Uchodzi za "ostatniego dramatopisarza romantycznego" a jego twórczość jest znana właściwie tylko koneserom dawnej literatury polskiej. Najczęściej przywołuje się go jako ojca Josepha Conrada.
Urodził się 21 lutego 1820 roku we wsi Honoratka w pow. jampolskim na Ukrainie w rodzinie szlacheckiej, syn kapitana wojsk polskich z powstania listopadowego. Studiował prawo i orientalistykę na Uniwersytecie Petersburskim. W 1854, podczas wojny krymskiej, brał udział w przygotowaniach zmierzających do zorganizowania na Ukrainie, na tyłach wojsk rosyjskich, polskiego powstania, do czego nie doszło na skutek niechęci Anglii i Francji do mieszania się w sprawy polskie. Podczas pobytu na Ukrainie zaangażowany w działalność społeczno-polityczną, m. in. brał udział w tzw. ruchu adresowym miejscowej szlachty zamierzającej wysłać do cara Aleksandra II petycję (adres) w sprawie administracyjnego przyłączenia guberni kijowskiej, wołyńskiej i podolskiej do Królestwa Polskiego.
W maju 1861 przeniósł się z rodziną z Żytomierza do Warszawy. Zbliżony do środowisk radykalnych, szybko stał się czołowym organizatorem wystąpień patriotycznych. Był m.in. współorganizatorem obchodów 12 VIII 1861 z okazji rocznicy unii lubelskiej, współorganizatorem manifestacyjnego pogrzebu arcybiskupa warszawskiego A. Fijałkowskiego i głównym inicjatorem obchodów unii horodelskiej 10 X 1861. Autor znanych antyrosyjskich druków ulotnych Co mamy z tym fantem zrobić, co go trzymamy w ręku? i Mandat ludu do wyborców.
Po wprowadzeniu stanu wojennego w Królestwie Polskim jeden z inicjatorów zawiązania Komitetu Miejskiego naczelnej instancji obozu czerwonych; miało to miejsce podczas posiedzenia czołowych działaczy tego ugrupowania w jego mieszkaniu 17 X 1861. Aresztowany po kilku dniach, nocą 20/21 X t.r. i uwięziony w X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej, w maju 1862 skazany wyrokiem sądu wojennego na zesłanie do Wołogdy, a po roku do Czernihowa. Na zesłanie udał się z rodziną – żoną i synem, ur. w 1857 Konradem, późniejszym słynnym pisarzem marynistą Josephem Conradem.
W 1865 w Czernihowie zmarła na gruźlicę jego żona. W 1867 ze względu na zły stan zdrowia – zaawansowaną gruźlicę i chorobę serca – uzyskał zgodę na powrót do kraju. Po powrocie osiedlił się najpierw we Lwowie, a po roku zamieszkał na stałe w Krakowie. Tam zmarł 23 V 1869; został pochowany na cmentarzu Rakowickim. Czołowy literat swojej epoki; poeta i dramaturg, m.in. autor ironiczno-satyrycznych komedii z życia szlachty kresowej.
Polecamy obszerną biografię Apollo Korzeniowskiego w dziale historia-kultura PAI.
KOLORYZACJA ZDJĘCIA - © PAI
Apollo Korzeniowski w DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ
Wyjątkiem jest uzyskanie indywidualnej zgodny redakcji, wówczas zgodnie z prawem autorskim należy podać źródło:
Polonijna Agencja Informacyjna, autora - jeżeli jest wymieniony i pełny adres internetowy artykułu
wraz z aktywnym linkiem do strony z artykułem oraz informacje o licencji.
