88 lat temu, 13 października 1937 r., w Poznaniu zmarł Kazimierz Nowak - polski podróżnik, korespondent i fotograf, pionier polskiego reportażu, który w latach 1931-1936 przebył samotnie kontynent afrykański z północy na południe, a następnie z powrotem, pokonując około 40 tys. km rowerem, pieszo, konno, na wielbłądzie, czółnem oraz pociągiem.

Urodził się 11 stycznia 1897 roku w Stryju, położonym na dawnych polskich kresach południowo-wschodnich. W wieku 15 lat udaje się do Watykanu – odbywa pierwszą samodzielną wyprawę za granicę. Podczas I wojny światowej zaciągnął się do armii austro-węgierskiej. Po swojej krótkiej służbie przeniósł się do Poznania, gdzie pracował jako księgowy w Poznańskim Banku Ubezpieczeń – Towarzystwo Akcyjne. Niedługo po tym stracił pracę i był przez wiele lat bezrobotny.

W 1922 roku założył rodzinę - z żoną Marią miał dwójkę dzieci. Z powodu utrzymującej się złej sytuacji finansowej oraz trudności ze znalezieniem pracy wpadł na pomysł, aby pisać reportaże z rowerowych podróży po europejskich państwach m.in.. Belgii, Grecji i Holandii, a także Polsce. Niestety jego reportaże cieszyły się bardzo małym zainteresowaniem.

Nowak nie poddawał się. Postanowił ponownie wsiąść na rower i udać się w samotną podróż na najbardziej fascynujący w tamtych czasach kontynent – Afrykę. Bazując na informacjach zdobytych dzięki zapiskom dziewiętnastowiecznych podróżników 4 listopada 1931 rozpoczął swoją pięcioletnią podróż życia. 26 listopada był już w Trypolisie, ówczesnej włoskiej kolonii.

Mimo, iż mało kto wierzył w powodzenie jego wyprawy, udało mu się nawiązać współpracę z kilkoma magazynami, dla których pisał reportaże z brawurowej, jak na tamte czasy, podróży. W swoich tekstach oddawał swój wielki podziw dla afrykańskiej przyrody, ale przede wszystkim skupiał się na ludziach, których spotkał na swojej drodze. Z niepokojem pisał o postępującej cywilizacji i globalizacji, a także wyższości, jaką nad ludami tubylczymi okazywali biali eksploratorzy Afryki.

W północno-wschodniej Libii zetkną się z rzeczywistością panującą w obozach internowanych Beduinów, którzy przywykłszy do bezkresnych terenów Sahelu, zostali zamknięci za kolczastym drutem. Nowak unikał zgiełku kolonialnych miast, starał się spędzać jak najwięcej czasu w autentycznych, przepełnionych nutą mistycyzmu, dzikich obszarach Czarnego Lądu. Doceniwszy wrażliwość, jaką przejawiali Tuaregowie modlący się nocą na pustyni o deszcz, pisał o emocjach, jakie społeczeństwo cywilizowane całkowicie już zatraciło.

Jeśli zaciekawiła Państwa historia Kazimierza Nowaka, zapraszamy do działu historia/kultura Polonijnej Agencji Informacyjnej

Kazimierz Nowak w DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI