21 maja 1841 roku w Paryżu zmarł Julian Ursyn Niemcewicz - poeta i dramatopisarz, historyk i pamiętnikarz, aktywny uczestnik wydarzeń patriotycznych, autorytet moralny swoich czasów. W miesiącach Powstania Listopadowego pełnił liczne funkcje obywatelskie, wydawał odezwy do narodu, m.in. akt detronizacji cara, Mikołaja, z funkcji króla polskiego. W latach popowstaniowych przebywał w Paryżu i Montmorency, otoczony powszechnym szacunkiem, jako jeden z przywódców duchowych Wielkiej Emigracji.
W dzieje kultury polskiej wpisał się szczególnie jako autor Śpiewów historycznych (1816), które stały się dla całego wieku elementarzem patriotyzmu, śpiewanym podręcznikiem historii ojczystej. Cele swej pracy określił we wstępie do Śpiewów: "Wspominać młodzieży o dziełach jej przodków, dać jej poznać najświetniejsze Narodu Epoki, stowarzyszyć miłość Ojczyzny z najpierwszymi pamięci wrażeniami, jest niemylnym sposobem zaszczepienia w Narodzie silnego przywiązania do kraju"... Będę "szczęśliwy, jeśli nucone przez młodzież, powtarzane dzieciom przez dobre Matki i Polki, potrafią przenieść w dalsze pokolenia tę miłość kraju, to męstwo, przez które Polak słynął niegdyś..."
Urodził się 6 lutego 1757 r. w Skokach na ziemi brzeskiej, w rodzinie szlacheckiej. Ojciec, Marceli Niemcewicz, był podczaszym mielnickim. Julian zdobył wykształcenie w warszawskim Korpusie Kadetów. W 1777 r. został adiutantem księcia-generała Adama Kazimierza Czartoryskiego, zaś w latach 1783-1788 podróżował po krajach zachodnich. Po powrocie do kraju rozpoczął działalność polityczną. Był posłem inflanckim, członkiem Stronnictwa Patriotycznego, jednym z założycieli Zgromadzenia Przyjaciół Konstytucji Rządowej oraz współautorem projektu Konstytucji 3 maja. Wydawał także polityczną "Gazetę Narodową i Obcą".
Podczas insurekcji był sekretarzem Tadeusza Kościuszki. W bitwie pod Maciejowicami został wzięty do niewoli i osadzony w twierdzy Pietropawłowskiej w Petersburgu. W 1796 r., po uwolnieniu, wyjechał razem z Kościuszką do USA. Do kraju wrócił w 1807 r. Został wówczas sekretarzem senatu w Księstwie Warszawskim, a potem Królestwie Kongresowym, oraz wizytatorem szkół. W 1822 r. zamieszkał w podwarszawskim Ursynowie, gdzie zajmował się ogrodnictwem i literaturą. Był członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk, a od 1826 jego prezesem.
Choć Powstanie Listopadowe powitał z umiarkowanym entuzjazmem, został członkiem Rządu Narodowego. W 1831 r. wyjechał do Londynu z misją uzyskania pomocy militarnej dla powstania. Misja się nie powiodła, a Niemcewicz nie powrócił do kraju, lecz w 1833 r. osiadł Paryżu.
Na emigracji związał się ze stronnictwem Adama Czartoryskiego. Działał politycznie, pełnił funkcje honorowe, pisał pamiętniki.
W życiu politycznym Niemcewiczowi zawsze towarzyszyła literatura, z której starał się także czerpać dochody na swoje utrzymanie. Zajmował się wieloma gatunkami literackimi, był wybitnym poetą, powieściopisarzem, dramaturgiem. Klasykę literatury tworzą jego dzieła takie jak: komedia polityczna Powrót posła, praca historyczna Dzieje panowania Zygmunta III, tragedia Władysław pod Warną, Śpiewy historyczne, powieści Dwaj panowie Sieciechowie i Jan z Tęczyna.
Zmarł w wieku 84 lat w Paryżu. Został pochowany na cmentarzu w Montmorency.
Julian Ursyn Niemcewicz w DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ
Wyjątkiem jest uzyskanie indywidualnej zgodny redakcji, wówczas zgodnie z prawem autorskim należy podać źródło:
Polonijna Agencja Informacyjna, autora - jeżeli jest wymieniony i pełny adres internetowy artykułu
wraz z aktywnym linkiem do strony z artykułem oraz informacje o licencji.
