18 czerwca 1896 roku w Jaworowie, w Królestwie Galicji i Lodomerii urodził się Władysław Langer. Uczestnik kampanii wrześniowej i dowódca obrony Lwowa. Generał brygady Wojska Polskiego, przez Prezydenta RP na uchodźstwie mianowany generałem dywizji.
To Władysław Langner. 22 września 1939 r. gdy Lwów broni się od dziesięciu dni podejmuje tragiczną w skutkach decyzję - poddaje miasto Sowietom. Czerwoni parlamentariusze bez żadnych zastrzeżeń przyjmują polskie postulaty. Miasto ma zostać przekazane na warunkach honorowych. Polscy oficerowie mają mieć zagwarantowaną wolność osobistą i prawo do wyjazdu do Rumunii. Zapewnienia te składa osobiście komisarz polityczny Frontu Ukraińskiego Nikita Chruszczow. Sowieci łamią dane słowo niemal natychmiast. Polskie wojska wychodzą z miasta w kolumnach eskortowanych przez czerwonoarmistów. W Winnikach wszyscy oficerowie zostają aresztowani i deportowani do obozu w Starobielsku.
Lwów zostaje doszczętnie złupiony przez sowieckie wojsko. Dochodzi do gwałtów i zbrodni na ludności cywilnej. Do tego wszystkiego co widzimy dzisiaj, w czasie agresji Rosji na Ukrainę. Taka to tradycja sowieckiego żołnierza...
Sam Władysław Langner unika losu sowich podkomendnych ze Starobielska. Wywieziony do Moskwy domaga się uwolnienia aresztowanych oficerów. Bezskutecznie. I tu następuje sytuacja nietypowa, bo zostaje odesłany do Lwowa, skąd ucieka do Rumunii i przedostaje się do polskiej armii na Zachodzie. Do końca wojny nie otrzymuje jednak przydziału bojowego. Może dowództwo nie ma zaufania do oficera, który uniknął radzieckiej niewoli. Nie ma na to żadnych oficjalnych dokumentów.
Władysław Aleksander Langner urodził się 18 czerwca 1896 roku w Jaworowie, w Królestwie Galicji i Lodomerii. Miał młodszego brata Mieczysława (również wojskowego, poległego podczas wojny polsko-bolszewickiej). W młodości był członkiem Organizacji Młodzieży Niepodległościowej "Zarzewie" i Drużyn Strzeleckich. Uczył się w C.K. Gimnazjum w Tarnowie i ukończył szkołę podoficerską. W sierpniu 1914 roku dołączył do Legionów Polskich, a w październiku dowodził plutonem i kompanią w 1. Pułku Piechoty Legionów. 5 marca 1915 roku awansował na chorążego, 2 lipca 1915 roku na podporucznika, a 1 listopada 1916 roku na porucznika. Na przełomie 1915 i 1916 roku zdał maturę wojenną.
W 1917 roku po kryzysie przysięgowym został wcielony do Armii Austro-Węgier i trafił na front włoski. W listopadzie 1918 roku trafił do Wojska Polskiego. Został zastępcą dowódcy 57. Pułku Piechoty Ziemi Tarnowskiej. Później dowodził batalionem w 5. Pułku Piechoty Legionów, a następnie batalionem w 1. Pułku Piechoty Legionów. W czerwcu 1920 roku objął dowództwo nad 167. Pułkiem Piechoty. Dowodził nim podczas wojny polsko-bolszewickiej i brał udział w bitwie warszawskiej. 11 czerwca 1920 roku został awansowany do stopnia podpułkownika. Pod koniec czerwca 1922 roku na czele pułku, przemianowanego na 75. Pułk Piechoty, wkroczył na Górny Śląsk.
9 marca 1923 roku został dowódcą 40. Pułku Piechoty we Lwowie. 6 września 1924 roku odebrał od Prezydenta RP Stanisława Wojciechowskiego chorągiew pułku. 1 grudnia 1924 roku został mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z 15 sieprnia 1924 roku. 31 marca 1927 roku objął dowództwo nad piechotą dywizyjną 12. Dywizji Piechoty w Tarnopolu. Był prezesem piłkarskiego klubu Kresy Tarnopol. W listopadzie 1928 roku został szefem Biura Ogólno-Administracyjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. 21 grudnia 1932 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki awansował go do stopnia generała brygady. 28 sierpnia 1934 roku został dowódcą Okręgu Korpusu IV w Łodzi, a 4 lutego 1938 roku objął dowództwo nad Okręgiem Korpusu VI we Lwowie.
Podczas wojny obronnej dowodził obroną Lwowa. Dziesięć dni stawiał zaciekły opór jednostkom Wehrmachtu, a od 17 września był ostrzegany o ruchach Sowietów. Wkrótce do walk o miasto dołączyli żołnierze Armii Czerwonej i gen. Langner zdecydował się poddać miasto Sowietom, którzy gwarantowali wolność i możliwość wyjazdu wszystkim oficerom WP. Wraz z całym dowództwem obrony Lwowa został wkrótce aresztowany. Gen. Władysław Jędrzejewski, gen. Franciszek Sikorski, gen. Rudolf Prich, płk. Jarosław Szafran i wielu innych stało się ofiarami zbrodni katyńskiej. Do listopada przebywał w Moskwie, a 20 listopada dostał się do Rumunii, gdzie został internowany w obozie w Băile Herculane. Udało mu się uciec do Francji, gdzie dołączył do Wojska Polskiego, ale nie dostał przydziału. W październiku 1940 roku trafił do Wielkiej Brytanii, gdzie został dowódcą 3. Brygady Kadrowej Strzelców, a następnie Brygady Szkolnej i członkiem Wojskowego Trybunału Orzekającego. W sierpniu 1943 roku trafił do Sztabu Inspektora Wyszkolenia Wojska.
Po zakończeniu wojny prowadził gospodarstwo rolne w Walii. 11 listopada 1964 roku przez Prezydenta RP na uchodźstwie Augusta Zaleskiego został awansowany do stopnia generała dywizji. Władysław Langner odznaczony był m.in.: Orderem Virtuti Militari kl. IV i V, Krzyżem Niepodległości, Orderem Polonia Restituta kl. IV, czterokrotnie Krzyżem Walecznych oraz Złotym Krzyżem Zasługi.
Zmarł 28 września 1972 roku w Newcastle upon Tyne i został pochowany na tamtejszym cmentarzu.
Władysław Langner w DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ
Wyjątkiem jest uzyskanie indywidualnej zgodny redakcji, wówczas zgodnie z prawem autorskim należy podać źródło:
Polonijna Agencja Informacyjna, autora - jeżeli jest wymieniony i pełny adres internetowy artykułu
wraz z aktywnym linkiem do strony z artykułem oraz informacje o licencji.
