Urodził się 7 maja 1867 roku we wsi Kobiele Wielkie. „Nazywał się Rejment. Na chrzcie dano mu imiona Stanisław Władysław” – tak zaczyna się biografia Polskiego Noblisty autorstwa Barbary Kocówny. Władysław Stanisław Reymont, późniejszy autor „Chłopów”, powieści, za którą w 1925 r. otrzymał Literacką Nagrodę Nobla, przyszedł na świat w Kobielach Wielkich koło Radomska, jako szóste z dziewięciorga dzieci w rodzinie Antoniny z Kupczyńskich i Józefa Rejmenta. Jego ojciec był człowiekiem światłym i oczytanym; bardzo chciał, żeby dzieci zdobyły dobre wykształcenie.
Wydaje się, że dorobek i wkład W. S. Reymonta w rozwój literatury krajowej bardzo dobrze podsumowuje krytyk literacki Zygmunt Falkowski:
„Takie są dzieje światowej sławy Reymonta. Zdobyła ona dla naszego piśmiennictwa stanowisko mocarstwowe. Zmusiła Zachód do głębszego zajęcia się kulturą polską. Imię Reymonta uczyniła symbolem, skrótem niejako pewnego okresu narodowej cywilizacji, mianowicie tego okresu, który łączył lata osiemdziesiąte z początkiem istnienia Rzeczpospolitej wyzwolonej… Powieść Reymonta – to jakby wykres wszystkich sił, które działały wtedy w narodzie. Dzięki niej wchodzimy w istotę procesu rozwojowego, więc zgłębiamy zagadkę fenomenalnego rozrostu industrji, oraz jego wpływu na budowę społeczeństwa („Ziemia Obiecana”), docieramy do najpierwotniejszych instynktów rasy i oburącz próbujemy wytrwałości najszerszej demokratycznej postawy narodu – chłopstwa („Chłopi”), wreszcie, wstrząśnięci rokiem 1905 i męczeństwem unitów, uczymy się trzeźwej oceny wypadków bieżących, wiążąc je z całością dziejów narodowych i stwierdzając, że mimo najokropniejszych prześladowań, życie narodowe nie zamiera i nie zamrze, gdyż jest nieśmiertelne. W ten sposób w pismach Reymonta ma Europa obraz Polski heroicznej, niezłomnej w swym ustawicznym wysiłku do rozwijania pełni energii plemiennej, nawet w tych okolicznościach, które zagrażają wszystkiemu śmiercią”
13 listopada 1924 r. W. S. Reymont otrzymał Literacką Nagrodę Nobla. Ze względu na stale pogarszający się stan zdrowia, nie mógł jednak osobiście odebrać przyznanego wyróżniania. W liście do swojego przyjaciela Alfreda Wysockiego pisał: „(…) Czy nie mógłby Pan, jako przedstawiciel naszego rządu i mój, odbyć za mnie te ceremoniały? Odebrać co mają mi dać w moim imieniu i przysłać do Nizzy (…) W Paryżu będę incognito, aby jak najspieszniej dosięgnąć południa i tam się znów leczyć. Okropne! Nagroda Nobla, pieniądze, sława wszechświatowa i człowiek, który bez zmęczenia wielkiego nie potrafi się rozebrać. To ironia życia (…)”
No cóż... dla nas jednak pytanie skierowane do Agaty pozostanie bramą do świata który mimo, że dawno już przeminął pozostanie żywy dzięki geniuszowi pisarskiemu Reymonta
— Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
— Na wieki wieków, moja Agato, a dokąd to wędrujecie, co?
— We świat, do ludzi, dobrodzieju kochany — w tyli świat!… — zakreśliła kijaszkiem łuk od wschodu do zachodu.
Polecamy obszerne opracowanie o naszym nobliście w dziale historia - kultura PAI.
KOLORYZACJA ZDJĘCIA © PAI
Stanisław Władysław Reymont w DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ