Z Tuwimów najbardziej znany jest Julian, ale i jego siostra Irena miała talent literacki. Początkowo pisała wiersze, ale sławę przyniosły jej przekłady, zwłaszcza „Kubusia Puchatka” i „Chatki Puchatka”. Nigdy nie przedstawiała się jako Irena Eiger, rzadko jako Irena Stawińska. W świadomości czytelników i znajomych była siostrą poety. Sama pisała, tłumaczyła literaturę angielską i rosyjską. Należała do kręgu „Skamandra” i „Wiadomości Literackich”, ale żyła w duchowej izolacji. Irena Tuwim urodziła się 22 sierpnia 1898 roku w Łodzi.
Talent językowy sprawiał, że potrafiła przetłumaczyć gry słowne z angielskiego i czasami jej przekład wydaje się lepiej napisany od oryginału, np. od opowiadań Milne’a. To ona tak naprawdę stworzyła postać Kubusia Puchatka, bowiem zmieniła płeć bohatera opowiadań angielskiego autora, u którego misia nosiła imię Winnifredy.
Niemal wszystko, co o niej wiemy, pochodzi z opracowań na temat Juliana Tuwima – licznych biografii, pism autobiograficznych, zbiorów korespondencji, w których Irena pojawia się marginalnie. Sama w latach 50. wydała tylko cieniutką książeczkę „Łódzkie pory roku”. Opisała w niej dzieciństwo w szarej Łodzi.
Jako poetka debiutuje podczas pierwszej wojny - w 1916 roku w łódzkiej "Godzinie Polski" ukazał się jej wiersz "Panienka". W 1921 wydaje pierwszy tomik "24 wiersze". Dzięki niemu Irena znajdzie sobie męża. A raczej to on znajdzie ją. Stefan Napierski (a właściwie Stefan Eiger), syn majętnego żydowskiego przedsiębiorcy, przenikliwy krytyk, cięty felietonista, autor znakomitych rozpraw o literaturze francuskiej. W podróż poślubną wyjeżdżają najpierw do Berlina, potem na Wyspy Fryzyjskie na Morzu Północnym. Z biegiem lat problemem staje się homoseksualizm męża. Irena odchodzi, niebawem poznaje prawnika Juliana Stawińskiego. Będzie jej podporą na kolejne lata.
Nie porzuca tłumaczeń. Jej praca przekładowa obejmuje niemal 50 lat i ponad 50 pozycji. Głównie dla dzieci, ale nie tylko, przede wszystkim z angielskiego i rosyjskiego, ale czasem też z niemieckiego. „Mary Poppins” Pameli L. Travers, „Byczek Fernando” Munro Leafa, „Pięcioro dzieci i coś” Edith Nesbit – tłumaczyła dziecięcą klasykę, ale też wydawane przez Wydawnictwo Przeworskiego książeczki Disneya, w których Donalda Ducka ze względu na charakterystyczny chód nazywa wdzięcznie „Kiwajko”.
Odpowiadając na zarzuty sbyt swobodnego podejścia do oryginałów odpowiada: „Aby tłumacz mógł dać utwory językowe najwyższej klasy, konieczna jest znaczna swoboda we wszystkich przekładach, a w wielu wypadkach [...] choć będą to z reguły utwory dla najmłodszych, przyjąć należy za zasadę adaptację, nie zaś tłumaczenie”.
W 1939 roku razem z mężem ucieka przez Rumunię do Francji, a stamtąd, po zajęciu kraju przez nazistów, do Anglii. W 1945 roku na zaproszenie brata przenosi się do Kanady. Lata 1945–47 spędza w Waszyngtonie, gdzie Stawiński pracuje jako attaché w ambasadzie. Do kraju wracają w marcu 1947 roku. Staje po stronie nowej władzy, wstępuje do Związku Literatów Polskich, przyjmuje nagrody z rąk władz: Krzyż Kawalerski, nagrodę za twórczość dla dzieci i od polskiego PEN Clubu za przekłady.
Irena Tuwim w DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ
Wyjątkiem jest uzyskanie indywidualnej zgodny redakcji, wówczas zgodnie z prawem autorskim należy podać źródło:
Polonijna Agencja Informacyjna, autora - jeżeli jest wymieniony i pełny adres internetowy artykułu
wraz z aktywnym linkiem do strony z artykułem oraz informacje o licencji.
