Wystawa pt. Miłośnik kaktusów. Wojciech Ćwiertniewicz w Biegas Gallery w Warszawie jest pierwszą prezentacją najnowszych figuratywnych kompozycji malarskich artysty, powstałych w 2023 i 2024 roku w pracowni wybitnego polskiego malarza mieszkającego i tworzącego w Krakowie, skonfrontowanych z ich pierwowzorami, namalowanymi przez artystę przed ponad czterdziestoma laty podczas akademickich studiów w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Pośród piętnastu płócien prezentowanych na warszawskiej wystawie, sześć wielkoformatowych akrylowych płócien, nawiązuje wprost do figuratywnych kompozycji malarza, powstałych na początku lat 80. XX wieku, którym towarzyszą martwe natury oraz męski akt z okresu akademickiego, i które to - pojawiają się jako dyskretnie zakomponowane w najnowszych płótnach krakowskiego artysty „fragmenty” nawiązujące do dzieł powstałych przed czterdziestoma laty.
„Zawsze interesowałem się figurą, wydawało się, że abstrakcja to nie jest mój świat, ale w sposób dosyć delikatny dotarłem i do abstrakcji” – mówił Wojciech Ćwiertniewicz w wywiadzie „Artyści Galerii Olympia”, zrealizowanym przez krakowską galerię przy okazji wystawy prac malarza w 2021 roku. Myśl „pomostu” – powrotu do scen z akademickiego - figuratywnego okresu twórczości malarza, po blisko dwudziestoletnich poszukiwaniach formalnych rozwiązań w cyklach kompozycji abstrakcyjnych, „budowanych” od początku lat 90. XX wieku z wykorzystaniem motywu koła, artysta sygnalizował już od 1998 roku, pisząc: „znużony abstrakcją, (...) cały dzień myślę o obrazach sprzed 15 lat. Chcę do nich wrócić?”. Powrócił: akademickie prace malarskie powstałe w latach 1980–1984, na indywidualnej wystawie pt. Seledynowy balkon, zaprezentowała Olimpia Maciejewska w krakowskiej Galerii Olympia w pierwszej połowie 2023 roku.
Wojciech Ćwiertniewicz | Artyści Galerii Olympia | Projekt zrealizowany przez Galerię Olympia
Rok po krakowskiej wystawie akademickich dzieł malarza, zaprezentowane w Biegas Gallery w marcu 2024 roku płótna Wojciecha Ćwiertniewicza powstałe na przestrzeni ostatnich dwunastu miesięcy, nie pozostawiają już znaku zapytania – o celowość chęci powrotu do figuracji i aktualizacji akademickich motywów w zreinterpretowanycb wersjach i ich nowych stylistycznych i znaczeniowych konotacji we współczesnym „dzisiaj”. Sześć najnowszych płócien, które powstały w 2023 i w pierwszych dwóch miesiącach 2024 roku: Bez tytułu (182), 2023; Bez tytułu (183), 2023; Bez tytułu (184), 2023; Bez tytułu (7), 2024; Bez tytułu (14), 2024; Bez tytułu (22), 2024 nawiązuje wprost do kompozycji które Ćwiertniewicz wykonał w okresie studiów na krakowskiej ASP – będąc przede wszystkim pod silnym wrażeniem twórczości Davida Hockneya. W ten sposób, wczesne płótna młodego artysty z Krakowa wpisywały się w nurt silnie obecnego wówczas w malarstwie światowym wczesnych lat 80. XX wieku – a nieobecnego całkowicie w akademickim nauczaniu w Polsce Ludowej - zwrotu (powrotu) wielu artystów w kierunku amerykańskiego i brytyjskiego pop artu z lat 60. XX wieku. Dzieła te w Biegas Galery, zostały zestawione z ośmioma kompozycjami powstałymi w latach 1981, 1983, 1984 oraz pracą olejna na płótnie Bez tytułu (173), która powstała w 1979 roku, a w roku 2014 artysta dokonał jej „przemalowania” – poprzez aplikację abstrakcyjnych kolorowych kół – charakterystycznych dla abstrakcyjnej, ciągle tworzonej serii dział krakowskiego malarza,
Największym wydarzeniem zorganizowanym przez KrakArt była wystawa 44 czołowych polskich artystów z USA, Meksyku, Francji, Niemiec, Portugalii, Kanady i Australii pod nazwą Art Confrontations, która odbyła się w Modern Art Gallery w Los Angeles w 2003 roku. Po tym sukcesie KrakArt został zaproszony do udziału w kilku wydarzeniach, takich jak Międzynarodowy Festiwal Sztuki w Guadalajarze w Meksyku w 2004 roku, Galleria Del Sur w Mexico City w 2005 roku, Kurier-Plus Gallery w Nowym Jorku w 2006 roku, Amber Gallery w Waszyngtonie w 2007 i Roi Dore Galerie w Paryż, Francja, w 2012 roku. Grupa świętowała srebrny jubileusz wystawą Krak Confessions w ASTO Museum of Art w Los Angeles w 2003 roku. W 2018 roku w prestiżowym Bergamot Art Center – Building Bridges Art Exchange w Los Angeles odbył się pokaz dorobku KrakArt. W 2020 roku grupa miała swoją pierwszą prezentację artystyczną w Polsce, w Muzeum Pułaskiego w Warce i Galerii Wspólnota Polska w Krakowie.
Fascynacja odważnymi, tak w warstwie malarskiej jak i znaczeniowo-treściowej dziełami Hockneya, stała się powodem poważnego konfliktu przyszłego artysty z jego akademickim mentorem, profesorem Zbylutem Grzywaczem, współzałożycielem grupy Wprost, która po raz pierwszy, programowo przeciwstawiła się panującemu w Polsce „akademizmowi nowoczesności”, sztuce skupionej na samej sobie - otwierając drogę dla nurtu Nowej Figuracji. W wywiadzie udzielonym Radiu Kraków w kwietniu 2023 roku, Wojciech Ćwietniewicz mówił: „Na studiach wszystko zaczyna się banalnie; bo pilny student, którym byłem, po prostu maluje to - co mu postawią: [najczęściej – przyp. JWS] martwe natury. A że profesor był ambitny, a w zasadzie asystent profesora Zbylut Grzywacz, a ja byłem ambitnym studentem – to po prostu malowałem to co Zbylut Grzywacz ustawił na podium: modelki! – bardzo dużo; martwą naturę! – jeszcze więcej! Ale któregoś dnia wyjechałem na wakacje i w Paryżu spotkałem Dawida Hockneya. No i to zmieniło moje malowanie i stosunki na akademii. To znaczy, przestałem być lubiany przez profesora i to gwałtownie (...). To [malarstwo Hockneya – przyp. JWS] było tak inne od tego, które miałem przy Placu Matejki [w ASP w Krakowie – przyp. JWS], że od razu zwróciło moją uwagę. Poza tym, stało się dla mnie w jednej chwili ‘najbliższe’ – tak to trzeba powiedzieć; bo ‘bliskie’ – to za mało [powiedziane – przyp. JWS] – ‘najbliższe’! – ‘osobiste’!. Kolory (...) – to było uderzające – zdecydowanie! Wiem, że byłem atakowany przez profesor Janinę Kraupe-Świderską za [chociażby – przyp. JWS] kolor turkusowy, która przecież też go używała – ale inaczej. Bardzo nie lubiła tego u mnie. Kolory uderzały ostro wtedy w profesorów. W kolegów pewnie też (...). Przychodząc na akademię, chciałem nauczyć się wszystkiego – w tym malowania realistycznego. Stąd próba bliższego kontaktu – poddania się wręcz Zbylutowi Grzywaczowi, co on uznał za pewne, stałe i na zawsze. Tak, że ten nasz konflikt [po moim powrocie z Paryża – przyp. JWS] był bardzo mocny. W którymś momencie – bardzo szybko zresztą (...) to było bardzo niefajne, bo [profesor – przyp. JWS] atakował mnie bardzo brutalnie”.
Rodzaj podwójnego wykluczenia: konflikt z akademickim profesorem oraz decyzja o bojkocie w stanie wojennym (1981-83) państwowych instytucji kultury uwikłanych w mechanizmy reżimu Wojciecha Jaruzelskiego, a w dalszej kolejności wyjazd na Maderę -postawiły wówczas młodego artystę-studenta na pozycji samowykluczeni się z uczestnictwa nie tylko z życia wystawienniczego Krakowa, ale również z krwioobiegu galeryjnego i wystawienniczego w Polsce Ludowej. Chociaż, szybko zauważony - jako malarz wyrazisty i niezwykle utalentowany, w 1986 roku Ćwiertniewicz przyjął zaproszenie na wystawę w Sopocie pt. Ekspresja lat 80-tych, na której pokazał obrazy figuratywne utrzymane już w duchu nowej ekspresji; pełne tematyki nawiązującej do tajemniczych ogrodów, bujnej śródziemnomorskiej roślinności i atmosfery gorących nocy. Najbardziej charakterystyczny dla tego okresu cykl dzieł, nasyconych głębokimi zieleniami z kontrastowymi żółcieniami i czerwienią powstał na Maderze w 1986 roku - dwa lata po przełomowym (zapowiadającym nową ekspresję) męskim akrylowym akcie z 1984 roku Bez tytułu” (W.K.) obecnym r ownież na warszawskiej wystawie, który Paweł Leszkowicz uważa za „jeden z najbardziej erotycznych portretów męskich w malarstwie polskim!”.
Homoerotyczne obrazy Wojciecha Ćwiertniewicza, inspirowane egzotycznym pejzażem, dziką przyrodą i osobistymi przeżyciami artysty, stały się tematem naukowego opracowania pióra wybitnej historyczki sztuki Anny Markowskiej, która tekstem pt. Travelling for sustainability. On some paintings from Portugal - odnoszącym się do cyklu dzieł Ćwiertniewicza powstałych w latach 80. XX wieku, wprowadziła polskiego artystę, jako przedstawiciela pokolenia “Me generation”, w krwioobieg współczesnej sztuki światowej, akcentując ważność jego dokonań twórczych w ramach malarstwa nowej ekspresji w Polsce, które „własne fantazje, mitologie i małe opowieści przeciwstawiało obowiązkom narzucanym im przez historię przez duże ‘H’”.
Cyklem kompozycji malarskich powstałych na Maderze w połowie lat. 80. XX wieku, pt. Carlos, pokazanym publicznie po raz pierwszy od wystawy sopockiej w 1986 roku w listopadzie 2023 roku, w szerokim wyborze płócien przesyconych energią pierwotnej siły natury, archaizmu i erotyki, historyk sztuki i kurator Cezary Lisowski, zainaugurował działalność warszawskiej Lisowski Gallery.
W najnowszych kompozycjach Ćwiertniewicza, bohaterami zaktualizowanych „opowieści” – nawiązujących do sytuacji i wydarzeń, zatrzymanych w kadrze płócien namalowanych na początku lat 80. XX wieku, są wyłącznie mężczyźni. Nieidealizowani w ich naturalnych sylwetkach, to często przyjaciele i znajomi artysty, ale także nie mający bliższych związków z artystą modele. Namalowani zawsze w pracownianych warunkach – jako studium z natury, w realistycznej konwencji pojmowanej nie jako czyste – perfekcyjne odwzorowanie rzeczywistości, lecz jako pewne (indywidualne i charakterystyczne dla sztuki Ćwiertniewicza) jej odczucie. „Zawsze interesowałem się figurą (...) uważam się za malarza – tylko i wyłącznie. (...) życie jest dosyć banalne i umiejętność pokazania banalności życia – wydaje mi się najważniejszą w sztuce. Malarze fantastycznych historii – to nie mój świat!
Ukończonym w marcu 2024 roku, tuż przez wernisażem wystawy w Biegas Gallery płótnem pt. Bez tytułu (22) artysta powrócił do uznawanej przez siebie za pierwszą ważną akademicką – aczkolwiek jak sam wielokrotnie mówił: „banalną” – czyli ”zwyczajną” kompozycję z 1981 roku pt. Seledynowy balkon, z przedstawieniem pełnopostaciowego portretu stojącej kobiety na balkonie bloku mieszkalnego widzianego przez malarza latem 1981 roku z okna jego mieszkania-pracowni w Nowej Hucie.
Ale w XXI-wiecznej wersji Seledynowego balkonu, zamiast postaci żeńskiej (modelki - koleżanki artysty ze studiów w krakowskiej ASP) – malarz umieścił akt młodego mężczyzny, stojącego za barierką tego samego balkonu (z widocznymi na drugim planie przedstawienia ścieżkami na placu zabaw nowohuckiego osiedla – zaczerpniętymi z kompozycji z 1981 roku), „udekorowanego” trzema kaktusami w doniczkach.
Ową banalność, chociaż raczej autentyczność sytuacji, ilustruje akrylowa kompozycja pt. Bez tytułu (14) z 2024 roku będąca powrotem do płótna pt. Zaczyna się we snach z 1984 roku – z aktem śpiącego młodego mężczyzny, którą w zreinterpretowanej w 2024 roku wersji artysta „rozbudowuje” poprzez dodanie na jej pierwszym planie, centralnie zakomponowanego całopostaciowego portretu stojącego młodego mężczyzny z brodą i wąsami oraz floralnymi kolorowymi tatuażami na rękach i ramionach i tatuażem rysunku gorejącego sercem na prawej piersi. Silnie Hockneyowska Zielona marynarka z 1981 roku, z przedstawieniem stojącego profilem do widza po lewej stronie kompozycji, ubranego w zieloną marynarkę i czerwone buty – z „dominantą” czerwonej – centralnie zakomponowanej ściany i stojącą na niebieskim dywanie w paski – czerwoną podróżną torbą, stała się w obrazie Bez tytułu (184) z 2023 rokupierwowzorem do pełnopostaciowego, stojącego bokiem do widza centralnie zakomponowanego męskiego aktu mężczyzny o czterdzieści lat starszego od bohatera z Zielonej Marynarki.
Obraz Bez tytułu (7) z 2024 roku, będący jednym z najlepszych aktów młodego mężczyzny, jaki pojawił się w ostatnim okresie na sztalugach w krakowskiej pracowni Wojciecha Ćwiertniewicza, jest reinterpretacją kompozycji Czerwone buty z 1984 roku - z przedstawieniem frontalnie sportretowanego mężczyzny w białym stroju i białym „czepcu” na głowie, przepasanego wąskim czerwonym paskiem i obutego w papieskie karminowe buty, którego postać flankuje po prawej stronie sportretowana z lewego profilu kobieta, a po lewej młody mężczyzna – być może alter ego artysty.
Warszawską wystawę dopełniają kompozycja: Martwa natura z tęczą” z 1981 roku, Pocztówka z Loftów z 1981 roku oraz Noc z 1984 roku oraz A presentation of love - tulipany namalowana czterdzieści lat przez warszawską wystawą – w 1983 roku, będąca dziełem jak się wydaje specjalnym – bo rodzajem hołdu złożonego greckiemu poecie – Konstandinosowi Kawafisa przez wówczas 28-letniego polskiego malarza.
Urodzony w 1955 r. w Krościenku nad Dunajcem. W latach 1976-1981 studiował malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Laureat Nagrody Krytyki Artystycznej im. Cypriana Kamila Norwida za rok 1987 oraz Nagrody „Exitu” za rok 2008. Jego prace znajdują się w wielu prestiżowych kolekcjach publicznych, takich jak zbiory Muzeum Narodowego w Krakowie, Muzeum Górnośląskiego w Bytomiu, czy Biblioteki Głównej ASP w Krakowie. Jest autorem 68. indywidualnych wystaw malarstwa, jego prace stanowiły także część ponad 100 wystaw zbiorowych.
Fundacja im. Bolesława Biegasa w Polsce powstała z fascynacji sztuką tego wybitnego, a jakże niedocenionego wśród rodaków artysty. To instytucja, która działa w ścisłej kooperacji z Biblioteką Polską w Paryżu, która jest odpowiedzialna za spuściznę pod artyście. Na mocy porozumienia między dwiema instytucjami Fundacja odpowiada za promocję i dobre imię artysty, ale także skupia kolekcjonerów, którzy posiadają obrazy lub rzeźby Biegasa. Fundacja prowadzi ewidencję dzieł, znajdujących się w polskich zbiorach. Ocenia autentyczność, dysponuje prawami do odlewów rzeźb. Skupiając najwybitniejszych znawców sztuki Biegasa na świecie, posiada wszelką wiedzę merytoryczną na temat twórczości artysty. Zajmuje się organizacją wystaw i wernisaży.
Historyk sztuki, krytyk sztuki i kurator. Specjalista w zakresie historii sztuki i kultury polskiej na emigracji. Kierownik Katedry Historii Sztuki XX wieku w Europie Środkowej i na Emigracji na Wydziale Sztuk Pięknych UMK (w latach 2010-2019 Zakładu Historii Sztuki i Kultury Polskiej na Emigracji na Wydziale Nauk Historycznych UMK).
Po ukończeniu studiów historii sztuki w Instytucie Historii Sztuki KUL, 1 października 1987 rozpoczął pracę w charakterze asystenta w Zakładzie Historii Sztuki Kościelnej KUL. W roku akademickim 1988/1989 pełnił funkcję kuratora Muzeum Uniwersyteckiego KUL. W 1992 roku, uzyskał stopień doktora z zakresu historii-historii sztuki, na podstawie rozprawy doktorskiej pt. Marian Bohusz-Szyszko 1901–1995, życie i twórczość, obronionej pod kierunkiem prof. dr. hab. Tadeusza Chrzanowskiego na Wydziale Nauk Humanistycznych KUL. W październiku 1998 roku (po wcześniejszych semestralnych pobytach w Uniwersytecie w Pawii i w Uniwersytecie Sacro Cuore w Mediolanie), na Wydziale Nauk Humanistycznych KUL na podstawie rozprawy habilitacyjnej pt. Attilio Alfieri a malarstwo włoskie XX wieku oraz dorobku naukowego, otrzymał stopień naukowy dr. hab. z zakresu historii sztuki, specjalizacja: historia sztuki najnowszej europejskiej i polskiej — polska sztuka na emigracji po 1945 roku. Od październiku 2000 roku kierował Katedrą Kultury Artystycznej w Instytucie Historii Sztuki KUL. W kwietniu 2003 roku zatrudniony na stanowisku prof. nadzw. w Instytucie Historii Sztuki KUL. Od 2000 roku do września 2006 roku był członkiem Rady Wydziału Nauk Humanistycznych KUL. W czerwcu 2001 roku, uchwałą Senatu Polskiego Uniwersytetu na Obczyźnie w Wielkiej Brytanii, został mianowany profesorem PUNO z siedzibą w Londynie. Od 1 października 2006 roku pracował na stanowisku prof. nadzw. Uniwersytetu Stefana Kardynała Wyszyńskiego w Warszawie w Katedrze Antropologii Kulturowej Sekcji Teologii Kultury na Wydziale Teologicznym. Od 1 października 2007 do 30 września 2009 roku kierował Katedrą Dialogu Kultury Artystycznej i Teologii w Instytucie Wiedzy o Kulturze UKSW. W 2007 roku został powołany na członka Senatu Akademickiego Almamer Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Warszawie, na kadencję 2007–2010, w której w latach 2007–2009 kierował Zakładem Historii Kultury i Sztuki. 1 października 2009 roku podjął pracę w Katedrze Historii Sztuki i Kultury Wydziału Nauk Historycznych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. W latach 2010–2019 kierował Zakładem Historii Sztuki i Kultury Polskiej na Emigracji. Od października 2019 roku kieruje Katedrą Historii Sztuki XX wieku w Europie Środkowej na Emigracji na Wydziale Sztuk Pięknych UMK.
Od 1989 roku zainteresowania badawcze oraz publikacyjne prof. J.W. Sienkiewicza dotyczą zagadnień związanych z kulturą artystyczną w obrębie XX i XXI-wiecznej polskiej i europejskiej sztuki nowoczesnej; zwłaszcza polskiej sztuki i polskiego życia artystycznego na emigracji. Głównym obszarem jego zainteresowań, jest polska diaspora artystyczna na terenie Wielkiej Brytanii - przede wszystkim twórczości plastyczna malarzy, rzeźbiarzy i grafików tzw. polskiego Londynu. Poza Wyspami Brytyjskimi, od początku lat 90. XX wieku, obszar badawczy związany z polską emigracją artystyczną, prof. J.W. Sienkiewicz poszerzył m.in. o Włochy, Australię, kraje Bliskiego i Środkowego Wschodu (a szczególnie Liban), a w ostatnich latach również o twórczość artystów polskiego pochodzenia na Litwie, w Egipcie i w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej.
Większość publikacji prof. J.W. Sienkiewicza stawia za cel przywrócenie polskiej XX-wiecznej historii sztuki, nieobecnych do 1989 roku w polskiej literaturze, dokonań twórczych (szczególnie w zakresie plastyki), będących dziełem artystów polskich i polskiego pochodzenia tworzących na emigracji, a także określenie ich roli i udziału we współtworzeniu dziejów plastyki w krajach, które stały się ich nowymi ojczyznami w XX i XXI wieku.
Dorobek naukowy prof. J.W. Sienkiewicza za lata 1987–2023 liczy ponad 250 pozycji, w tym ponad 50 książek (autorskich, współautorskich, redagowanych, współredagowanych) i kilkanaście redakcji serii wydawniczych. Wybrane publikacje książkowe: Zbiory im. Olgi i Tadeusza Litawińskich w Muzeum Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, Lublin 1991; Marian Bohusz-Szyszko 1901–1995. Życie i twórczość, Lublin 1995; Attilio Alfieri a malarstwo włoskie XX wieku, Lublin 1997; Polskie galerie sztuki w Londynie w drugiej połowie XX wieku, Lublin-Londyn 2003; Hospicja Nadziei-Hospices of Hope (współred.), Warszawa-Londyn 2004; Wojciech Falkowski. Malarstwo. Painting, Lublin 2005; Turystyka jako dialog kultur (współred.), Warszawa 2005; Bariery kulturowe w turystyce (współred.), Warszawa 2007; Halima Nałęcz, Toruń-Londyn 2007; Dziedzictwo przemysłowe Mazowsza i jego rola w turystyce (współred.), Warszawa 2008; Człowiek w podróży (współred.), Warszawa 2009; Węgrów i ziemia liwska. Perły kultury i atrakcyjność turystyczna (współred.), Warszawa 2009; Ryszard Demel. W drodze do tajemnicy światła, Toruń 2010; Labor Omnia Vincit. Studia z zakresu muzealnictwa, turystyki, sztuki i ochrony zabytków (współred.), Warszawa 2010; Słowa, obrazy, dźwięki w wychowaniu, (współred.), Warszawa 2011; Baśń w terapii i wychowaniu, (współred.), Warszawa 2012; Aksjologia podróży, (współred.), Warszawa 2012; Sztuka w poczekalni. Studia z dziejów plastyki polskiej na emigracji 1939–1989, Toruń 2012; Bluj. Przestrzeń i figura, Wilno 2012; Artyści Andersa. Continuità e novità, Warszawa-Toruń 2013; Inspiracje folklorem w kulturze i edukacji. W dwusetną rocznicę urodzin Oskara Kolberga, (współed.), Warszawa 2014; Artyści Andersa. Continuità e novità, wyd. II, Warszawa 2014; Miasto snów. Robert Bluj. Malarstwo, Wilno 2015; Art of the United Kingdom of Great Britain and Northern Ireland & Republic of Ireland in 20th–21st Centuries and Polish–British & Irish Art Relation (współred.), Toruń 2015; Sztuka polska 1945–1970 (współred.), Toruń 2015; Artyści Andersa. Continuità e novità, wyd. III, Warszawa 2016; (Nie)chciana tożsamość (współred.), Toruń 2016; Artyści Andersa. Uratowani z „nieludzkiej ziemi”, Warszawa 2017; Stanisław Frenkiel (1918–2001). Katalog prac ze zbiorów Muzeum Uniwersyteckiego w Toruniu, Toruń 2017; Paris et les artistes polonais / Paris and the Polish Artists 1945–1989 (współred.), Toruń 2018; Eweliny Bluj piksele praskiej rzeczywistości. Roberta Bluja pejzaż miejski przed epoką koronawirusa, Warszawa 2020; Domy Nadziei i Miłosierdzia, Warszawa-Toruń-Wilno 2020; Artyści niepodległościowi poza Polską, Warszawa 2020; Emanacje profesorowi Jerzemu Malinowskiemu w 70. urodziny (współred.), Warszawa 2020; Z Armii Andersa do Armii Izraela : drogi żydowskich żołnierzy Wojska Polskiego do niepodległego Izraela (współred.), Warszawa 2020; Polska sztuka na emigracji w londyńskiej kolekcji Matthew Batesona, Warszawa 2020; Artyści niepodległościowi poza Polską, Towarzystwo Projektów Edukacyjnych, Warszawa 2020; Sztuka w poczekalni. Studia z dziejów sztuki polskiej poza Polską w XX i XX wieku, T. II, Toruń 2022.
Pod kierunkiem prof. J.W. Sienkiewicza powstało ponad 250 prac magisterskich i licencjackich i 7 doktoratów.
Poza pracą naukowo-dydaktyczną, badawczą i publikacyjna, prof. J.W. Sienkiewicz czynnie uczestniczy w promocji polskiej kultury współczesnej w kraju i poza granicami Polski, m.in. poprzez organizację i kuratorstwo wystaw.
Prof. J.W. Sienkiewicz jest członkiem kilkunastu polskich i międzynarodowych towarzystw, stowarzyszeń, organizacji naukowych i rad muzealnych oraz członkiem redakcji i rad programowych czasopism naukowych.
W latach 2012-2017 prof. J.W. Sienkiewicz kierował grantem Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki, pt. Inwentaryzacja i opracowanie spuścizn archiwalnych i kolekcji dzieł sztuki polskich artystów w Wielkiej Brytanii w XX wieku w zbiorach Biblioteki Uniwersyteckiej w Toruniu – Kolekcja Archiwum Emigracji i Muzeum Uniwersyteckiego, zrealizowanym w Bibliotece Uniwersyteckiej UMK. Efektem końcowym grantu, jest największa jak do tej pory w polskiej historii sztuki seria 11 katalogów dzieł sztuki polskich artystów z Wielkiej Brytanii, pod redakcją Jana Wiktora Sienkiewicza i Mirosława Adama Supruniuka, opublikowana nakładem Wydawnictwa Naukowego Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, na którą składają się katalogi kolekcji dzieł 9 artystów emigracyjnych w zbiorach Muzeum UMK: Janusza Eichlera, Stanisława Frenkla, Haliny Korn-Żuławskiej, Jana Mariana Kościałkowskiego, Mariana Kratochwila, Zdzisława Ruszkowskiego, Zygmunta Turkiewicza (dwa tomy), Aleksandra Wernera (dwa tomy) i Marka Żuławskiego, pióra sześciu autorów – współrealizatorów grantu: Katarzyny Cybulskiej-Jędraszek, Joanny Krasnodębskiej, Sławomira Majocha, Katarzyny Lewandowskiej, Jan Wiktora Sienkiewicza i Mirosława Adama Supruniuka.
Od 2021 roku realizuje grant badawczo-naukowy pt. Polski Nowy Jork. Lubomir Tomaszewski i Emocjonaliści, przyznany przez Fundację Kościuszkowską w Nowym Jorku. Jest on kontynuacją rozpoczętych przez profesora (jeszcze w ramach prac naukowo-badawczych Zakładu Historii Sztuki i Kultury Polskiej na Emigracji na Wydziale Nauk Historycznych UMK rozpoczętych w 2018 roku) badań pt. Polscy artyści w Stanach Zjednoczonych w XX i w XXI wieku. W 2018 i 2019 roku, prof. J.W. Sienkiewicz zrealizował na terenie USA wizyty studyjne połączone z serią wykładów: m.in. w Chicago (w kooperacji z amerykańskim cyklem „Przystanek Historia” IPN); w Jezuickim Ośrodku Milenijnym w Chicago oraz w Helena Modjeska Art and Culture Club w Los Angeles i w San Diego. Zainspirował, a następnie w 2018 roku, w kooperacji z Ministerstwm Spraw Zagranicznych i Konsulatem RP w Los Angeles był współkuratorem wystawy pt. Polish identity. The Poetic Perception - KrakArt Group z Los Angeles, w prestiżowej Galerii BuildingBridges Art Exhange w Los Angeles. O polskiej sztuce na emigracji, w tym w USA, miał serię wystąpień radiowych i telewizyjnych w Los Angeles, Seatle, San Diego, Chicago i Portland.
Od 2018 roku, prof. J.W. Sienkiewicz kieruje projektem badawczo-publikacyjnym Narodowego Instytutu Polskiego Dziedzictwa Kulturowego za Granicą POLONIKA, pt. Słownik polskich artystów na emigracji od XIX do XXI wieku.
Prof. J.W. Sienkiewicz jest pomysłodawcą, współtwórcą oraz współprowadzącym 77 odcinków (spośród 158) cyklu felietonów pt. „Historia jednego obrazu” zrealizowanych i emitowanych w TVP Polonia w latach 2019-2020 oraz cyklu reportaży „Wilno nad Tamizą” - zrealizowanego przez portal „Niebywałe Suwałki”. W 2017 roku, na podstawie książek prof. J.W. Sienkiewicza zrealizowany został film pt. "Artyści Andersa" w reżyserii Rafała Brylla.
W 2014 roku prof. dr hab. Jan Wiktor Sienkiewicz odznaczony został przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, a 2022 roku Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” za zasługi w upowszechnianiu polskiej sztuki i kultury na emigracji.
W 2023 roku Prezydent RP Andrzej Duda nadał prof. J.W. Sienkiewiczowi Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski za „wybitne zasługi na rzecz popularyzowania polskiego dziedzictwa kulturowego za granicą, za osiągnięcia w pracy naukowo-badawczej”.
POMYSŁ, PROJEKTY GRAFICZNE, REALIZACJA - © POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA
PROJEKTY - WYDARZENIA - KAMPANIE - WYSTAWY
POLONIJNEJ AGENCJI INFORMACYJNEJ
zgodnie z prawem autorskim należy podać źródło:
Polonijna Agencja Informacyjna, autora - jeżeli jest wymieniony
i pełny adres internetowy artykułu wraz z aktywnym linkiem do strony z artykułem.
2018-2024 Programming & Design: © Polonijna Agencja Informacyjna
Wszelkie prawa zastrzeżone.
Kopiowanie i nieautoryzowane użycie treści i kodu źródłowego oprogramowania - zabronione.