182 lata temu urodził się Henryk Siemiradzki, wybitny polski malarz, przedstawiciel akademizmu w malarstwie europejskim.

Henryk Siemiradzki to milionowy rekordzista zarówno na polskim, jak i zagranicznym rynku sztuki. Ogromny sukces odniósł jeszcze za życia, cieszył się nie tylko uznaniem krytyków – entuzjazmowała się nim również publiczność. Otrzymał złoty medal petersburskiej akademii, posiadał własną willę we Włoszech, malował nawet dla rosyjskiego cara.

Dzieła Henryka Siemiradzkiego są jednymi z najdrożej sprzedających się na polskim rynku – ceny jego obrazów potrafiły przekroczyć nawet milion złotych. Tak stało się w przypadku “Rozbitka żebrzącego”, który w 2000 roku sprzedano za 2 013 000 zł w Polswiss Art ustanawiając tym samym polski rekord. Ta sama praca trafiła później na rynek międzynarodowy, gdzie jej cena dwukrotnie wzrosła.

Twórczość Henryka Siemiradzkiego w swojej epoce, drugiej połowie XIX wieku, została dość szybko zauważona. Artysta już za swojego życia zyskał popularność wśród publiczności i kolekcjonerów. Sumienna nauka w murach petersburskiej Akademii Sztuk Pięknych, czujność wobec zjawisk sztuki kręgu zachodniego oraz motywacja, by stać się kimś więcej aniżeli poprawnym akademikiem, doprowadziły Siemiradzkiego do wielkiej nobilitacji jego sztuki.

W historii polskiego malarstwa jeden z jego obrazów "Pochodnie Nerona", zwany również "Świecznikami chrześcijaństwa", zajmuje szczególne miejsce. Płótno, a dokładnie moment jego darowania stał się początkiem dla zbiorów Muzeum Narodowego w Krakowie. W czasie uroczystych obchodów jubileuszu pięćdziesięciolecia pracy twórczej Józefa Ignacego Kraszewskiego, które odbyły się w październiku 1879 roku w krakowskich Sukiennicach, Siemiradzki ofiarował dzieło narodowi, jako mające zapoczątkować właśnie ową kolekcję sztuki.

Tematem obrazu jeden z najtragiczniejszych momentów w historii chrześcijaństwa – opisane przez Swetoniusza i Tacyta spalenie rzekomych sprawców pożaru, jaki wybuchł w Rzymie za panowania Nerona w 64 roku n.e. Siemiradzki w intrygujący sposób połączył paradoksalną drugoplanowość męczeńskiej śmierci chrześcijan z mnogością detali w obrazowaniu piękna i przepychu starożytnego Rzymu, ale także jego zepsucia i okrucieństwa.

Henryk Siemiradzki, urodził się w 1843 w majątku Pieczeniegi w pobliżu Charkowa, zmarł w 1902 w Strzałkowie koło Częstochowy. Malarz, reprezentujący akademizm w malarstwie europejskim, działał w Rzymie. Akademickie tendencje, Siemiradzki wzbogacił o osiągnięcia malarstwa plenerowego oraz precyzyjną obserwację formy oraz światłocienia. Jego malarstwo cechuję się również tendencją do teatralności przedstawień oraz budowanie malowniczych krajobrazów, wzbogaconych o wyidealizowane postacie. Najchętniej podejmował tematykę historyczną oraz biblijną.

Siemiradzki rozpoczął swoją artystyczną edukację już w gimnazjum. Pierwszych lekcji rysunku udzielał mu Dymitr Bezperczy. W 1864 roku ukończył studia na Wydziale Nauk Matematyczno-Fizycznych Uniwersytetu w Charkowie. Później studiował też na Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu. Po zakończeniu nauki został wyróżniony złotym medalem, dzięki czemu mógł wyjechać na stypendium do Monachium i dalej rozwijać swój artystyczny talent. W Bawarii był związany z polską kolonią. Wkrótce jednak wyjechał do Włoch i zamieszkał w Rzymie.

W 1901 Siemiradzki zachorował, stracił mowę. Jesienią spotkał się jeszcze w Łodzi z Henrykiem Sienkiewiczem. Na krótko przed śmiercią za zgodą lekarzy wyjechał do Strzałkowa i tam zmarł 23 sierpnia 1902 roku. Jego uroczysty pogrzeb 26 września 1903 roku w krypcie zasłużonych na Skałce w Krakowie przez ówczesną prasę został nazwany „tryumfem Siemiradzkiego”.

Więcej o tym interesującym artyście w dziale historia-kultura PAI

Henryk Siemiradzki w DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI