3 lutego 1969 roku w Nowym Jorku w USA zmarł Adam Koc ps. „Witold”, „Szlachetny”, polityk, dziennikarz, pułkownik Wojska Polskiego. Członek Związku Walki Czynnej, w latach 1914-15 komendant Polskiej Organizacji Wojskowej w Warszawie, a następnie w 1918 komendant naczelny POW. W latach 1915-1917 roku służył w Legionach Polskich, od 17 grudnia 1919 roku oficjalnie w Wojsku Polskim. 18 lipca 1920 roku objął dowództwo nad 201 Pułkiem Piechoty, wchodzącym w skład Armii Ochotniczej, a następnie Dywizji Ochotniczej. We wrześniu 1939 roku Koc nadzorował ewakuację zapasów złota z Warszawy, przez Rumunię aż do Francji.
Adam Koc przyszedł na świat w rodzinie pieczętującej się herbem Dąbrowa, pochodzącej z Podlasia. Jego dziadek, Leon, był powstańcem styczniowym, burmistrzem podsuwalskiego Filipowa i Serej, a babka, Waleria – kurierką Rządu Narodowego. Ojciec, Włodzimierz Koc (1848–1925) nauczał języków starożytnych. Z jego małżeństwa z Heleną z domu Pisanko (1862–1894) na świat przyszło trzech braci: Adam Ignacy, Leon Wacław (1892–1954, późniejszy pułkownik dyplomowany Wojska Polskiego) oraz Stefan (1889–1908).
Jesienią 1909 Koc wstąpił do konspiracyjnego Związku Walki Czynnej. Zaangażował się także w działalność Związku Strzeleckiego, legalnej organizacji powiązanej z ZWC. W 1913 Koc został przyjęty na wyższy kurs oficerski ZWC (w ramach oficerskiej szkoły Związku Strzeleckiego w Stróży koło Limanowej), a wiosną 1914 zdał egzamin, uzyskując stopień oficera Związku i Znak oficerski „Parasol”. Od października 1913 był także adiutantem Komendy Głównej Związku Strzeleckiego dla spraw zaboru rosyjskiego.
Adam Koc pod pseudonimem Witold został członkiem Komendy Naczelnej Polskiej Organizacji Wojskowej, a na początku 1915 – również komendantem okręgu warszawskiego. W lutym 1915 Koc został awansowany na podporucznika. Koc został wcielony do II batalionu 5 Pułku Piechoty, tzw. „Zuchowatych” w składzie III Brygady Legionów. 18 września 1916 Koc został ciężko ranny w bitwie pod Sitowiczami nad Stochodem. Został trafiony kulą karabinową w okolice wątroby. Rekonwalescencja zakończyła się 31 stycznia 1917. Koc wrócił do działalności politycznej w I Brygadzie, gdzie został jednym z założycieli tzw. Towarzystwa Analfabetów – tajnej organizacji polityczno-wojskowej żołnierzy służących w 5 Pułku Piechoty, popierających niepodległościową politykę Piłsudskiego. 22 lipca 1917, po kryzysie przysięgowym, jako oficer został internowany w obozie w Beniaminowie. 22 kwietnia 1918 został zwolniony z obozu ze względu na zły stan zdrowia. Po zwolnieniu z obozu Koc powrócił do działalności konspiracyjnej w Polskiej Organizacji Wojskowej i objął Komendę Naczelną POW nr. 1 w Warszawie. 10 listopada 1918 razem z księciem Lubomirskim, członkiem Rady Regencyjnej, na czele grupy działaczy POW, witał na dworcu kolejowym w Warszawie Józefa Piłsudskiego oraz Kazimierza Sosnkowskiego, którzy wracali do kraju po zwolnieniu z twierdzy w Magdeburgu.
Po odejściu z wojska został posłem na Sejm (od 1928 roku do1936,kiedy zrzekł się mandatu); był wiceprezesem klubu Bezpartyjnego Bloku Współpracy
z Rządem. Był też redaktorem naczelnym Głosu Prawdy (od 1929), założycielem i redaktorem naczelnym „Gazety Polskiej.”(od 1929 ).W 1930 roku został podsekretarzem stanu w Ministerstwie Skarbu, a w 1936 roku Prezesem Banku Polskiego. W 1937 roku powołał do życia i został szefem Obozu Zjednoczenia Narodowego, którym kierował do 1938 roku. W 1938 został Senatorem. Był sekretarzem pierwszej Kapituły Orderu Virtuti Militari i jednym z pierwszych dziesięciu odznaczonych tym orderem, członkiem Kapituły Krzyża i Medalu Niepodległości. Był jednym z czołowych polityków sanacyjnych. W wrześniu 1939 roku był jednym z organizatorów ewakuacji polskiego złota za granicę. Na emigracji wszedł w skład rządu Władysława Sikorskiego jako minister skarbu. Pozostał na emigracji .
Odznaczony Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (21 stycznia 1920),Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1936), Krzyż Niepodległości z Mieczami (1930),Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1922),Krzyż Walecznych – czterokrotnie, Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej, Złoty Krzyż Zasługi (23 lipca 1938),Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, Znak oficerski „Parasol” (1914),Krzyż Oficerski Legii Honorowej – III Republika Francuska, Order Lwa Białego III klasy – Czechosłowacja (24 października 1929).
Biografia pułkownika w dziale historia-kultura PAI
Adam Koc ps. „Witold”, „Szlachetny w DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ
Wyjątkiem jest uzyskanie indywidualnej zgodny redakcji, wówczas zgodnie z prawem autorskim należy podać źródło:
Polonijna Agencja Informacyjna, autora - jeżeli jest wymieniony i pełny adres internetowy artykułu
wraz z aktywnym linkiem do strony z artykułem oraz informacje o licencji.
