212 lat temu w bitwie pod Lipskiem zginął książę Józef Poniatowski, minister wojny i naczelny wódz wojsk Księstwa Warszawskiego; marszałek Francji; dla wielu pokoleń symbol żołnierskiego męstwa i honoru.

Po śmierci w "bitwie narodów" pod Lipskiem książę Poniatowski został pochowany na miejscowym cmentarzu św. Jana, gdzie zresztą do dziś znajduje się poświęcona mu tablica. Niecały rok po śmierci zwłoki księcia Józefa sprowadzono do Warszawy, gdzie we wrześniu 1814 roku złożono w podziemiach Bazyliki Świętego Krzyża. Nie spoczywały tam długo.

Senat Wolnego Miasta Krakowa, za zgodą cara Aleksandra, 22 lipca 1817 roku sprowadził prochy Poniatowskiego do Krakowa. Stało się to za sprawą biskupa krakowskiego Jana Pawła Woronicza i Adama Czartoryskiego, którzy agitowali za przeniesieniem ciała bohatera na Wawel.

Smutny ten orszak - pisała »Gazeta Krakowska« - ruszył ku liniom Krakowa, co krok pomnażany od przybywających obywateli płci obojga i ludu zewsząd cisnącego się tak, iż zbliżając się ku rogatkom, jedną tylko familię i jedną rodzinę wystawiał, która nad nieodżałowaną stratą łzy ronił. Wśród huku armat i dźwięku dzwonów kroczył pochód przez miasto. Pod Bramą Floriańską dołączyło do niego duchowieństwo, cechy z chorągwiami i liczne rzesze krakowian, natomiast na Rynku oczekiwała młodzież akademicka, przedstawiciele sądownictwa oraz infułat mariacki - ks. Wincenty Łańcki. Od kościoła św. Piotra poprowadził orszak pogrzebowy biskup-ordynariusz - Jan Paweł Woronicz. U wejścia do Katedry Wawelskiej zgromadziły się - Senat Rządzący i Akademia Krakowska. Trumnę wnieśli do kościoła najwyżsi rangą oficerowie, przebywający wówczas w Krakowie. Spoczęła ona na katafalku uformowanym z dział broni ręcznej.

Właściwe uroczystości odbyły się nazajutrz, tj. 23 lipca. Po pontyfikalnym nabożeństwie przemawiali - ks. infułat Łańcucki, a następnie senator Aleksander Linowski, zaś w chwili wnoszenia trumny do krypty zabrał głos biskup Woronicz. W swym wystąpieniu podkreślił on ścisły związek obywatelskiego życia poległego wodza z zasługą na wieczysty żywot.

Warto nadmienić, że miedzianą trumnę złożono w miejscu, które kiedyś obrał sobie Stanisław August i dopiero po kilku latach włożono ją do marmurowego grobowca. Sarkofag księcia ufundowała siostra Maria z Poniatowskich Tyszkiewiczowa w 1830 roku.

I tak blisko cztery lata po śmierci w bitwie pod Lipskiem, 23 lipca 1817 roku Poniatowski został pochowany - jako pierwszy, który nie był monarchą - wśród królów, w krypcie św. Leonarda w podziemiach katedry na Wawelu. Wydarzenie to było początkiem kultu jego osoby.

Książę Józef Poniatowski w DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI