Turkusowe kopuły meczetów, karawan-saraje ozdobione kafelkami i ażurowymi ścianami: Samarkanda przypomina muzeum pod gołym niebem.

Dzięki wsparciu finansowemu ze strony Urzędu Miasta Taszkent grupa młodzieży Stowarzyszenia „Polska Klasa” miała okazję poznać to wielkie dziedzictwo Wschodu. Jak niesamowite to miejsce opowiadają sami uczestnicy:

Słuchając niesamowitych opowieści o Samarkandzie, wydawało się, że przed nami pojawiły się obrazy wydarzeń z odległych lat: kiedy władcą wielkiego państwa był Amir Timur; kiedy armia Czyngis-chana dokonywała podbojów; kiedy ludzie podziwiali piękno ogromnego gwiaździstego nieba myśląc o strukturze wszechświata i dokonując odkryć naukowych; kiedy powstały legendy, które przetrwały do dziś.

A oto jedna z takich legend:

Amir Timur przed kolejną wałką wezwał swojego kucharza i kazał mu wymyślić takie danie, aby żołnierze mogli zaspokoić głód niewielką porcją, a po długim czasie obejść się bez jedzenia i wody.
Kucharz długo myślał i wymyślił gotowanie ryżu z marchewką i mięsem. Wydawali to danie bez mieszania, kładąc je na dużym talerzu warstwami: pierwsza warstwa to ryż, potem marchewka, a na samym końcu mięso. Danie tak bardzo spodobało się Amirowi Timurowi, że nakazał dostarczyć je do innych miast. Tym daniem był pilaw.
Interesującym faktem jest to, że podczas podróży pilaw stygł i aby go podgrzać, trzeba było go wymieszać. Dlatego w innych miastach próbowali dokładnie zmieszanego pilawu i tam uważają, że tak powinno być.
Dlatego Samarkandczycy będą obrażani, jeśli otrzymają mieszany pilaw – oznacza to, że pilaw jest nieświeży.

Dowiedzieliśmy się również, że przyjmując gości, ustawiając bogaty stół z różnymi potrawami, zgodnie z tradycją ten ostatni podaje pilaw, i jest on ostatnim daniem każdej uczty. Jeśli pilaw został podany, znaczy to, że wkrótce czas wrócić do domu. Tak też się stało: po spróbowaniu prawdziwego pilawu samarkandzkiego wyruszyliśmy w drogę powrotną!