„Nie lubię dużo czasu poświęcać drugim” i jestem zdania, że „artyści powinni unikać ludzi”. Być może dla wielu z Was moje usposobienie wyda się dość osobliwym, ale jestem samotnikiem i czuję się najlepiej, spędzając czas w mojej pracowni. Tak mógłby opisać siebie jeden z najwybitniejszych polskich malarzy z kręgu paryskiej bohemy. Tadeusz Makowski, polski malarz, rysownik i grafik, autor tekstów z zakresu teorii sztuki, zmarł w Paryżu 1 listopada 1932 roku.
Tadeusz Makowski urodził się w 1882 r. w Oświęcimiu, We wczesnym dzieciństwie przeprowadził się wraz z rodziną do Krakowa, gdzie spędził młodość i edukował się w kierunku artystycznym.
Studiował na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, ucząc się m.in. u Józefa Mehoffera i Jana Stanisławskiego. Naukę ukończył w 1908 roku. W tym też roku wyjechał do Francji, gdzie rozwinęła się jego kariera i gdzie z przerwą na krótki pobyt w Holandii i Belgii pozostał aż do śmierci. Zmarł w 1932 r. w Paryżu.
Przebywając przez długi czas w Paryżu, Tadeusz Makowski stał się ważną postacią w tamtejszym kręgu artystycznym, szczególnie wśród licznie zamieszkującej stolicę Francji Polonii. W jego pierwszych obrazach można dostrzec silny wpływ modernizmu, głównie w secesyjnym i symbolicznym wydaniu.
Z czasem twórczość Tadeusza Makowskiego zwróciła się w kierunku kubizmu, co było efektem żywych i częstych kontaktów z paryskim środowiskiem artystycznym. Po wybuchu I wojny światowej musiał opuścić Paryż i popadł w biedę. Aby zarobić na życie, zaczął projektować i wykonywać lalki. W trakcie dłuższego pobytu na niewielkiej wsi w Bretanii tematem jego twórczości stał się również pejzaż.
Po zakończeniu wojny Tadeusz Makowski powrócił do Paryża, gdzie udało mu się sprzedać kilkanaście obrazów. Szybko jednak ponownie osiadł na wsi, tym razem w Orwenii. Tam oddał się tworzeniu obrazów ukazujących zarówno miejscowe pejzaże, jak i ludzi, głównie dzieci. Podkreślał swoją fascynację wiejską prostotą i ludzkimi emocjami, dlatego tak często na jego obrazach pojawiały się właśnie dzieci.
Ważnym momentem w życiu Tadeusza Makowskiego było dwukrotne wystawienie jego prac (w 1927 i 1928 r.) w Galerii Berty Weill. Obie wystawy spotkały się z pozytywnym odbiorem publiczności i krytyków. Za życia nie udało mu się jednak osiągnąć pełnego sukcesu artystycznego – w Polsce dzieła Tadeusza Makowskiego stały się rozpoznawalne dopiero 30 lat po jego śmierci.
Dzieła Tadeusza Makowskiego ewoluowały od symbolizmu, poprzez kubizm, kończąc na połączeniu tych kierunków z realizmem i ekspresjonizmem. Za specyfikę jego twórczości można uznać geometryzację form, prymitywizację konwencji i liryczny nastrój. Tematycznie, obrazy Tadeusza Makowskiego ukazują przede wszystkim wiejskie i naturalne pejzaże oraz postaci dzieci, głównie w grupach.
Do najbardziej rozpoznawalnych dzieł artysty zaliczają się kompozycje „Kapela dziecięca”, „Szewc”, „Ananas na talerzu”, „Kolejarze” czy „14 lipca na wsi”. Dorobek Tadeusza Makowskiego jest zgromadzony głównie w Muzeach Narodowych w Warszawie, Krakowie i Poznaniu.
O życiu i twórczości Tadeusza Makowskiego przeczytacie Państwo w dziale historia-kultura Polonijnej Agencji Informacyjnej.
Tadeusz Makowski w DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ
Wyjątkiem jest uzyskanie indywidualnej zgodny redakcji, wówczas zgodnie z prawem autorskim należy podać źródło:
Polonijna Agencja Informacyjna, autora - jeżeli jest wymieniony i pełny adres internetowy artykułu
wraz z aktywnym linkiem do strony z artykułem oraz informacje o licencji.
