85 lat temu, 19 października 1940 roku urodził się Jerzy Kulej, najwybitniejszy polski bokser w historii, dwukrotny mistrz olimpijski – z Tokio (1964) i Meksyku (1968).

Jedyny polski bokser, który nie leżał na deskach i jedyny który zdobył dwa złote medale olimpijskie (1964, 1968), fenomen popularności, trzeci na liście najwybitniejszych polskich sportowców XX wieku. Poseł na Sejm RP, menedżer. W 1940 roku w Częstochowie urodził się Jerzy Kulej. Wychował się na Ostatnim Groszu, jednej z biedniejszych dzielnic miasta.

Najpierw chciał naśladować Marka Petrusewicza (mając 6 lat sam nauczył się pływać), potem biegał i ścigał się na łyżwach, być może dlatego, że był mały, chudy i wystraszony. Ale wśród rówieśników mocno było zakorzenione przekonanie, że „jedynym sportem godnym mężczyzny jest boks”. Bez większego przekonania uległ jego czarowi dzięki koledze (Stefan Pala), który zaprowadził go na salę bokserską miejscowego Startu. Kiedy dostrzeżono skalę talentu częstochowianina, zadbano o jego dalszą sportową edukację w stołecznej Gwardii (trener Wiktor Nowak), której pozostał wierny do „ostatnich sportowych dni”. Największe sukcesy Kulej odnosił pod wodzą trenera Feliksa Stamma. "Był naszym najlepszym przyjacielem, opiekunem" - mówił o legendarnym "Papie".

Stamm był w jego narożniku w 1964 (Tokio) i 1968 roku (Meksyk), gdy zdobywał olimpijskie złoto (dwukrotnie, jako jedyny polski bokser w historii) w wadze lekkopółśredniej. Za pierwszym razem w finale pokonał reprezentanta ZSRR Jewgienija Frołowa, zaś tytuł obronił po zwycięstwie nad Kubańczykiem Enrique Regueiferosem.

Zawsze imponował walecznością i niespożytą energią w ringu. Stosował ofensywny styl walki, dosłownie "zamęczał" tempem swych rywali. Był jak "maszynka do bicia"... Zadziorny był także poza ringiem. W 1968 roku, po zakończeniu zgrupowania przedolimpijskiego w Zakopanem, brał udział w głośnej na cały kraj bójce z góralami pod kinem Giewont. Stołeczny komendant milicji (Kulej był wtedy podporucznikiem w Milicji) wydał "rozkaz": albo złoty medal olimpijski w Meksyku albo sąd i degradacja oraz usunięcie ze służby. W tych warunkach Kulejowi nie pozostawało nic innego jak walka do upadłego o laur olimpijski.

Kulej stoczył 348 walk w karierze; 317 wygrał, 6 zremisował, 25 przegrał. Nigdy nie leżał na deskach ringu. Oprócz złotych medali olimpijskich, w dorobku ma tytuły mistrza Europy (1963, 1965) i wicemistrza (1967). Absolwent warszawskiej AWF, dawny trener i menedżer boksu zawodowego, w ostatnich latach życia pracował jako komentator telewizyjny. W latach 2001-2005 był posłem na Sejm. Zmarł 13 lipca 2012 roku w Warszawie

Jerzy Kulej w DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI