24 kwietnia 2014 roku we Wrocławiu zmarł Tadeusz Różewicz. Wielki i wszechstronny twórca literatury, pisarz o światowej sławie. Zaszczepioną miłość do literatury zawdzięczał starszemu bratu, Stanisławowi, który od najmłodszych lat motywował przyszłego poetę do zgłębiania literatury i wspólnego czytania. To właśnie z jego inspiracji publikował pierwsze utwory już jako nastolatek w czasopismach „Pod znakiem Marii” czy „Czerwone tarcze”.
Gdy wybuchła wojna, jako 18-latek wstąpił do Armii Krajowej. Walczył w jej szeregach pod pseudonimem "Satyr". Po wojnie zdał maturę i zaczął studia na Wydziale Historii Sztuki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Pierwsze próby poetyckie Różewicza zdradzają fascynację polską awangardą – szczególnie wysoko twórca cenił sobie poezję Przybosia. Jednak badacze przyjmują za właściwy debiut Różewicza rok 1947, kiedy to ukazał się jego tom „Niepokój”. Zbiór będący zapisem doświadczenia wojny i okupacji, zdobył duże uznanie w środowisku literackim. Dzięki tej publikacji Różewicz osobiście poznał Leopolda Staffa, który stał się dla niego „nauczycielem sposobu bycia poetą”.
Twórczość Różewicza bywa określana jako antypoezja, ponieważ – kontynuując poetykę awangardową – odrzucił on tradycyjną stylistykę poetycką. Jego wiersze zbliżone są do prozy. Język poetycki na ogół jest prosty, eliptyczny, czasem bywa brutalny, a nawet wulgarny. Niewiele w nim środków artystycznego wyrazu, najczęściej pojawiają się metafory i epitety oddające okropieństwo wojny. Wersy są krótkie i rozbijają porządek składniowy. Poeta posługuje się na ogół wierszem wolnym, bezrymowym i pozbawionym interpunkcji. Charakterystyczne są tu pauzy, sygnalizujące milczenie, a więc czas na refleksję.
Jak pisał Jan Błoński „(...) Poetyka Różewicza narodziła się z doświadczenia wojny, z przerażenia dosłownością spraw ludzkich”.
Zdaniem poety, tradycyjny język poetycki wyrosły jeszcze z poetyki romantycznej nie był zdolny do ukazania katastrofy, jaką była wojna, masowej zagłady, powszechności śmierci, niewyobrażalnego cierpienia. Upadek dawnego świata, dawnego porządku rzeczy pociągnął za sobą także upadek dawnej sztuki, jej sposobów wyrażania i możliwości.
Tadeusz Różewicz w DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ