W 1937 roku w Muzeum Narodowym w Warszawie otwarto pierwszą wystawę wykopalisk ekspedycji polskich w Egipcie. Ale początek Kolekcji Sztuki Starożytnego Egiptu dały dziewiętnastowieczne zbiory Uniwersytetu Warszawskiego, w tym sarkofag z mumią w kartonażu kapłana Hor-Dżehuti, który trafił do warszawskich zbiorów już w 1826 r. oraz przekazana za pośrednictwem Zachęty w 1919 r. kolekcja Tyszkiewiczów z Łohojska, m.in. papirus z Księgą Umarłych Bakai.
W 1938 r. w Muzeum powstał odrębny dział – Zbiory Sztuki Starożytnej – w którym gromadzono obiekty z wykopalisk prowadzonych w Edfu w Górnym Egipcie w latach 1937–1939 przez polską misję archeologiczną pod kierownictwem profesora Kazimierza Michałowskiego, we współpracy z IFAO, Francuskim Instytutem Archeologii Wschodu w Kairze m.in. ślepe wrota grobowca dostojnika Izi z VI dynastii, XXIV w. p.n.e., zespół stel wotywnych oraz naczynia kamienne, brązowe i gliniane o wysokiej jakości artystycznej i technologicznej, jak również obiekty darowane przez IFAO - sarkofagi skrzyniowe z Meir i antropoidalne z Deir el-Medina.
Niezaprzeczony sukces tej wystawy spowodował zawarcie umowy między Uniwersytetem Warszawskim i Zarządem miasta Warszawy — Muzeum Narodowe posiadało wówczas charakter muzeum samorządowego — mocą, której zabytki gromadzone przez Uniwersytet drogą wykopalisk w Egipcie zostają przekazane w depozyt Muzeum Narodowemu, które przejmuje na siebie obowiązek należytej konserwacji i ekspozycji wykopalisk, w ramach nowo kreowanego działu stałego pod nazwą: „Zbiory Sztuki Starożytnej”. W myśl tej umowy kierownikiem działu został profesor archeologii klasycznej U.W. Dr Kazimierz Michałowski, kierownik polsko-francuskich wykopalisk w Egipcie, asystentem działu — Dr Maria Ludwika Bernhard, asystent Zakładu Archeologii-Klasycznej U.W.
Po wojnie zbiory wzbogaciły się o zabytki z dawnych zbiorów niemieckich z tzw. Ziem Zachodnich, m.in. zespół naczyń z Okresu Predynastycznego, 4 tys. p.n.e., oraz fragmenty reliefów z nekropolii w Abusir ze Starego Państwa, XXV w. p.n.e.. Do Muzeum trafiły również historyczne kolekcje prywatne - cenne dzieła drobnej plastyki oraz obiekty rzemiosła artystycznego, m.in. głowa kamiennego posążka Ozyrysa z Okresu Późnego, VI w. p.n.e., będąca depozytem Muzeum Pałacu w Wilanowie, maska kartonażowa chłopca i drewniana rzeźba Anubisa z Nowego Państwa, XVI–XI w. p.n.e., z kolekcji gołuchowskiej.
W dalszym ciągu kolekcję muzealną zasilały obiekty z wykopalisk prowadzonych od 1957 r. w Tell Atrib w Delcie - ceramika i plastyka terakotowa epoki ptolemejsko-rzymskiej i w latach 1960–1964 w Faras w Sudanie - (bloki ze świątyń Totmesa III i Ramzesa II, XV i XIII w. p.n.e., oraz elementy budowli z czasów państwa Meroe, II–IV w., a także obiekty pochodzące z ratunkowych wykopalisk Centrum Archeologii Śródziemnomorskiej UW w rejonie IV katarakty nilowej w Sudanie w latach 2003–2010 - unikatowy zestaw naczyń i biżuterii, reprezentujący okresy: Środkowy Kermański, XXI–XVIII w. p.n.e., Meroicki, II–IV w. i Post-meroicki, IV–VII w.<./p>
Cennym uzupełnieniem zbiorów jest depozyt Muzeum Luwru z 1960 r. m.in. monumentalne posągi lwiogłowej bogini Sachmet oraz boga Amona, pochodzące z okręgu świątynnego w Karnaku z czasów Nowego Państwa, a także dary i zakupy - m.in. portret fajumski chłopca i głowa księcia ptolemejskiego, przedwojenne zakupy i kolekcja rotmistrza Czechowicza, dar powojenny. Obecnie kolekcja egipska liczy ok. 6 tysięcy obiektów.
Fot. Muzeum Abu Simbel
Wszelkie materiały zamieszczone w niniejszym Portalu chronione są przepisami ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o ochronie baz danych. Materiały te mogą być wykorzystywane wyłącznie na postawie stosownych umów licencyjnych. Jakiekolwiek ich wykorzystywanie przez użytkowników Portalu, poza przewidzianymi przez przepisy prawa wyjątkami, w szczególności dozwolonym użytkiem osobistym, bez ważnej umowy licencyjnej jest zabronione.
