6 lipca 2000 r. w wieku 88 lat zmarł Władysław Szpilman, pseudonim Al Legro. Polski pianista i kompozytor żydowskiego pochodzenia. Tworzył muzykę klasyczną, filmową, a także utwory estradowe. Autor szlagierów popularnych i grywanych do dziś. Był najstarszym dzieckiem Samuela i Reginy Szpilmanów. Miał troje rodzeństwa – dwie siostry i brata. Zarówno ojciec, jak i matka byli muzykami – Samuel grał na skrzypcach w katowickim Teatrze Polskim, zaś Regina była pianistką sosnowieckiego teatru.
Działalność estradową rozpoczął w 1932. W tym samym roku stworzył ze skrzypkiem Bronisławem Gimplem cieszący się ogromnym powodzeniem duet. W 1935 rozpoczął komponować muzykę rozrywkową - zadebiutował piosenką "Jeśli kochasz się w dziewczynie" ze słowami Emanuela Schlechtera do komedii muzycznej "Kot".
W tym czasie zaczął pracować w Polskim Radiu, wtedy też powstawały kolejne pierwsze piosenki, które zostały później przebojami: "Nie ma szczęścia bez miłości" czy "Straciłam Twe serce". Pierwsze dni wojny nie przerwały jego pracy, jednak 23 września 1939 r. Polskie Radio wyemitowało ostatnią audycję „na żywo”, w której Szpilman grał recital z utworami Chopina.
Bombardowanie Warszawy przerwało nadawanie radia i od tej pory Władysław zarabiał na życie grając w kawiarniach. Działo się tak również po utworzeniu getta warszawskiego, w którym znalazł się z całą swoja rodziną w 1940 r. Szpilman zarabiał na życie graniem do 1942 r., kiedy zabroniono działalności muzycznej w getcie. Był jedynym członkiem swojej rodziny, który cudem uniknął transportu do obozu zagłady w Treblince. Od śmierci ocalił go żydowski policjant, który zmusił go do ucieczki. Po tych wydarzeniach pracował w niewolniczych warunkach aż do 1943 r., kiedy udało mu się uciec z getta.
Ukrywany aż do powstania warszawskiego przez Czesława i Helenę Lewickich oraz Andrzeja i Janinę Boguckich, przy materialnej pomocy Eugenii Umińskiej, Witolda Lutosławskiego, Edmunda Rudnickiego, Piotra Perkowskiego i wielu innych anonimowych ludzi. Po upadku powstania pozostał w stolicy, ukrywając się w jednej z kamienic. Tam życie ocalił mu niemiecki oficer kapitan Wehrmachtu Wilm Hosenfeld, przynosząc żywność i dając nadzieję na szybki koniec wojny. Szpilman po wojnie usiłował znaleźć żołnierza, który uratował mu życie, jednak bez powodzenia – oficer zmarł w sowieckiej niewoli pod Stalingradem. Wilm Hosenfeld za swoją postawę został pośmiertnie odznaczony przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, a Instytut Jad Waszem przyznał mu miano Sprawiedliwego wśród Narodów Świata.
Po zakończeniu wojny Władysław powrócił do pracy w Polskim Radiu. Co znamienite, pierwsza wyemitowana audycja składała się z tych samych utworów, które Szpilman zagrał we wrześniu 1939 r. Początkowo pełnił w radiu funkcję dyrektora działu muzycznego, następnie do 1963 r. był kierownikiem Działu Muzyki Lekkiej. Był dyrektorem orkiestry, a także pomysłodawcą i współorganizatorem Międzynarodowego Festiwalu Piosenki w Sopocie. Sławę przyniosły Władysławowi Szpilmanowi piosenki estradowe - skomponował ich około 500, z czego 150 stało się przebojami.
Zmarł 6 lipca 2000 r. w wieku 88 lat. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
Więcej o Władysławie Szpilmanie w dziale historia-kultura PAI
Władysław Szpilman w DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ
Wyjątkiem jest uzyskanie indywidualnej zgodny redakcji, wówczas zgodnie z prawem autorskim należy podać źródło:
Polonijna Agencja Informacyjna, autora - jeżeli jest wymieniony i pełny adres internetowy artykułu
wraz z aktywnym linkiem do strony z artykułem oraz informacje o licencji.
