5 grudnia 1911 r. urodził się Władysław Szpilman, pseudonim Al Legro. Polski pianista i kompozytor żydowskiego pochodzenia. Tworzył muzykę klasyczną, filmową, a także utwory estradowe. Autor szlagierów popularnych i grywanych do dziś.
W latach 1926-30 studiował w Wyższej Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie grę na fortepianie w klasie Józefa Śmidowicza oraz teorię i kontrapunkt u Michała Biernackiego. W latach 1930-33 kontynuował studia w Akademie der Künste w Berlinie z zakresu gry na fortepianie pod kierunkiem Leonida Kreutzera i Arthura Schnabla oraz w dziedzinie kompozycji u Franza Schreckera. Po powrocie do Warszawy w latach 1933-1935 uczył się gry na fortepianie u Aleksandra Michałowskiego.
Działalność estradową rozpoczął w 1932. W tym samym roku stworzył ze skrzypkiem Bronisławem Gimplem cieszący się ogromnym powodzeniem duet. W 1935 rozpoczął komponować muzykę rozrywkową - zadebiutował piosenką "Jeśli kochasz się w dziewczynie" ze słowami Emanuela Schlechtera do komedii muzycznej "Kot". W tym czasie zaczął pracować w Polskim Radiu, wtedy też powstawały kolejne pierwsze piosenki, które zostały później przebojami: "Nie ma szczęścia bez miłości" czy "Straciłam Twe serce". Pierwsze dni wojny nie przerwały jego pracy, jednak 23 września 1939 r. Polskie Radio wyemitowało ostatnią audycję „na żywo”, w której Szpilman grał recital z utworami Chopina.
Bombardowanie Warszawy przerwało nadawanie radia i od tej pory Władysław zarabiał na życie grając w kawiarniach. Działo się tak również po utworzeniu getta warszawskiego, w którym znalazł się z całą swoja rodziną w 1940 r. Szpilman zarabiał na życie graniem do 1942 r., kiedy zabroniono działalności muzycznej w getcie. Był jedynym członkiem swojej rodziny, który cudem uniknął transportu do obozu zagłady w Treblince. Od śmierci ocalił go żydowski policjant, który zmusił go do ucieczki. Po tych wydarzeniach pracował w niewolniczych warunkach aż do 1943 r., kiedy udało mu się uciec z getta.
Ukrywany aż do powstania warszawskiego przez Czesława i Helenę Lewickich oraz Andrzeja i Janinę Boguckich, przy materialnej pomocy Eugenii Umińskiej, Witolda Lutosławskiego, Edmunda Rudnickiego, Piotra Perkowskiego i wielu innych anonimowych ludzi. Po upadku powstania pozostał w stolicy, ukrywając się w jednej z kamienic. Tam życie ocalił mu niemiecki oficer kapitan Wehrmachtu Wilm Hosenfeld, przynosząc żywność i dając nadzieję na szybki koniec wojny.
Swoje okupacyjne losy Władysław Szpilman opisał w książce "Śmierć miasta 1939-45", wydanej w 1946 pod redakcją Jerzego Waldorffa. Na podstawie pamiętników Władysława Szpilmana, wydanych ponownie w 1998 w wielu krajach świata pod tytułem "Pianista", powstał w 2002 film w reżyserii Romana Polańskiego.
Po zakończeniu wojny Władysław powrócił do pracy w Polskim Radiu. Co znamienite, pierwsza wyemitowana audycja składała się z tych samych utworów, które Szpilman zagrał we wrześniu 1939 r. Początkowo pełnił w radiu funkcję dyrektora działu muzycznego, następnie do 1963 r. był kierownikiem Działu Muzyki Lekkiej. Był dyrektorem orkiestry, a także pomysłodawcą i współorganizatorem Międzynarodowego Festiwalu Piosenki w Sopocie.
Komponował również piosenki, które są znane i lubiane do dziś, np. Czerwony autobus, Tych lat nie odda nikt, W małym kinie. Łącznie napisał ponad 500 piosenek, z czego 150 stało się szlagierami. Stworzył także sygnał dźwiękowy do Polskiej Kroniki Filmowej, liczne słuchowiska i piosenki dla dzieci, a także muzykę do filmów, przedstawień teatralnych i musicali.
Zmarł 6 lipca 2000 r. w wieku 88 lat. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
O życiu i twórczości Szpilmana polecamy artykuł w dziale historia-kultura Polonijnej Agencji Informacyjnej.
WŁADYSŁAW SZPILMAN W DZIALE KULTURA PAI
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ