30 stycznia 2015 roku zmarł Zbigniew Kurtycz, popularny polski piosenkarz, gitarzysta i kompozytor, żołnierz Armii Andersa.
Był bardzo lubianym wykonawcą – zarówno jako solista, jak i w duecie z żoną Barbarą Dunin, z którą występował od 1966 roku, znanym z estrady, radia (m.in. z programów „Podwieczorek przy mikrofonie”) i telewizji. Wysoki, szczupły, z filmową urodą i charakterystycznym wschodnim „ł” (był lwowiakiem z urodzenia), obdarzony ładnym ciepłym głosem, potrafił oczarować publiczność (zwłaszcza damską). Należał do coraz mniej licznej grupy artystów piosenki rozrywkowej, podawanej ze smakiem i kulturą. Jego największe przeboje to "Cicha woda" (z muzyką Eddiego Rosnera i słowami Ludwika Jerzego Kerna), także własne kompozycje "Wołam cię" i "Jadę do ciebie tramwajem".
Urodził się 16 maja 1919 we Lwowie. Pochodził z muzycznej rodziny (jego ojciec był dyrygentem orkiestry mandolinistów we Lwowie). W czasie okupacji radzieckiej Kresów Wschodnich występował w teatrzyku rewiowym Feliksa Konarskiego (Ref-Rena). Zbigniew Kurtycz zaczął uczyć się gry na skrzypcach, szybko jednak sięgnął po gitarę, która pozostała jego ulubionym instrumentem. Miał już doświadczenie zdobyte w zespołach muzycznych, gdy w 1940 roku, po zajęciu Lwowa przez Rosjan, „wyjechał z teatrem objazdowym do ZSSR”, jak sam pisał. Tam dwa lata później wstąpił do formującej się Armii Polskiej na Wschodzie i, jako żołnierz II Korpusu gen. Władysława Andersa, przeszedł cały szlak bojowy występując z zespołem artystycznym „Polska Parada” 3. Dywizji Strzelców Karpackich. Jego sceniczną partnerką była m.in. Renata Bogdańska, znana mu jeszcze ze Lwowa, która po wojnie została żoną gen. Andersa.
W 1946 roku Kurtycz zdecydował się na powrót do Polski. Od razu zaczął komponować i śpiewać. Jak wspomina Zbigniew Korpolewski, aktor, reżyser i prezenter, Kurtycz stanowił awangardę piosenki w powojennej Polsce: wniósł doświadczenia zdobyte na Zachodzie, jako pierwszy zaczął swingować z gitarą i śpiewać rock’n’rolla (prosta i wpadająca w ucho piosenka "W Arizonie"). Zdobył tym ogromną popularność wśród młodzieży, która potrafiła wstrzymywać przejazd jego samochodu. Występował ze znanymi polskimi orkiestrami rozrywkowymi (Zygmunta Wicharego, Zbigniewa Wróbla, Zygmunta Karasińskiego czy Kazimierza Turowicza), ale grywał też z jazzowymi zespołami w zakopiańskich restauracjach. W Warszawie, w której mieszkał od 1949 roku, prowadził program „Studio pod Gwiazdami”, prezentując w kawiarni Pod Gwiazdami piosenkę klubową (program ten zainicjował piosenkarz i pianista Julian Sztatler, zmarły w 1961 roku).
Był zapalonym sportowcem – przed wojną, jako junior piłkarskiej drużyny Pogoni Lwów, zdobył z nią wicemistrzostwo Polski juniorów (w 1937 roku). Przyjaźnił się z innym lwowskim piłkarzem, Kazimierzem Górskim, najsłynniejszym trenerem naszej reprezentacji. Jak sam opowiadał: "Razem zdawaliśmy maturę. Marian Załucki też. Kolegowaliśmy się. W juniorach graliśmy w piłkę nożną w Pogoni Lwów. Ja na lewym łączniku i w ataku, Kaziu grał na środku. Wiele lat po wojnie spotkałem go na Legii w Warszawie. Ja żyłem muzyką, zrezygnowałem z futbolu. On zaś – piłka, piłka, piłka".
Grał również w tenisa – latem można go było spotkać na kortach w Sopocie, gdzie potrafił pokonać młodszych od siebie zawodników. Był, jak wspominają go przyjaciele, człowiekiem wyjątkowo koleżeńskim, obdarzonym niezwykłym poczuciem humoru, wspaniałym gawędziarzem.
Za swą twórczość odznaczony został m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ
Wyjątkiem jest uzyskanie indywidualnej zgodny redakcji, wówczas zgodnie z prawem autorskim należy podać źródło:
Polonijna Agencja Informacyjna, autora - jeżeli jest wymieniony i pełny adres internetowy artykułu
wraz z aktywnym linkiem do strony z artykułem oraz informacje o licencji.
Projekt w 2023 roku dofinansowany ze środków Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
w ramach konkursu Polonia i Polacy za Granicą 2023
Publikacja wyraża jedynie poglądy autora/ów i nie może być utożsamiana z oficjalnym stanowiskiem Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
