Bycie oficerem II Rzeczypospolitej, aktywnym uczestnikiem wojny 1920 w Polsce Ludowej nie oznaczało niczego dobrego. Przekonał się o tym kontradmirał Adam Mohuczy. W 1949 r. został aresztowany. W podziemiach Informacji Wojskowej poddano go licznym torturom, oskarżając go o działalność sabotażową "uniemożliwiającą prawidłowe funkcjonowanie i rozwój Marynarki Wojennej". Biorąc pod uwagę fakt, iż Mohuczy był autorem 6-letniego planu rozwoju Marynarki Wojennej, gołym okiem widać, że zarzuty były sfabrykowane.
Urodził się w 1891 r. w Witebsku. W roku 1905 rozpoczął naukę w Morskim Korpusie Kadetów w Petersburgu. Służył w rosyjskiej carskiej Marynarce Wojennej. Pływał m.in. na krążowniku "Rossija" oraz pancerniku "Cesariewicz". Wybuch I wojny światowej zastał go podczas służby we Flocie Bałtyckiej. W czasie tej wojny pływał na okrętach podwodnych. W 1917 r. rozpoczął pracę jako wykładowca, a następnie kierownik nauk w Mikołajewskiej Akademii Morskiej. Gdy tylko Polska odzyskała niepodległość, wraz z żoną Joanną, zdecydował się na powrót do ojczyzny. Tu ponownie związał się z morzem. Jako kapitan marynarki trafił do Departamentu do Spraw Morskich. W czasie wojny polsko-bolszewickiej Mohuczy dowodził II Batalionem Morskim, z którym wziął udział w walkach pod Grodnem. Za swoje bohaterstwo i poświęcenie odznaczony został Orderem Virtuti Militari V klasy.
W stopniu komandora podporucznika pełnił szereg funkcji w polskiej flocie - był dowódcą Tymczasowych Instruktorskich Kursów dla Oficerów, dowodził dywizjonem torpedowców, a także opublikował opracowanie "Taktyka Morska". Po ukończeniu paryskich studiów w Ecole de Guerre Navale otrzymał awans do stopnia komandora porucznika, a rok później został komendantem Szkoły Specjalistów Morskich. Był jednym z autorów planu obrony Gdyni i Helu. W 1927 r. otrzymał tytuł naukowy oficera Sztabu Generalnego. W 1930 r. otrzymał dyplom kapitana żeglugi wielkiej, a nieco wcześniej został dyrektorem Państwowej Szkoły Morskiej.
W sierpniu 1939 r. został zmobilizowany i skierowany do Morskiego Sądu Wojennego w roli prokuratora. Brał udział w obronie Helu. Po jego upadku odjął próbę ucieczki na kutrze rybackim. Niestety była to próba nieudana - jednostka została zatrzymana przez okręty niemieckie, a znajdujący się na niej oficerowie znaleźli się w oflagach. W niewoli Mohuczy włączył się w działalność konspiracyjną podtrzymującą ducha patriotyzmu wśród innych jeńców.
Po wyzwoleniu rozpoczął na krótko pracę kierownika w Wydziale Żeglugi i Portów Izby Przemysłowo-Handlowej w Gdyni. W 1945 r. powołano go ponownie do Polskiej Marynarki Wojennej w stopniu komandora. Rozpoczął pracę jako dyrektor nauk Oficerskiej Szkoły Marynarki Wojennej. Niedługo potem objął funkcję zastępcy szefa Sztabu Głównego oraz szefa Sztabu Głównego Marynarki Wojennej. 1 stycznia 1946 r. decyzją najwyższych władz wojskowych objął stanowisko dowódcy garnizonu Gdynia oraz czasowo dowódcy całej Marynarki Wojennej. W 1948 roku przeniesiony w stan spoczynku ze względu na zły stan zdrowia.
W 1949 r. został aresztowany. 6 marca 1950 r. kontradmirał Adam Mohuczy po brutalnym śledztwie został skazany na 13 lat więzienia. Karę miał odbyć w więzieniu w Sztumie. Gdy tam przebywał, stan jego zdrowia systematycznie się pogarszał. 7 maja 1953 r. podczas spaceru Mohuczy zasłabł. Inni więźniowie szybko przenieśli go do celi, gdzie nie doczekawszy się lekarza, wkrótce zmarł.
W roku 1957 na fali częściowych zmian politycznych zachodzących w Polsce postać kontradmirała Mohuczego została zrehabilitowana. W 2018 r. jego ciało zostało ekshumowane i ostatecznie spoczęło na cmentarzu Marynarki Wojennej w Kwaterze Pamięci. Pośmiertnie w roku 2019 decyzją prezydenta RP Adam Mohuczy został awansowany do stopnia wiceadmirała.
Polecamy biografię kontradmirała Mohuczego w dziale historia - kultura PAI.
KOLORYZACJA ZDJĘCIA © PAI
Kontradmirał ADAM MOHUCZY w DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ