Bronisław Malinowski trzykrotnie startował w igrzyskach olimpijskich w biegu na 3000 m z przeszkodami. Największy sukces w postaci złotego medalu przyszedł rok przed śmiercią lekkoatlety na igrzyskach w Moskwie (1980). Wcześniej w Monachium (1972) był czwarty, w Montrealu (1976) drugi.
Bronisław Malinowski był synem polskiego żołnierza, bohatera spod Monte Cassino i szkockiej imigrantki Irene Dovell. Patriotyczny duch panujący w domu i liczne rodzeństwo sprawiły, iż wyrastał na człowieka przywykłego do solidnej pracy, ceniącego i znającego dobrze trud codziennego obowiązku. Był tytanem pracy, zdolnym do największych poświęceń w imię celu, do którego zmierzał. I cel ten zwykle osiągał. Podziwiany przez innych, sam był człowiekiem nadzwyczaj skromnym i koleżeńskim, a sukcesy rywali cieszyły go nie mniej niż własne.
"Bronka cechowała przede wszystkim wytrwałość i dyscyplina w realizacji postawionych przed sobą celów. Trzeba podkreślić, że w jego przygotowaniach nie było mowy o żadnej odskoczni w lewo czy prawo. Mam tu na myśli różne propozycje startów, które Bronek otrzymywał od menedżerów z Francji czy Anglii. Ponieważ nie miał wcześniej nic takiego zaplanowanego, odmawiał świadomie często rezygnując z dochodu, który wiązał się z dodatkowym startem. Dla niego postawiony przed sobą cel był ważniejszy od pieniędzy, które mógł zarobić. Mogę śmiało powiedzieć, że u Bronka było widać dominację rozumu nad bieżącymi sprawami" - wspominał brata Robert Malinowski.
Urodzony 4 czerwca 1951 w Nowem koło Grudziądza, syn Anastazego (żołnierza Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, uczestnika walk o Monte Cassino) i Szkotki Irene Dowell, absolwent Technikum Mechanicznego im. Ludowego Lotnictwa Polskiego w Grudziądzu (1973) i Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu (1977), gdzie otrzymał tytuł magistra wf ze specjalnością – sport, lekkoatleta (182 cm, 68 kg) Olimpii Grudziądz (1967-1981), gdzie z kolei pierwszym i jedynym jego opiekunem szkoleniowym był Ryszard Szczepański. Wielki entuzjasta biegania (zachęcił go do tego typu aktywności ruchowej starszy brat Robert, wzorem do naśladowania był Witold Baran) dał o sobie znać po raz pierwszy, kiedy w Paryżu (1970) wygrał mistrzostwo Europy juniorów w biegu z przeszkodami (2 km), konkurencji, która stała się jego specjalnością. Po tych mistrzostwach pojawiły się komentarze prasowe z tytułami: Czyżby następca Krzyszkowiaka?”. Był tytanem pracy, ale dopiero po 10 latach powtórzył sukces swojego wielkiego poprzednika i został mistrzem olimpijskim.
22-krotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych 1971-1980 (26 startów, 16 zwycięstw indywidualnych), 20-krotny rekordzista kraju w biegach na 3000, 5000, 10000 i 3000 m prz., 10-krotny mistrz Polski: 5000 m (1972, 1973, 1975), 3000 m prz. (1973, 1974, 1978, 1980, biegach przeł. (1973, 1974, 1979). Rekordy życiowe: 1000 m – 2.22.2 (1 czerwca 1979 Warszawa), 1500 m – 3.37.42 (13 sierpnia 1978 Warszawa), 2000 m – 5.02.6 (30 czerwca 1976 Warszawa), 3000 m – 7.42.4 (4 lipca 1974 Oslo), 5000 m – 13.17.69 (5 lipca 1976 Sztokholm), 10000 m – 28.25.19 (13 lipca 1974 Augsburg), 3000 m prz. – 8.09.11 (28 lipca 1976 Montreal), 1 mila – 3.55.40 (9 sierpnia 1976 Sztokholm).
1-krotny uczestnik przełajowych mistrzostw świata w irlandzkim Limmerick (1979), gdzie na dystansie 12 km wywalczył srebrny medal (zw. Irlandczyk J. Treacy ), 3-krotnie wystąpił na mistrzostwach Europy (1971,1974, 1978) skąd przywiózł dwa złote medale. Zdobył je: w Rzymie (1974), gdzie w finale uzyskał czas 8.15.4 i w Pradze (1978) przebiegając 3000 m prz. w 8.15.08. Startując raz w finale Pucharu Europy w Nicei (1975) zajął tam w biegu na 1500 m – 2. msc, a na 3000 m prz. – 3.
Pełna sukcesów kariera sportowa została nagle przerwana. Mistrz olimpijski zginął 27 września 1981 roku w Grudziądzu w wypadku samochodowym. Mistrz sportu, odznaczony m.in. dwukrotnie Złotym i dwukrotnie Srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe oraz Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim OOP. Dwukrotny zdobywca „Złotych Kolców” (1973, 1974). Po śmierci wyróżniony nagrodą Fair Play i Medalem za Zasługi dla miasta Grudziądza. Od 1982 odbywają się co roku zawody o Memoriał Bronisława Malinowskiego, a na stadionie jego imienia odsłonięto (1997) pomnik mistrza olimpijskiego.
Zdjęcie: Polski Komitet Olimpijski
KOLORYZACJA ZDJĘCIA © PAI
Bronisław Malinowski w DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ