Jan Dąbski urodził się 10 kwietnia 1880 roku w Kukizowie k. Lwowa w rodzinie chłopskiej. Po ukończeniu szkoły ludowej w rodzinnej miejscowości w 1900 roku ukończył gimnazjum we Lwowie. Tamże rozpoczął studia, początkowo na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego, a następnie przeniósł się na Wydział Chemii.
Od 1903 r. z ramienia Koła Towarzystwa Szkoły Ludowej im. Tadeusza Kościuszki (skupiającego akademików-ludowców) prowadził agitację wśród ludności wiejskiej powiatu lwowskiego. W związku z koniecznością odbycia skróconej służby wojskowej w armii austriackiej musiał przerwać studia, choć ostatecznie ukończył je w 1906 r. Od 1905 roku działał w Polskim Stronnictwie Ludowym, od 1906 r. w jego Radzie Naczelnej.
Od 1907 roku parał się pracą dziennikarską, wpierw jako korespondent parlamentarny Kuriera Lwowskiego, następnie tegoż współredaktor. Był redaktorem ukazującego się we Lwowie czasopisma "Gazeta Ludowa". W latach 1908–1909 był m.in. redaktorem „Przewodnika Kółek Rolniczych”, pisał również do „Kuriera Porannego”. W latach 1908–1910 był korespondentem dziennika „Berliner Zeitung”, a także publikował w wiedeńskim dzienniku „Neue Freie Presse”. W czasie wojny wydawał w Lublinie tygodnik ludowy, a w 1922 r., już w Warszawie, miesięcznik „Polityka”.
Rozwijał działalność w PSL tworząc w 1912 roku Zjednoczenie Niezawisłych Ludowców tego stronnictwa. Po utworzeniu w 1914 roku PSL „Piast” stał się jednym z sekretarzy Naczelnej Rady Ludowej tej partii.
W okresie I wojny światowej służył w 4 pułku piechoty Legionów a następnie był pracownikiem Departamentu Wojskowego Naczelnego Komitetu Narodowego, odpowiedzialnym za sprawy werbunkowe w Królestwie Polskim. Po rozwiązaniu Legionów pracował w referacie prasowym Prezydium Rady Stanu w Warszawie. W 1919 roku wybrany po raz pierwszy posłem, zasiadał w Sejmie RP do śmierci.
W marcu 1920 roku został wiceministrem spraw zagranicznych. Jako taki reprezentował Polskę na konferencjach pokojowych w Mińsku i w Rydze. 18 marca 1921 roku podpisał w Rydze, w imieniu Polski, traktat pokojowy z sowieckimi Rosją, Białorusią i Ukrainą. Za zawarcie pokoju otrzymał Krzyż Wielki Orderu Polonia Restituta, a rząd włoski odznaczył go komandorią „Corona d’Italia”. Następnie (od maja do czerwca 1921) kierował ministerstwem spraw zagranicznych, by ustąpić ze stanowiska wiceministra w listopadzie 1921 roku.
W 1923 roku doprowadził do rozłamu w PSL „Piast”, zakładając nową partię PSL „Jedność Ludowa”. W 1926 roku został wykluczony ze stronnictwa. Założył wówczas Stronnictwo Chłopskie, któremu prezesował. Stał się również jednym z przywódców Centrolewu (Związku Obrony Prawa i Wolności Ludu, sojuszu partii centrowych i lewicowych stojących w opozycji do sanacji i Józefa Piłsudskiego). W latach 1928-1931 był wicemarszałkiem Sejmu. Był teź prezesem Centrali Współdziałania Stowarzyszeń Rolniczych i prezesem Związku Legionistów.
Od 1924 r. Dąbski był pierwszym prezesem Związku Dziennikarzy RP. Był też prezesem Syndykatu Dziennikarzy w Warszawie. W 1931 r., w 10. rocznicę podpisania traktatu pokojowego między Polską a Rosją sowiecką, ukazała się książka Dąbskiego „Pokój ryski”.
29 sierpnia 1930 roku był ciężko pobity przez napastników w mundurach. Zmarł 5 czerwca 1931 roku w Warszawie. Został pochowany na Starych Powązkach.
Wszelkie materiały zamieszczone w niniejszym Portalu chronione są przepisami ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o ochronie baz danych. Materiały te mogą być wykorzystywane wyłącznie na postawie stosownych umów licencyjnych. Jakiekolwiek ich wykorzystywanie przez użytkowników Portalu, poza przewidzianymi przez przepisy prawa wyjątkami, w szczególności dozwolonym użytkiem osobistym, bez ważnej umowy licencyjnej jest zabronione.
