24 listopada 1965 roku zmarł Tadeusz Kossakowski, generał dywizji, uczestnik walk o niepodległość Polski (1909-1920), oficer Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, Armii Krajowej, szef produkcji środków walki Komendy Podobwodu Śródmieście Południowe oraz Komendy Okręgu Warszawa AK, inżynier, inicjator polskiego przemysłu motoryzacyjnego, uczestnik wojny polsko–bolszewickiej, obu wojen światowych, Powstania Warszawskiego, więzień niemieckich obozów jenieckich: Ożarów, Kruglanken, Langwaser, Colditz, Koenigstein, Laufen, Tittmonning, Altenmarkt im Pongau (1944-1945), najstarszy wiekiem cichociemny.
Urodził się w 1888 r. w Mołdawii, jednak rodzina niedługo potem przeprowadziła się na do Chersonia, a młody Tadeusz podjął naukę we Lwowie. To tam podjął studia oraz związał się konspiracją niepodległościową. W 1909 r. wstąpił do Związku Walki Czynnej, a rok później do Związku Strzeleckiego.
W 1914 r. został zmobilizowany do armii carskiej. Po rewolucji bolszewickiej wstąpił do 1 Korpusu Polskiego gen. Dowbor-Muśnickiego. Po odzyskaniu niepodległości rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej jako dowódca kompanii saperów w 2 Dywizji Piechoty Legionów. Po wojnie ukończył kurs inżynieryjny, a w 1923 r. studia wojskowe we Francji.
Pełnił różne stanowiska, był dowódcą 2 pyłku Saperów Kaniowskich w Puławach, zastępcą szefa Departamentu Inżynierii Ministerstwa Spraw Wojskowych oraz szefem Departamentu Zaopatrzenia Inżynierii Ministerstwa Spraw Wojskowych. Był zwolennikiem broni pancernej. Podczas jego przewodnictwa wdrożono do produkcji oraz do służby w WP tankietki TKS, czołg lekki Vickers E, czołg 7TP.
Gdy wybuchła II wojna światowa wziął udział w przygotowaniach obrony stolicy. Po wyjeździe z kraju został internowany w Rumunii, z której udało mu się przedostać do Paryża. We Francji był dowódcą saperów przy Sztabie Naczelnym Wodzu, a następnie zastępcą dowódcy ds. motoryzacji w 1 Brygadzie Strzelców. W 1941 r. brał udział w kursach specjalistycznych w Wielkiej Brytanii. W owym czasie został mianowany zastępcą dowódcy 1 Korpusu Polskiego odpowiadał za kwestie motoryzacji.
W 2 Korpusie Polskim został dowódcą broni pancernej, motorowej i służby elektromechanicznej w Armii Polskiej na Wschodzie. Po przeszkoleniu na cichociemnego został zaprzysiężony na oficera Armii Krajowej (awansując na generała dywizji). Przyjął pseudonim „Krystynek”. Do Polski skoczył w maju 1944 r. podczas operacji „Most II”, stając się tym samym najstarszym z cichociemnych. W okupowanej Polsce pełnił służbę w Wydziale Broni Szybkich Oddziału III Operacyjnego Komendy Głównej Armii Krajowej. Był dowódcą Zakładów Produkcji Uzbrojenia AK.
Podczas powstania warszawskiego walczył jako zwykły strzelec. We wrześniu 1944 r. jako dowódca kilkunastoosobowej Legii Oficerskiej. Po klęsce powstania trafił do niewoli, a po odzyskaniu wolności powrócił do kraju. Zmarł w wieku 77 lat w dniu 24 listopada 1965 r.
Odznaczony: Krzyżem Srebrnym Orderu Wojskowego Virtuti Militari, Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Oficerskim Odrodzenia Polski, Krzyżem Walecznych (czterokrotnie), Złotym Krzyżem Zasługi (dwukrotnie).
Zachęcamy do przeczytania jego biografii w dziale historia-kultura PAI
Tadeusz Kossakowski w DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ
Wyjątkiem jest uzyskanie indywidualnej zgodny redakcji, wówczas zgodnie z prawem autorskim należy podać źródło:
Polonijna Agencja Informacyjna, autora - jeżeli jest wymieniony i pełny adres internetowy artykułu
wraz z aktywnym linkiem do strony z artykułem oraz informacje o licencji.
