„Otrzymałem dyplom Akademii Architektury w Wiedniu, zwyciężyłem we wszystkich niemal konkursach organizowanych przez Wydział Architektury. Uczyłem się też rzeźby samodzielnie. Teraz wstępuję do Akademii Sztuk Pięknych w Paryżu. Kocham rzeźbę, lubuje się w tych kamiennych, a przecież jakże żywych kształtach!” – mówił młody Antoni Wiwulski. Ta pasja i talent przyniosły rezultaty.
Antoni Wiwulski urodził się w Rosji w Tołmie, guberni archangielskiej, na dalekiej Północy 20 lutego 1877. W Tołmie nie było ani kościoła, ani księdza katolickiego. Pani Wiwulska wybrała się latem z sześciomiesięcznym synem w rodzinne strony, gdzie chłopiec został ochrzczony i otrzymał imię ojca - Antoni. Po śmierci ojca matka przeniosła się w strony rodzinne do Mitawy (obecnie na Łotwie), gdzie zamieszkała u krewnych.
Następne lata - to studia w Wiedniu w Akademii Architektury, którą ukończył z odznaczeniem w 1901 r. W Paryżu Wiwulski rozwinął wytężoną pracę artystyczną, która zjednała mu ogólne uznanie. Pomimo pracy naukowej i artystycznej, modlitwy i ascezy nawiązał ożywione stosunki towarzyskie z Polonią w Paryżu. Bywał często w domu patriarchy polskiego wychodźstwa, Władysława Mickiewicza, syna Wieszcza Narodu, tu zapoznał się z Ignacym Paderewskim, któremu przypadł wielce do serca. Ignacy Paderewski doszedł do wniosku, że powinien uczcić zbliżającą się 500-letnią rocznicę zwycięstwa pod Grunwaldem ufundowaniem wspaniałego pomnika w Krakowie, którego autorem będzie Wiwulski. Nieoczekiwana propozycja Paderewskiego przywróciła do życia młodego człowieka "o ciemnych rozpalonych gorączką oczach". Znaczenie Pomnika Grunwaldzkiego, jako trwałej ozdoby królewskiego Krakowa przerósł zasięg manifestacji społeczeństwa 15 lipca 1910 r., w dniu odsłonięcia dzieła Antoniego Wiwulskiego.
W 1916 roku wzniesiono w Wilnie Krzyże Wiwulskiego - pomnik Trzech Krzyży, który z czasem stał się symbolem miasta. W następnym roku 1917 obchodzono 100-lecie śmierci Tadeusza Kościuszki. W północnej ścianie kościoła św. Jana została umieszczona pamiątkowa tablica projektu Wiwulskiego.
Gdy zmarł 3 stycznia 1919 roku i został pochowany w podziemiach projektowanego przez siebie kościoła Przenajświętszego Serca Jezusa. 84-letni Władysław Mickiewicz, syn Wieszcza Narodu, złożył na Grobie Wiwulskiego wiązankę chryzantem. Obejrzał również ostatnie pamiątki po Wiwulskim, znalezione w kieszeniach jego ubrania: kawał czarnego chleba, 20 kopiejek, obrazek Najświętszego Serca Jezusowego, różaniec i własnoręcznie zapisana karteczka z sentencjami św. Teresy: "Nie smuć się niczem - Nie drżyj przed złej doli biczem - Wszystko to pył - Bóg jest niezmienny - A cel twój promienny - Zdążaj wytrwale co sił - W kim Bóg siedlisko - obrał na wszystko - Ten będzie.... żył."
Oprócz tych przedmiotów Wiwulski miał bardzo niewiele z ziemskiego majątku. Żył do końca w biedzie, podobnie jak na początku swej działalności artystycznej. Ksiądz Walerian Meysztowicz po śmierci artysty powiedział: „Antoni Wiwulski….poznałem go w roku 1918 roku, rok przed śmiercią…był to głęboko wierzący człowiek. Wysoki, wychudzony, schorowany, ale zawsze starannie ubrany. Ciemne, falowane włosy. I te jasne, wesołe, sypiące iskrami oczy. Z całej jego postaci biła dobroć, jasność, wesołość.” Wiwulski pozostawił po sobie stosunkowo niewiele dzieł, ale zapamiętano go jako człowieka głęboko wierzącego – świętego i budzącego powszechne uznanie za jego polski patriotyzm. Obecnie jego grób znajduje się na cmentarzu na Rossie w Wilnie.
KOLORYZACJA ZDJĘCIA - © PAI
Antoni Wiwulski w DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ
Wyjątkiem jest uzyskanie indywidualnej zgodny redakcji, wówczas zgodnie z prawem autorskim należy podać źródło:
Polonijna Agencja Informacyjna, autora - jeżeli jest wymieniony i pełny adres internetowy artykułu
wraz z aktywnym linkiem do strony z artykułem oraz informacje o licencji.
