3 lutego 1899 r. zmarł Juliusz Kossak, malarz i ilustrator, inicjator powstania Muzeum Narodowego w Krakowie - był jednym z najpopularniejszych artystów polskich 2. połowy XIX wieku. Naukę rysunku i malarstwa rozpoczął we lwowskiej pracowni Jana Maszkowskiego, ale jego mistrzem stał się akwarelista Piotr Michałowski i to od niego uczył się techniki malowania koni. Wiele rysował z natury odwiedzając majątki szlacheckie na Ukrainie, Podolu i Wołyniu. Mógł rozwijać swoją pasję, ponieważ dzięki życzliwości rodziny Dzieduszyckich wszedł w kręgi galicyjskiego ziemiaństwa. Stał się jego portrecistą (Fredrów, Tyszkiewiczów), malował sceny z polowań, stadniny, konie.
Pochodził z rodziny zakorzenionej na Ukrainie – został ochrzczony w unickiej cerkwi, a po ukraińsku mówił tak dobrze jak po polsku . Podczas Zjazdu Słowiańskiego w Pradze w 1848 r., zadeklarował się jako „rusin-polonofil”. Był romantykiem w czasach pozytywizmu, który chciał przywrócić Polakom pamięć o ich historii, gdy byli pozbawieni państwowości.
W latach 1850-52 mieszkał na przemian we Lwowie i w Warszawie. W roku 1852 wyjechał do Wiednia, gdzie uczył się przez krótki czas w pracowni Ferdinanda Georga Waldmüllera. Na przełomie 1852 i 1853 roku po raz pierwszy przebywał w Paryżu, gdzie osiadł na kilka lat w 1855. W roku 1860 powrócił do Warszawy. W 1869 roku podjął studia w monachijskiej pracowni Franza Adama. Pozostawał także w bliskich kontaktach z Józefem Brandtem. Jesienią 1869 roku osiadł na stałe w Krakowie, z którego rzadko wyjeżdżał. Odbył wędrówkę artystyczną po Galicji Wschodniej. Przełom lat 1872/73 spędził ponownie w Monachium.
Swoje prace wystawiał we Lwowie, Krakowie, Warszawie (w TZSP i Salonie Krywulta), Łodzi, Poznaniu oraz za granicą: w Paryżu, Monachium, Dreźnie, Berlinie i Wiedniu. W latach 1862-1868 był kierownikiem artystycznym „Tygodnika Ilustrowanego”.
Kossak był przede wszystkim znakomitym akwarelistą; rzadziej posługiwał się techniką olejną. Malował obrazy historyczne i batalistyczne, sceny rodzajowe ilustrujące życie i tradycje dworu szlacheckiego oraz obyczaje polskiego ludu. Ale prawdziwymi bohaterami jego obrazów były konie - przedstawiane w scenach historycznych bitewnych jak i w scenach rodzajowych – polowaniach, przejażdżkach, wyścigach, których ruch, temperament, charakter i indywidualność potrafił po mistrzowsku przedstawić.
Był także autorem wielu ilustracji do czasopism i książek, trafiającym bezbłędnie tak w klimat utworów literackich, jak i w tęsknoty i potrzeby odbiorców - czytelników Pieśni o ziemi naszej Wincentego Pola, Trylogii Henryka Sienkiewicza, Pana Tadeusza i poematów Adama Mickiewicza.
Do jego najsłynniejszych dzieł należą „Sobieski pod Wiedniem”, „Czarniecki pod Płockiem”, „Chodkiewicz pod Smoleńskiem”, „Bitwa pod Raszynem”. Ale malował też sceny rodzajowe: „Stadnina na Podolu”, „Odsiecz smoleńska” czy „Kazimierz Pułaski pod Częstochową”.
Zmarł 3 lutego 1899 r. Był ojcem malarzy Wojciecha, Jerzego, Karola oraz córki Jadwigi (Unrug), matki żony Stanisława Ignacego Witkiewicza.
Polecamy obszerną biografię malarza w dziale historia-kultura PAI
Juliusz Kossak w DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ
Wyjątkiem jest uzyskanie indywidualnej zgodny redakcji, wówczas zgodnie z prawem autorskim należy podać źródło:
Polonijna Agencja Informacyjna, autora - jeżeli jest wymieniony i pełny adres internetowy artykułu
wraz z aktywnym linkiem do strony z artykułem oraz informacje o licencji.
