Jan Boży Józef Ignacy Łukasiewicz urodził się 8 marca 1822 roku we wsi Zaduszniki (obecnie powiat mielecki, województwo podkarpackie) w zubożałej rodzinie szlacheckiej jako syn Józefa i Apolonii z domu Świetlik.
Jako pierwszy wydestylował z ropy naftowej - naftę i zastosował ją do oświetlenia, wynalazca lampy naftowej, twórca przemysłu naftowego i rafineryjnego, współzałożyciel i wieloletni dyrektor pierwszej kopalni ropy naftowej w Bóbrce, działacz niepodległościowy, filantrop, społecznik, twórca opieki socjalnej w przemyśle naftowym, Kawaler Orderu św. Grzegorza, Szambelan Papieski, poseł na Sejm Krajowy.
W życiu osobistym był skryty, małomówny, uparty i bardzo pracowity. Miał trudny do współżycia charakter, ale jednocześnie łatwo zżywał się z przyjaciółmi. W stosunku do kolegów był sympatyczny i życzliwy. Ignacy Łukasiewicz zaangażował się w patriotyczny ruch spiskowy przeciw zaborcom. Wiosną 1845 roku został zaprzysiężony jako agent Edwarda Dembowskiego, który był organizatorem powstania krakowskiego. Niestety, 19 lutego 1846 roku Łukasiewicz został aresztowany pod zarzutem kierowania przygotowaniami do wybuchu powstania w rejonie rzeszowskim. Po wielu miesiącach przesłuchiwań w rzeszowskim więzieniu, 8 maja 1847 roku został przeniesiony do więzienia „karmelitańskiego” we Lwowie. Dnia 27 grudnia 1847 roku wypuszczono Łukasiewicza na wolność, lecz z obowiązkiem stałego zamieszkania we Lwowie. Musiał meldować się w sądzie na każde wezwanie, a jednocześnie pozostawał pod nadzorem policyjnym. Przez Sąd Karny we Lwowie został określony jako „niebezpieczny osobnik na przyszłość”. Po opuszczeniu więzienia, 15 sierpnia 1848 roku Łukasiewicz podjął pracę w aptece „Pod Złotą Gwiazdą”, która należała do magistra farmacji Piotra Mikolascha. Była to najlepsza lwowska apteka i jedna z czołowych w całej Galicji. Posiadała dobrze rozbudowane zaplecze laboratoryjne, gdzie przeprowadzano prace o szerokim zakresie, od czysto farmaceutycznych po skomplikowane analizy chemiczne dla celów gospodarczych.
Najsłynniejszym dokonaniem Ignacego Łukasiewicza było skonstruowanie lampy naftowej. Prace nad nią prowadził we wspomnianym laboratorium lwowskiej apteki „Pod Złotą Gwiazdą”. Chodziło o pozyskanie tańszego i lepszego odpowiednika „oleum petrae album”, leku o wszechstronnym działaniu, sprowadzanego z Włoch. W rezultacie Łukasiewicz przez destylację ropy naftowej otrzymał płynny związek chemiczny węgla i wodoru, zwany naftą. Pozyskana ciecz nie stanowiła jednak wymarzonego zamiennika drogiego leku i znaleziono dla nafty inne zastosowanie. Od czasów starożytnych znane były właściwości palne ropy naftowej, jednak wypalana sama nie tylko wydzielała nieprzyjemny zapach, ale i pozostawiała dużo sadzy. Lżejsza formuła nafty, łatwiejsze wsiąkanie w knot oraz mniejsze zagrożenie wybuchem umożliwiało wykorzystanie jej powszechnie i bezpiecznie.
W nocy 31 lipca 1853 roku w lwowskim szpitalu przy świetle lamp naftowych, chirurg Zaorski zoperował Władysława Choleckiego, ratując mu tym samym życie. Dzień ten uznawany jest za początek światowego przemysłu naftowego.
Osiągnięty sukces motywował Łukasiewicza do dalszych działań. Zamieszkał w Gorlicach, w pobliżu terenów obfitujących w olej skalny. We wsi Bóbrka w 1854 roku założył pierwszą na świecie kopalnię ropy naftowej. W tym samym roku w Gorlicach zapłonęła pierwsza uliczna lampa naftowa. Łukasiewicz opracowany wcześniej model lampy przenośnej udostępnił miejscowym blacharzom, dzięki czemu ten nowatorski sposób oświetlenia mógł się upowszechnić.
KOLORYZACJA ZDJĘCIA © PAI
Jan Boży Józef Ignacy Łukasiewicz w DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ
Wyjątkiem jest uzyskanie indywidualnej zgodny redakcji, wówczas zgodnie z prawem autorskim należy podać źródło:
Polonijna Agencja Informacyjna, autora - jeżeli jest wymieniony i pełny adres internetowy artykułu
wraz z aktywnym linkiem do strony z artykułem oraz informacje o licencji.
