16 września 1897 r. urodził się Wacław Kuchar, piłkarz, hokeista, lekkoatleta, łucznik, narciarz i trener. Już za życia Kuchar uznawany był za najwszechstronniejszego sportowca II Rzeczypospolitej. W swoim życiorysie ma także służbę ojczyźnie, m.in. podczas I wojny światowej. Jest najbogatszą i najpiękniejszą kartą historii polskiego sportu. Koszulkę z Orłem wkładał aż w czterech jakże różnych dyscyplinach: hokeju na lodzie, lekkoatletyce, łyżwiarstwie szybkim i – przede wszystkim – w swej najukochańszej piłce nożnej1 – pisał o Wacławie Kucharze autor jego biografii Jacek Bryl.
Miał 10 lat gdy zaczął uprawiać łyżwiarstwo szybkie i figurowe. We Lwowie założył futbolową szkolną drużynę "Olympia". Uprawiał także lekkoatletykę. Zdobywał złote medale mistrzostw Polski, bił rekordy kraju na: 110 m przez płotki, 400 i 800 m, w skoku wzwyż, rzucie dyskiem i oszczepem, w końcu - w dziesięcioboju. Zdobywał tytuły krajowych mistrzostw jako łyżwiarz, był członkiem kadry hokeja na lodzie, w tej dyscyplinie został wicemistrzem Europy w 1929 roku w Budapeszcie. Jako piłkarz rozegrał 1126 meczów, strzelił 1065 bramek. W reprezentacji Polski Kuchar rozegrał 23 mecze. Wystąpił też na igrzyskach olimpijskich w Paryżu w 1924 roku.
W 1926 roku został wybrany najlepszym sportowcem Polski w pierwszym plebiscycie "Przeglądu Sportowego". Otrzymał 3255 głosów. Głosowało na niego 94 procent czytelników sportowego dziennika. "Nagrodę ma on do zawdzięczenia nie tylko walorom fizycznym, ale i zaletom ducha, które sprawiają, że Wacek jest najdoskonalszym typem wszechstronnego sportowca" - komentowano w Przeglądzie.
Podczas dwóch wojen światowych służył w wojsku. W czasie I wojny światowej walczył na Podkarpaciu i w Rumunii. Cudem ocalał podczas wojny polsko-ukraińskiej w obronie Lwowa. Zginęło wtedy wielu jego kolegów z Pogoni. Walczył jeszcze w wojnie polsko-bolszewickiej, a w 1921 roku z kumplami ze Lwowa jeździł po Górnym Śląsku i grał z niemieckimi drużynami, wzmacniając ducha polskich mieszkańców przed wyborami w plebiscycie. W II wojnie światowej brał udział jedynie w kampanii wrześniowej. Potem został we Lwowie. Był m.in. trenerem drużyny miejscowych przeciw Niemcom. W tym zespole wystawił m.in. Kazimierza Górskiego. Po wojnie wybrał Polskę. Nie chciał mieszkać w radzieckim Lwowie. Osiadł najpierw w Bytomiu, gdzie zakładał drużynę hokejową Polonii, potem przeprowadził się do Warszawy. Był trenerem piłkarskiej reprezentacji Polski, aż przez cztery lata prowadził Legię, a przez dwa lata Polonię Warszawa.
Zmarł w 1981 roku. Na PGE Narodowym nazwisko Wacława Kuchara znalazło się w Alei Gwiazd PZPN-u.
Wacław Kuchar w DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ
Wyjątkiem jest uzyskanie indywidualnej zgodny redakcji, wówczas zgodnie z prawem autorskim należy podać źródło:
Polonijna Agencja Informacyjna, autora - jeżeli jest wymieniony i pełny adres internetowy artykułu
wraz z aktywnym linkiem do strony z artykułem oraz informacje o licencji.
