53 lata temu, 30 grudnia 1971 roku w Warszawie zmarł Zbigniew Burzyński, pilot, konstruktor balonowy, rekordzista świata i dwukrotny zdobywca pucharu Gordona Benetta, jeden z pionierów polskiego sportu balonowego.
Ukończył Korpus Kadetów w Łobzowie, a następnie Szkołę Podchorążych Artylerii w Poznaniu (z 11 lokatą na 400 podchorążych). W 1921 został wysłany do Oficerskiej Szkoły Aeronautycznej w Toruniu na kurs obserwatorów aeronautycznych, który ukończył jako najlepszy, awansując jednocześnie na podporucznika. Pozostał tam później jako wykładowca.
W 1922 do Torunia sprowadzono, używany we Francji w czasie I wojny w konwojach, sterowiec, który nazwano Lech. Zbigniew Burzyński jako jedyny znał język francuski, przetłumaczył więc instrukcję montażu i obsługi. Uczestniczył w próbach lotów bez nadzoru Francuzów. Latem odbył swój pierwszy lot balonem wolnym. W 1923, pełniąc służbę w II batalionie aeronautycznym w Jabłonnie, awansował na porucznika.
W 1924 odbył staż we Francji w wojskowych zakładach balonowych, a nabytą tam wiedzę wykorzystał, uruchamiając pierwszy w Polsce zakład produkujący powłoki balonowe w Legionowie. Pod jego kierownictwem zbudowano pierwszy polski balon na uwięzi i balon wolny. W Legionowie pracował w biurze konstrukcyjnym oraz jako dowódca kompanii balonów obserwacyjnych. W latach 1937–1939 Burzyński ukończył kurs oficerów technicznych lotnictwa w Warszawie i zaprojektował prototyp polskiego balonu zaporowego.
Kapitan Zbigniew Józef Burzyński był dwukrotnym zwycięzcą w Międzynarodowych Zawodach Balonowych o Puchar im. Gordona Bennetta. W 1933 roku wraz Franciszkiem Hynkiem przeleciał balonem SP-ADS „Kościuszko” (2200 m³) odległość 1361 km od miejsca startu w Chicago do Aulmes w Kanadzie, utrzymując się w powietrzu przez 39 godzin i 39 minut. Było to pierwsze zwycięstwo Polski w tych zawodach.
W 1935 roku pilotując balon „Polonia II” wraz z Władysławem Wysockim, Burzyński odniósł drugie zwycięstwo, przelatując odległość 1650,47 km w czasie 57 godzin i 54 minuty i lądując w Tiszkino pod Stalingradem. Jednocześnie ustanowili oni rekordy świata odległości i długotrwałości lotu w swojej klasie. W latach 30. XX w. prekursor i rekordzista lotów balonowych na wysokość. W 1936 r. ustanowił rekord wysokości 10 853 m na balonie „Warszawa II”, zatwierdzony przez FAI.
Podczas kampanii wrześniowej w 1939 Burzyński był dowódcą kompanii balonów obserwacyjnych. Trafił do niewoli niemieckiej, w której przebywał od 6 października 1939 do 1 kwietnia 1945. Następnie, służył jako oficer łącznikowy 4 Brygady Komandosów w Niemczech, po czym w listopadzie 1945 powrócił do Polski. W 1955 ukończył studia na Politechnice Warszawskiej, uzyskując dyplom inżyniera mechanika specjalności balonowej. Pracował tam następnie jako starszy asystent i konstruktor w Katedrze Budowy Lotnisk.
W PRL był czynnym propagatorem sportu balonowego i współinicjatorem jego reaktywowania po wojnie. Z chwilą powołania w 1956 r. Rady Balonowej Aeroklubu PRL, staje na jej czele jako przewodniczący, kierując następnie nowo powołaną Komisją Balonową Aeroklubu PRL. W latach 1956- 1969 sporządził dokumentację techniczną balonów wolnych o pojemności 1200 i 1600 m3, sprawował nadzór techniczny nad ich budową i oblatał, wykładał na kursach pilotów, instruktorów i mechaników balonowych, wyszkolił praktycznie 14 pilotów, w tym 3 instruktorów. W 1960 r. odbył swój setny lot balonem na balonie Warszawa (SP-BZW). Inicjował i współorganizował krajowe zawody balonowe oraz starty młodych pilotów za granicą. Był stałym delegatem Aeroklubu PRL w Międzynarodowej Komisji Balonowej FAI. W latach 1966-1969 przebywał kilkakrotnie w Czechosłowacji, sprawując nadzór techniczny nad reaktywowaniem sportu balonowego w tym kraju.
Działał społecznie. Od 1956 r. członek Lotniczej Komisji Historycznej Aeroklubu PRL, od 12.11.1957 r. członek Klubu Seniorów Lotnictwa APRL, w którym był członkiem zarządu i komisji rewizyjnej. Zbigniew Burzyński wykonał 138 lotów balonowych, z tego 73 przed wojną. Wylatał na różnego rodzaju balonach: wolnych i na uwięzi oraz na sterowcach ok. 1500 godzin. Napisał i wydał dwie książki: Kościuszko nad Ameryką, Balonem przez kontynenty. Autor wielu publikacji w prasie lotniczej. Za zasługi w sporcie balonowym, w pracy zawodowej i społecznej odznaczony został Krzyżami Oficerskim (1964 r.) i Kawalerskim (1935 r.) Orderu Odrodzenia Polski, dwukrotnie Złotym Krzyżem Zasługi (1933 r. i 1934 r.), Brązowym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju (1967 r.). Międzynarodowa Federacja Lotnicza (FAI) wyróżniła go dyplomami: P. Tissandiera (1959 r.) i Montgolfiera (1960 r.), Aeroklub PRL jako jednego z pierwszych- odznaką Zasłużonego Działacza Lotnictwa Sportowego (1966 r.). Członek Honorowy Aeroklubu Warszawskiego.
Zbigniew Burzyński zmarł w Warszawie 30.12.1971 r., w wieku 69 lat.
Zbigniew Burzyński - pionier polskiego sportu balonowego w DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ
Wyjątkiem jest uzyskanie indywidualnej zgodny redakcji, wówczas zgodnie z prawem autorskim należy podać źródło:
Polonijna Agencja Informacyjna, autora - jeżeli jest wymieniony i pełny adres internetowy artykułu
wraz z aktywnym linkiem do strony z artykułem oraz informacje o licencji.
