Patrząc na Białoruś nie zapominajmy, że w obronie Ukrainy walczy około 1500 obywateli tego kraju, ochotników, w większości w szeregach pułk im. Konstantego Kalinowskiego.
To ochotnicza jednostka w ramach Sił Zbrojnych Ukrainy złożona z Białorusinów, utworzona w marcu 2022 roku w celu obrony Ukrainy przed rosyjską inwazją Pułk składa się z dwóch batalionów („Wołat” i „Litwin”) a jego dowódcą jest Dzianis Prachorau (pseudonim „Kit”). Członkowie pułku są żołnierzami kontraktowymi Sił Zbrojnych Ukrainy.
Jednostka nosi imię Wincentego Konstantego Kalinowskiego (biał. „Kastuś” Kalinoŭski), jednego z przywódców powstania styczniowego na Litwie i Białorusi. Pułk nosi w godle znak Pogoni, datę roczną wybuchu powstania styczniowego (1863) i sformowania jednostki (2022), skrzyżowane miecz i kosę bojową oraz barwy biało-czerwono-białe (białoruskie) i niebiesko-żółte (ukraińskie).
Pierwszą zagraniczną grupą ochotniczą na Ukrainie podczas wojny rosyjsko-ukraińskiej była grupa taktyczna „Białoruś”, utworzona w 2015 roku podczas wojny w Donbasie. Białoruscy ochotnicy walczyli po stronie Ukrainy od samego początku rosyjskiej inwazji z 24 lutego 2022. Już 3 marca w trakcie bitwy o Kijów w pobliżu Buczy zginął pierwszy białoruski bojownik Ilja (pseudonim „Litwin”)
9 marca 2022 ochotnicy białoruscy poinformowali o utworzeniu batalionu walczącego w walkach o Kijów po stronie Ukrainy. Samodzielny batalion został nazwany imieniem Konstantego "Kastusia" Kalinowskiego, jednego z przywódców powstania styczniowego na Litwie i Białorus. Od 5 do 12 marca 2022 roku do batalionu dołączyło około 200 Białorusinów. Jednostka rozpoczynała działalność w ramach Międzynarodowego Legionu Obrony Terytorialnej Ukrainy. Pod koniec marca 2022 batalion został skierowany do Mariupola, w celu wzmocnienia sił obrońców miasta. Pułk brał również udział m.in. w obronie Siewierodoniecka i Lisiczańska oraz walkach na południowym odcinku frontu.
25 sierpnia 2022, w 31. rocznicę ogłoszenia przez Białoruś niepodległości, ochotnicy z Pułku Konstantego Kalinowskiego złożyli przysięgę na sztandar przekazany im 9 sierpnia w wileńskiej katedrze przez Radę Białoruskiej Republiki Ludowej, spadkobierców pierwszego białoruskiego rządu na uchodźstwie.
Prezydent Białorusi Alaksandr Łukaszenka, sojusznik prezydenta Rosji Władimira Putina, nazwał ochotników „szalonymi obywatelami”. 1 października 2022 Główny Wydział Śledczy Białorusi poinformował, że wszczął sprawę karną wobec założycieli i członków Pułku Kalinowskiego. Ochotników oskarżono o ekstremizm i chęć „stawiania zbrojnego oporu podczas specjalnej operacji wojskowej, a następnie zbrojnego przejęcia władzy w Republice Białoruś.
Posłuchajmy hymnu "Potężny Boże" śpiewanego w okopach na pierwszej linii frontu w Ukrainie przez żołnierza pułku im. Konstantego Kalinowskiego.
Hymn, do którego słowa napisała w 1943 poetka Natallia Arsieńniewa, a muzykę ułożył w 4 lata później kompozytor Nikołaj (Mikoła) Rawieński, jest modlitwą-prośbą do Boga, aby strzegł Białorusi i jej narodu oraz błaganiem o jej pomyślność. Od dawna jest powszechnie znany, chociaż w czasach komunistycznych śpiewano go niemal wyłącznie w kościołach katolickich. W 1993, a więc na rok przed dojściem do władzy Łukaszenki, na posiedzeniu Rady Najwyższej Białorusi rozważano możliwość uznania tej pieśni za hymn narodowy.
Tekst hymnu głosi:
Boże Wszechmocny! Panie świata,
Wielkich słońc i serc małych!
Nad Białorusią, cichą i życzliwą,
Rozsyp promienie Swojej chwały.
Daj pomyślność w pracy codziennej, szarej,
Na kromkę chleba na rodzimy kraj,
Szacunek, siłę i ogrom wiary,
W naszą prawdę i przyszłość — daj!
Daj urodzaj niwom żytnim,
Siły dodaj ile zdołasz, w bród!
Potężną i szczęśliwą spraw, o Panie
Krainę naszą i nasz naród!
Tytuł hymnu jest też nazwą Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Chrześcijańskiej, organizowanego na początku lipca od 1993 w Mohylowie z inicjatywy pracującego tam wówczas ks. Władysława Blina z Polski (późniejszego biskupa witebskiego).
Aleksander Łukaszanka uznał hymn "Potężny Boże" za prowokację i pieśń faszystowską, wykonywaną w celu "zniszczenia kraju"...
Natallia Arsieńniewa była związana z Polską: w czasie I wojny światowej cała rodzina mieszkała w Jarosławiu, od 1920 w Wilnie, gdzie chodziła do gimnazjum białoruskiego, po czym na miejscowym uniwersytecie ukończyła studia humanistyczne. W 1922 poślubiła Franciszaka Kuszala – Białorusina, oficera Wojska Polskiego. Po zajęciu Polski przez wojska niemieckie jesienią 1939 mieszkała w Wilejce, a gdy ziemie te przeszły pod panowanie sowieckie, w kwietniu 1940 zesłano ją do Kazachstanu, gdzie pracowała w kołchozie.
W maju 1941, dzięki interwencji Związku Pisarzy sowieckiej Białorusi, przybyła do Mińska. Pod koniec II wojny światowej wyjechała do Niemiec, gdzie m.in. uczyła w gimnazjum białoruskim. W 1949 wyemigrowała do USA. Współpracowała tam z czasopismem „Biełaruś”, z Radiem Wolna Europa a w końcu pracowała w Białoruskim Instytucie Nauki i Sztuki w Nowym Jorku. Pisała niemal wyłącznie po białorusku, głównie lirykę miłosną i pejzażową. Przełożyła na białoruski utwory Goethego i Mickiewicza.
W 2003, z okazji setnej rocznicy urodzin poetki, przed jej domem pod Mińskiem odsłonięto pomnik z jej popiersiem i tekstem hymnu. W 2020, po rozpoczęciu masowych protestów społecznych po sfałszowanych wyborach prezydenckich z 9 sierpnia, stał się on jednym z symboli sprzeciwu, śpiewanym na wielu wiecach i marszach protestacyjnych.
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ
Wyjątkiem jest uzyskanie indywidualnej zgodny redakcji, wówczas zgodnie z prawem autorskim należy podać źródło:
Polonijna Agencja Informacyjna, autora - jeżeli jest wymieniony i pełny adres internetowy artykułu
wraz z aktywnym linkiem do strony z artykułem oraz informacje o licencji.
