Był wielkim polskim patriotą odważnie broniącym spraw Ojczyzny. Jego teksty są trafne, bawią lub rozczulają do łez. Przenoszą do świata przedwojennego kabaretu i ostrej satyry, do świata wolności i radości. Jego ostatnią wolę spisano na nagrobnej tablicy „Tu mi przyślij pudełko od zapałek, albo lniany woreczek, a w nim troszeczkę ziemi tamtejszej – cokolwieczek …". Pragnął spocząć w ziemi skąd pochodził, w ziemi łyczakowskiej.
Wraz z rozwojem w Polsce kabaretu i estrady nastąpił rozwój piosenki i Hemar stał się jednym z najciekawszych piosenkarzy dwudziestolecia (słowo "piosenkarz" w znaczeniu używanym w czasach Hemara, kiedy o autorach tekstów nie mówiono tekściarz, ale piosenkarz właśnie). Napisał, opracował, przetłumaczył, sparafrazował do momentu wybuchu II wojny światowej około 3 tysiące piosenek, z których kilkaset zasłużyło sobie na miano przebojów. Pisał o fatalnej dramatycznej miłości, życiu codziennym, nie unikał podejmowania żartu czy satyrycznego komentarza. Poetyka jego piosenek w dużej mierze nawiązywała do skamandryckiego ducha spod znaku Juliana Tuwima.
Był niewątpliwym mistrzem tzw. szlagwortów, tj. refrenowych zwrotów zapadających w pamięć, jak np.: "Czy pani Marta jest grzechu warta", "Chciałabym i boję się", "Nikt, tylko ty", "Wspomnij mnie". Być może w powiedzeniu, że Hemar opracował własną teorię piosenki, tkwi odrobina przesady, niemniej jednak wyłożył swoje poglądy na ten temat w 1934 roku na łamach "Wiadomości Literackich". Według niego doskonałość piosenki polega na jej zgodności z prostotą codziennego języka i z muzyką, jej melodycznymi rymami. Natomiast sukces piosenki to zupełnie odrębna i właściwie trudna do przewidzenia dziedzina, niemająca wiele wspólnego z doskonałością utworu.
Pisywał także wiersze i fraszki, które opublikował w 1936 roku w wyborze zatytułowanym "Koń trojański". Drwił w nich z samego siebie, z otaczającej go rzeczywistości, przybierając niekiedy ton wręcz profetyczny. Podejmował próbę zrozumienia, w czym tkwią źródła słabości, kapitulacji wobec faszyzmu i dzielił się smutnym przeświadczeniem, że zawsze epoka beztroskiego hedonizmu kończy się zwycięstwem totalitaryzmu. Jeszcze inną dziedziną twórczości Mariana Hemara było pisanie szopek politycznych od 1927, kiedy to dołączył do wielkiej trójki "szopkopisarzy": Lechonia, Słonimskiego, Tuwima.
Marian Hemar przez całe swoje życie uczył nas miłości do Polski i Lwowa. Bezkompromisowy i do końca wierny prawdzie i sprawiedliwości nie zgadzał się na komunistyczne zniewolenie naszej Ojczyzny. Podkreślał mocno: "Moja gorąca miłość nie może się pogodzić z inną Polską, tylko najlepszą, najszlachetniejszą, najuczciwszą w świecie. (...) Uczyli mnie tej miłości Słowacki, Żeromski i Piłsudski". "(...) Bo jestem Polakiem amatorem, z miłości od pierwszego wejrzenia, a nie z przymusu"
Zmarł 11 lutego 1972 roku w Dorking pod Londynem.
Polecamy biografię artysty w dziale historia-kultura PAI.
MARIAN HEMAR w DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ
Wyjątkiem jest uzyskanie indywidualnej zgodny redakcji, wówczas zgodnie z prawem autorskim należy podać źródło:
Polonijna Agencja Informacyjna, autora - jeżeli jest wymieniony i pełny adres internetowy artykułu
wraz z aktywnym linkiem do strony z artykułem oraz informacje o licencji.
