29 grudnia 1902 r. w Warszawie urodził się Henryk Wars. Kompozytor, dyrygent, aranżer, autor tekstów. Pochodził z rodziny uzdolnionej muzycznie. Najstarsza siostra Józefina była solistką Opery Warszawskiej, potem mediolańskiej „La Scali”, młodsza Paulina – pianistką.
Henryk Wars był z całą pewnością najwybitniejszym kompozytorem muzyki rozrywkowej w Polsce, autorem piosenek i utworów tanecznych, z których większość wytrzymała próbę czasu. Można go uznać – obok Ady Rosnera – za prekursora swingu w Polsce. Doskonale przyswajał amerykański styl „sweet music” z elementami jazzu, skupiał wokół siebie najlepszych muzyków, stworzył najlepszą orkiestrę taneczną w kraju – jego zespół liczący około 25 osób był pierwszym polskim „big bandem”. Orkiestra wzięła udział w filmie Parada Warszawy – występ w nim zaprezentował jej wysoki poziom, równy orkiestrom amerykańskim czy angielskim. Niektóre nagrania zespołu Warsa, np. z filmu Follow the fleet (Błękitna parada): Lets face the music and dance i Lets yourself go, utrwalone na płytach „Syrena Electro”, były lepsze od nagrań tych utworów dokonanych w Ameryce.
Henryk Wars umiał nie tylko dostosować się do obowiązującej mody, lecz także nie był obojętny np. na polski folklor, czego przykładem może być doskonały kujawiak z filmu Bohaterowie Sybiru. Lekki, pogodny styl jego kompozycji, łatwość tworzenia prostych, melodyjnych, a przy tym niebanalnych i niepowtarzalnych utworów, z biegiem lat coraz bardziej urozmaicane aranżowanie kompozycji, niespotykana u innych kompozytorów inwencja – są zaletami, dzięki którym jego twórczość jest jedną z najpiękniejszych kart w historii polskiej piosenki. Najwięcej spośród jego kompozycji utrwaliła na swych płytach „Syrena Record
Komponował również znacznie ambitniejszą muzykę. Jest autorem utworów symfonicznych – Concertiny na fortepian i orkiestrę dedykowanej Maurice Ravelowi, Symfonii nr 1, Trzech poematów symfonicznych, kwartetów smyczkowych, sonat na skrzypce i fortepian, preludiów fortepianowych, baletu Maalot, do którego choreografię przygotował Stefan Wenta, a także licznych utworów kameralnych. Należał do stowarzyszeń twórców amerykańskich: Akademii Filmowej i Akademii Muzycznej.
Był bardzo płodnym artystą. W Polsce w latach 1930–1939 Wars skomponował muzykę ogółem do 52 filmów. Z czasem praca nad muzyką filmową stała się dla Henryka Warsa tak istotna, że zrezygnował ze stanowiska dyrektora muzycznego „Syreny Record”. W 1933 r. napisał muzykę do Szpiega w masce. Walc z tego filmu pt. Miłość ci wszystko wybaczy stał się wizytówką kompozytora, a także, po latach – symbolem niemal całej polskiej muzyki rozrywkowej okresu międzywojennego.
II wojna światowa nie przerwała jego pracy twórczej. W sierpniu 1939 r. został zmobilizowany i walczył w kampanii wrześniowej, następnie trafił do niewoli niemieckiej. Zbiegł z transportu i przedostał się pod koniec października 1939 r. do strefy zajętej przez wojska sowieckie. W początkach 1940 r. znalazł się we Lwowie. Założył tam 21-osobowy zespół muzyczny, składający się z polskich muzyków. Występował z solistami: Eugeniuszem Bodo, Adamem Astonem, Albertem Harrisem, Gwidonem Boruckim, Stefanem Bobem, Renatą Bogdańską. Odwiedził wiele miast rosyjskich, dając setki koncertów. Nagrał też płyty w Moskwie. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej został w sierpniu 1941 r. wcielony do Armii Polskiej na Wschodzie (później do Polskich Sił Zbrojnych na Wschodzie). Był kierownikiem muzycznym i dyrygentem w zespole „Czołówka” oraz w „Polish Parade” na Bliskim Wschodzie (w Iranie, Iraku, Palestynie, Egipcie; w Bagdadzie wraz z Alfredem Schützem skomponował muzykę do rewii pt. Keep smeeling). We Włoszech prowadził orkiestrę Teatru Rewiowego 2 Korpusu. Wystąpił ze swym zespołem w filmie Polish Parade, zrealizowanym w 1942 r., oraz w filmie Dzieci, nakręconym w Egipcie przez Michała Waszyńskiego. W armii służył w stopniu podporucznika; został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi i Medalem Wojska, otrzymał także order Cavaliere de Croce d’Italia – od ostatniego króla włoskiego Victora Emanuela. W 1944 r. nagrał dla wytwórni „La Voce del Padrone” („Polska płyta”) w Mediolanie po raz pierwszy Czerwone maki na Monte Cassino z solistą Adamem Astonem. Później występował aż do momentu demobilizacji we Włoszech. W 1946 r. napisał muzykę do filmu Wielka droga, zrealizowanego w Rzymie przez wytwórnię „Sirena Film”.
Po emigracji do USA w 1947 roku skomponował tam muzykę do 37 amerykańskich filmów. Stał się także cenionym kompozytorem amerykańskiej muzyki rozrywkowej. Jego kompozycje mieli w repertuarze m.in. Bing Crosby, Dorris Day, Brenda Lee, Diana Shore, Jimmie Rogers, Mel Thorme. Największą popularność zdobyły wówczas takie piosenki, jak Sleep my Child, Over and over (dzięki wykonaniu Margaret Whiting stała się wielkim przebojem, płytę sprzedano w półmilionowym nakładzie; w Polsce wykonywała ją Anna German), Little Shephard, Good Love, Speak to Me pretty, Walk with Him, That Cotton Candy. Popularność jego kompozycji zaowocowała także wieloma kontaktami towarzyskimi – poznał Henry’ego Manciniego, zaprzyjaźnił się z Polą Negri
Henryk Wars w DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ
Wyjątkiem jest uzyskanie indywidualnej zgodny redakcji, wówczas zgodnie z prawem autorskim należy podać źródło:
Polonijna Agencja Informacyjna, autora - jeżeli jest wymieniony i pełny adres internetowy artykułu
wraz z aktywnym linkiem do strony z artykułem oraz informacje o licencji.
