Brak oporu utrwala przemoc, opór wzmaga jej surowość. Bywają specjaliści od pilnowania własnych praw i cudzych obowiązków. Kłamstwem można niekiedy zajść daleko, ale nie można wrócić. To trzy myśli polskiego intelektualisty sprzed lat. Czy coś się zdezaktualizowało? 34 lata temu zmarł prof. Tadeusz Kotarbiński, wybitny polski filozof, logik, etyk, twórca prakseologii, czyli teorii sprawnego działania.
Tadeusz Marian Kotarbiński urodził się 31 marca 1886 roku w Warszawie, syn Miłosza Kotarbińskiego (malarza) i Ewy Koskowskiej (pianistki). Uczęszczał do rządowego gimnazjum rosyjskojęzycznego, jednak został z niego relegowany za udział w strajku. Maturę zdobył w prywatnym polskim Gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego. Maturę państwową, której wymagały władze zaborcze uzyskał w rosyjskim rządowym gimnazjum filologicznym w Estonii.
Studia rozpoczął w Krakowie, na Uniwersytecie Jagiellońskim, jako wolny słuchacz wykładów z matematyki oraz fizyki. W późniejszych latach studiował kolejno we Lwowie oraz Darmstadt architekturę. Powrócił później do Lwowa, gdzie studiował filozofię i filologię klasyczną, interesowały go również wykłady z zakresu logiki i psychologii. Ukończył studia w 1912 roku uzyskując doktorat pod kierunkiem prof. Kazimierza Twardowskiego (na podstawie pracy "Utylitaryzm w etyce Milla i Spencera). W 1918 roku został zastępcą wykładowcy na Uniwersytecie Warszawskim, a rok później profesorem nadzwyczajnym filozofii; profesurę zwyczajną uzyskał w 1929 roku. W roku akademickim 1929/30 był dziekanem Wydziału Humanistycznego.
W okresie dwudziestolecia międzywojennego Kotarbiński był silnie zaangażowany w sprawy społeczne, występował przeciwko antysemityzmowi czy klerykalizmowi. Zajmował się także publicystyką - pisał w miesięczniku "Racjonalista", jednym z organów Polskiego Związku Myśli Wolnej. W czasie okupacji zajmował się tajnym nauczaniem. W latach 1943-1944 napisał "Traktat o dobrej robocie", przebywając w tym czasie w okolicach Lublina. Powrócił później do Warszawy, jednak po powstaniu został wysiedlony-najpierw przeniósł się do Gorzkowic, później do Radomia-nie przestał jednak prowadzić tajnych wykładów.
Gdy zakończyła się II wojna światowa przeniósł się do Łodzi, gdzie został jednym z współtwórców uniwersytetu-został jego pierwszym rektorem. W tym samym czasie prowadził także wykłady oraz zajmował się kierowaniem katedrą filozofii Uniwersytetu Warszawskiego. Kilka lat później powrócił do Warszawy, z tamtejszym Uniwersytetem był związany aż do emerytury. Tadeusz Kotarbiński był wielokrotnie odznaczany: między innymi Orderem Budowniczych Polski Ludowej, Wielkim Krzyżem, Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą a także Krzyżem Oficerskim. W roku 1972 dostał nagrodę państwową I stopnia, a kilka lat później nagrodę specjalną.
Tadeusz Marian Kotarbiński w DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ
Wyjątkiem jest uzyskanie indywidualnej zgodny redakcji, wówczas zgodnie z prawem autorskim należy podać źródło:
Polonijna Agencja Informacyjna, autora - jeżeli jest wymieniony i pełny adres internetowy artykułu
wraz z aktywnym linkiem do strony z artykułem oraz informacje o licencji.