagogiki społecznej i pedagogiki ogólnej Uniwersytetu Łódzkiego broniąc jednocześnie w 1947 roku doktorat z filozofii. W 1949 r. został usunięty z harcerstwa przez władze z przyczyn ideologicznych. Rok później wyrzucony z pracy w Uniwersytecie Łódzkim pozostając do 1956 r. pod stałą obserwacją komunistycznych służb bezpieczeństwa.
Po odwilży wrócił do pracy harcerskiej. Uczestniczył w rozmowach o możliwości reaktywowania ZHP. Jednak w związku z coraz silniejszymi próbami podporządkowania ZHP władzom PZPR po półtora roku zrezygnował z kierowniczego stanowiska. W 1958 r. powrócił na Uniwersytet Łódzki. Tam rok później uzyskał habilitację. Od 1962 r. był kierownikiem Katedry Pedagogiki Społecznej. W 1969 r. został profesorem nadzwyczajnym.
Zmarł 15 marca 1978 r. Został pochowany na Powązkach obok swoich bohaterów Kamieni na szaniec.
Aleksander Kamiński w DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ
Wyjątkiem jest uzyskanie indywidualnej zgodny redakcji, wówczas zgodnie z prawem autorskim należy podać źródło:
Polonijna Agencja Informacyjna, autora - jeżeli jest wymieniony i pełny adres internetowy artykułu
wraz z aktywnym linkiem do strony z artykułem oraz informacje o licencji.
Projekt w 2023 roku dofinansowany ze środków Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
w ramach konkursu Polonia i Polacy za Granicą 2023
Publikacja wyraża jedynie poglądy autora/ów i nie może być utożsamiana z oficjalnym stanowiskiem Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
