20 lutego 1966 roku grupa przyjaciół, głównie studentów I i II roku wydziału aktorskiego krakowskiej szkoły teatralnej powołała do życia teatr. W bardzo niedługim czasie miał on na zawsze zmienić oblicze studenckiego ruchu teatralnego w Polsce, oraz jego postrzeganie na świecie. Któż mógł wtedy przypuszczać, że młodzieńcza inicjatywa zrodzona z buntu przeciw pedagogicznej sztampie oraz niezgody na bylejakość komunistycznej rzeczywistości, a przede wszystkim z głodu grania, zdobywania doświadczenia zawodowego w kontakcie z prawdziwą, pozaszkolną publicznością przetrwa ponad pięćdziesiąt lat? Że z czasem przerodzi się w interdyscyplinarny fenomen kulturowy jednoczący ludzi teatru, kompozytorów, poetów, malarzy, krytyków, wychowujący kolejne pokolenia aktorów w niezależnym Studiu Teatralnym i przyciągający kolejne pokolenia widzów?
Na początku STU postrzegany był jako teatr pokoleniowy, wyrosły na fali buntu kontrkultury lat 60. Stał się synonimem sztuki odważnej, zaangażowanej, alternatywnej dla „oficjalnego” nurtu. Cechą charakterystyczną Teatru STU była ogromna różnorodność propozycji oraz inicjatyw w dziedzinie teatru, plastyki, muzyki, tańca, sztuk audiowizualnych, fonografii, edytorstwa, widowisk plenerowych oraz kultury masowej. Z początkowego okresu działalności pochodzą niezwykle ważne w biografii Teatru STU spektakle: Pamiętnik wariata (1966), Karzeł (1967), Pożądanie schwytane za ogon (1969).
Lata 70. przyniosły Teatrowi popularność nie tylko w kraju, ale i za granicą. On sam stał się jednym z ważniejszych zespołów ówczesnej europejskiej awangardy teatralnej. Legendarny tryptyk, na który złożyły się spektakle Spadanie (1970), Sennik polski (1971) i Exodus (1974) okrzyknięty został głosem młodego pokolenia w dyskusji o współczesnym świecie, krytycznym dialogiem z widownią o kształt przyszłej Polski. Przedstawienia zostały zaprezentowane na najbardziej renomowanych międzynarodowych festiwalach teatralnych. Przez długie lata STU był „teatrem w drodze”. Wędrował po świecie, występując w ponad dwudziestu krajach na czterech kontynentach. W 1975 roku otrzymał status zawodowy, stał się teatrem profesjonalnym w sensie organizacyjnym, zachował jednak niezależność i szczególny klimat teatru alternatywnego. W tym czasie powstały, cieszące się ogromnym powodzeniem, widowiska: Pacjenci wg Mistrza i Małgorzaty Bułhakowa (1976), Szalona lokomotywa (1977), Donkichoteria (1980), Ubu Król (1981), Kur zapiał (1985) grane w niezwykłej przestrzeni namiotu cyrkowego.
Teatr STU obecnie jest sceną repertuarową, kontynuującą najlepsze tradycje teatru aktorskiego. Pozostaje niezmiennie otwarty na to, co nowe w dramaturgii, stwarza przyjazne warunki debiutu ciekawym osobowościom reżyserskim i aktorskim. Programowo wprowadza także do repertuaru teksty z kanonu dramaturgii polskiej i światowej. Zainteresowaniem widzów Teatru od lat niezmiennie cieszą się spektakle: Wariat i zakonnica (1986), Hamlet (2000), Zemsta (2004), Biesy (2007), Szczęśliwe dni (2007), Król Lear (2010).
Teatr STU w DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ
Wyjątkiem jest uzyskanie indywidualnej zgodny redakcji, wówczas zgodnie z prawem autorskim należy podać źródło:
Polonijna Agencja Informacyjna, autora - jeżeli jest wymieniony i pełny adres internetowy artykułu
wraz z aktywnym linkiem do strony z artykułem oraz informacje o licencji.
