Był cenionym pisarzem historycznym. Rozpoznawalność przyniósł mu wielotomowy cykl zatytułowany „Powieści piastowskie”. Już pierwsza część serii pod tytułem „Dzikowy skarb” z 1945 roku zdobyła uznanie czytelników. Ponadto Karol Bunsch był także autorem innych tekstów historycznych, m.in. trylogii o Aleksandrze Wielkim („Olimpias”, „Parmenion” i „Aleksander”).
Młody przyszły pisarz pochodził z rodziny inteligenckiej. Jego ojciec był rzeźbiarzem i profesorem, a ponadto działaczem Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa. Matka natomiast wywodziła się z Lwowa, z rodziny znanych architektów.
Karol Bunsch uczęszczał do Gimnazjum Świętej Anny w Krakowie. Przed zdaniem matury zaciągnął się do Legionów Polskich. Miał w tym czasie ledwie 17 lat i był zmuszony do zatajenia swojego wieku przed komisją rekrutacyjną. Jego pierwsza bitwa miała miejsce pod Jastkowem w 1915 roku. Niedługo później jednak przyszły pisarz opuścił wojsko z powodu ciężkiej choroby swojego ojca, który niedługo potem zmarł. Wkrótce Karol Bunsch ponownie znalazł się na froncie, tym razem już w armii austriackiej. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości ponownie wstąpił do Piechoty Legionów. Walczył w 4 Pułku m.in. w wojnie polsko-ukraińskiej. Za zasługi wojenne zdobył odznaczenia Krzyża Walecznego i Medalu Niepodległości.
Pomimo czynnego udziału w walkach na froncie, młody pisarz studiował jednocześnie prawo, filozofię i rolnictwo na Uniwersytecie Jagiellońskim. Ostatecznie ukończył tylko studia prawnicze. W 1922 roku zdobył tytuł doktora w tej dziedzinie. Po aplikacji i egzaminie podjął pracę jako sędzia w Oświęcimiu.
W 1925 roku Karol Bunsch wziął ślub w Zofią Redych. 3 lata później założył kancelarię adwokacką, a od 1932 roku pracował jako syndyk Krakowa. Przyszły autor był również miłośnikiem aktywności fizycznej. Trenował gimnastykę wyczynową, brał udział w zawodach strzeleckich, które wiele razy zwyciężył. Ponadto do jego hobby należały również narciarstwo, wędkarstwo oraz myślistwo.
Jako autor zaczął się rozwijać we wczesnych latach 40. Wtedy to powstały pierwsze szkice jego powieści. Jego literacki debiut miał jednak miejsce dopiero w 1945 roku, kiedy to została opublikowana książka „Dzikowy skarb”. Kolejne utwory, wszystkie nawiązujące do początków państwowości Polski, pojawiły się w stosunkowo niedługich odstępach czasu: w 1946 roku „Ojciec i syn”, a w 1949 - „Imiennik – Śladem pradziada” i „Imiennik – Miecz i pastorał”. Był to początek całej serii „Powieści piastowskich”, którą pisarz powiększał przez blisko 40 lat.
Proza Bunscha charakteryzuje się dość prostym językiem, żwawą akcją i nierozbudowaną narracją. Dzięki tym cechom jego literatura niemal natychmiast zdobyła ogromną popularność. Jeszcze przed śmiercią autora wydano około 5 milionów egzemplarzy jego książek.
Na początku lat 50. pisarz zakończył działalność prawniczą i całkowicie poświęcił się pisarstwu. Zaowocowało to wydaniem kolejnych dzieł, m.in. „Zdobycia Kołobrzegu” czy „Psiego pola”. Powieści te zdobyły podobną popularność jak ich poprzedniczki.
Wydał również niezaliczone do cyklu „Powieści piastowskich” książki, których fabuła ulokowana jest w czasach Jagiellonów (m.in. „O Zawiszy Czarnym opowieść”). Jako pisarz zdobył wiele nagród literackich, m.in. Nagrodę I stopnia Ministra Kultury i Sztuki. Ponadto nagrodzono go Złotym Krzyżem Zasługi oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski..
Karol Bunsch zmarł w Krakowie w wieku 89 lat, 24 listopada 1987 roku. Grób pisarza znajduje się na Cmentarzu Salwatorskim.
Więcej w dziale historia-kultura Polonijnej Agencji Informacyjnej
KAROL BUNSCH W DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ