"Sztuką jest wszystko to, bez czego można się w życiu obejść. Można, ale co to za ubogie życie" - mówił Jerzy Wasowski, aktor i kompozytor, który wspólnie z Jeremim Przyborą stworzył "Kabaret Starszych Panów". 29 września przypada 38 rocznica jego śmierci.

"Był człowiekiem łatwym we współżyciu, ponieważ był świetnie wychowany. To był pogodny i równocześnie piekielnie smutny facet. Prawdopodobnie brało się to z ogromnej, ścisłej wiedzy o tym Bożym świecie i z niewiary, że żywot człowieka ma jakiś głębszy sens. Myślę, że dlatego tylu rzeczy się uczył: szukał sensu. I pomagało mu żyć ogromne poczucie humoru. Lubił się wygłupiać" - w ten sposób Wasowskiego wspominała w wywiadzie dla "Tygodnika Powszechnego" (2004), jego żona, Maria Wasowska.

Jerzy Ryszard Wasowski urodził się 31 maja 1913 w Warszawie. Po ukończeniu wydziału elektromechaniki na Politechnice Warszawskiej rozpoczął praktykę w Polskim Radiu, pracując w działach: amplifikatorni, nagrań i transmisji. Tuż przed wojną zetknął się w radiu z Jeremim Przyborą.

W czasie okupacji przebywał w majątku pp. Zamoyskich, gdzie m.in. prowadził tajne nauczanie w szkole średniej, doprowadzając kilka osób do matury. Wykładał przedmioty ścisłe, uczył muzyki i rysunku. Był świetnym kreślarzem, miał zdolności graficzne, co widać, gdy się ogląda jego nuty, był zamiłowanym majsterkowiczem – do dziś są w domu różne meble jego autorstwa. Lubił i umiał uczyć. Kiedy po wojnie wrócił do radia, prowadził kursy dla mikserów.

Po wojnie (1945-46) pracował w radiu (spiker i działy techniczne), następnie w Miejskich Teatrach Dramatycznych – Warszawa (1946-48) początkowo jako taper później aktor, aż w końcu – kompozytor. W Polskim Radiu (1948-50) kierował działem reżyserii muzyki i nagrań, następnie był głównym reżyserem akustycznym (opracował skrypt zasad reżyserii dźwięku dla mikserów). Z PR związany potem jako z-ca kierownika działu emisji (1950-54), reżyser (1954-62), reżyser i st. red. Teatru Humoru i Satyry (1962-73), doradca przewodniczącego Radiokomitetu ds. muzyki rozrywkowej (1977-79). Równocześnie cały czas pracował jako lektor, aktor i reżyser.

W dziedzinie muzyki był samoukiem. Pisał w systemie tonalnym, w różnych fakturach: kameralnych, jazzowych, symfonicznych. Znakomity pianista z niezmiennym hobby: matematyką (teoria grup) oraz akustyką muzyczną (struktury dźwiękowe).

Skomponował około 700 piosenek, 150 ilustracji muzycznych do słuchowisk radiowych, widowisk telewizyjnych, filmów animowanych i fabularnych oraz sztuk teatralnych i około 100 piosenek dla dzieci (twórczość najbardziej ceniona przez samego kompozytora).

Niezapomniane są jego kreacje aktorskie: Bolesława Prusa (Telepatrzydło Pana Prusa), księcia biskupa w Ja gorę!, 10 postaci w słuchowisku Niech żyje człowiek (wyróżnienie, Prix Italia 1957).

Genialny duet twórczy z Jeremim Przyborą zaowocował cyklami: Eterek, Kabaret Starszych Panów, Divertimento, Opowieści Starszego Pana, Kabaret Jeszcze Starszych Panów, oraz muzykałami: Panna Zuzanna, Balladyna 68, Medea moja sympatia, Gołoledź, Pani X przeprasza, Telefon zaufania. Pisał dla kabaretów: Szpak i Dudek (z Wojciechem Młynarskim). Wspaniałe piosenki stworzył też z Romanem Sadowskim (np. Złoty pierścionek), czy Bronisławem Brokiem (np. Jeszcze poczekajmy) oraz musicale m.in.: Pamiętnik Pani Hanki (A. Marianowicz) i Machiavelli (A. Marianowicz i R. M. Groński).

Jak kiedyś powiedział, warto byłoby ogłosić apel w sprawie ratowania wrażliwości estetycznej młodego człowieka. "I tu będę trochę przekorny – powszechnie uważa się, że rodzina ma najwięcej do powiedzenia w sprawach wychowania dziecka – a ja uważam, że nauka wrażliwości estetycznej – to sprawa szkoły. Spróbowałem kiedyś zdefiniować pojęcie sztuki. I stwierdziłem, że sztuką jest wszystko to, bez czego można się w życiu obejść. Można, ale co to za ubogie życie" - mówił Jerzy Wasowski. Pozostawiamy Państwa z tym przekazem i wspomnieniem niezwykłego człowieka rozjaśniającego swoją inteligencją ponure czasy Polski Ludowej.