Nauczycielstwo to zawód czy powołanie? Takie pytanie postawił nasz dzisiejszy bohater, najwybitniejszy polski pedagog przełomu XIX i XXw. W sposób decydujący przyczynił się do unaukowienia pedagogiki polskiej. Był inicjatorem psychologii wychowawczej, autorem licznych prac naukowych z dziedziny pedagogiki, psychol., fizjologii a jednocześnie organizatorem żywego u nas ruchu pedagogicznego. To Jan Władysław Dawid, którego rocznicę urodzin obchodzimy 26 czerwca.
Pierwsze swoje prace publikuje w „Przeglądzie pedagogicznym” i w „Aleneum”. Książką ukazuje się zaś studium psychol.-społeczne o skutkach zjawiska sugestii i naśladownictwa oraz program spostrzeżeń psychologiczno-wychowawczych nad dzieckiem od urodzenia do 20 roku życia. Był to poradnik ułatwiający poznanie dziecka. Można go uznać za początek rozwoju nowoczesnej, opartej na systematycznych badaniach eksperymentalnych psychologii rozwojowej. Program Dawida zawierał opracowany przez niego kwestionariusz do obserwacji i prowadzenia spostrzeżeń nad dzieckiem i była to metoda - co ważne - dostępna dla każdego wychowawcy.
Efektem metody z udziałem nauczycieli było wydanie drukiem bardziej systematycznych i obszerniejszych badań w pracy.: „Zasób umysłowy dziecka przyczynek do psychologii doświadczalnej.” Jednym z wniosków tam zawartych jest, że na rozwój nie mają wpływu czynniki narodowościowe.
W późniejszych latach rozgłos zyskał tzw. test obrazkowy przeznaczony do rozpoznawania inteligencji przy pomocy badania sprawności dzieci w myśleniu przyczynowo-skutkowym, który Dawid nazwał metodą przyczyn i skutków. Jako pierwszy w polskiej dydaktyce i jeden z pierwszych w dydaktyce światowej domagał się oparcia nauczania na poznaniu zmysłowym, umysłowym i na działaniu praktycznym.
Jedną z najlepszych ówczesnych książek w Europie na temat kierunku i metodyki nauczania początkowego jest gruntowna monografia Dawida pt.: „Nauka o rzeczach” wydana w 1892r. Nauka o rzeczach była w owym czasie wyrazem znacznego postępu metodycznego, ale mimo to charakteryzowała się pewną statycznością – zbyt mocno akcentowała oglądanie przedmiotów, a za mało zwracała uwagi na działanie dziecka. Stopniowo zwracano dopiero uwagę na wrodzoną dzieciom skłonność do aktywnego poznawania. To wtedy pojawia się pierwsza krytyka szkoły tradycyjnej z jej metodami nauczania biernego.
Dawid dostrzega również rolę pedagoga poświęcają jej rozprawkę pt.: „O duszy nauczycielstwa”, która stała się niezwykle popularna w środowisku szkolnym. Zastanawia się, jakim powinien być dobry nauczyciel wychowawca, określa zasadnicze rysy ideału. Za istotę powołania nauczycielskiego i warunek efektywności pracy wychowawczej uważa „miłość dusz” i „ukochanie wychowanków”, której przedmiotem jest wewnętrzna treść duchowa i jego dobro moralne, oświecenie i doskonalenie. Z tego wychodzi takie cechy nauczyciela jak: poczucie odpowiedzialności, potrzebę doskonałości, świadomości celów wychowawczych, wewnętrzną prawdziwość uczuć i przekonań, zamiłowanie do pracy. Dawid był też pomysłodawcą projektu powołania Wyższej Uczelni Pedagogicznej dla kształcenia nauczycieli pod nazwą Polski Instytut Nauczycielski.
To ciekawa postać i może być inspiracją do dzisiejszej dyskusji nad rolą szkoły, pedagogów i modelem nauczania. Zachęcamy do przeczytania jego biografii w dziale historia-kultura PAI
Jan Paweł Władysław Dawid w DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ
Wyjątkiem jest uzyskanie indywidualnej zgodny redakcji, wówczas zgodnie z prawem autorskim należy podać źródło:
Polonijna Agencja Informacyjna, autora - jeżeli jest wymieniony i pełny adres internetowy artykułu
wraz z aktywnym linkiem do strony z artykułem oraz informacje o licencji.
