Zapamiętamy go jako serdecznego człowieka, z otwartością przyjmował polskich artystów w swoim nowojorskim domu. Michał Hochman – polski piosenkarz, gitarzysta. W jego wykonaniu piosenka pt. Konik na biegunachwykonywana w Krakowie, w Kabarecie Studentów Akademii Medycznej „Cyrulik”, stała się przebojem, kwalifikując się do II Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu. Początkowo miała być bardziej kabaretowym żartem niż piosenką.
Autorem słów do przeboju jest Franciszek Serwatka. Po pierwszych publicznych prezentacjach, m.in. na Przeglądzie Piosenkarzy Studenckich w Częstochowie, w „Życiu Warszawy” ukazała się druzgocąca recenzja Andrzeja „Ibisa” Wróblewskiego: Co to znaczy, że „ z ołowiu odejdą żołnierze”? Z ołowiu idą, czy są z ołowiu? A ta muzyka, trochę włoska, taki Marino Marini. Coś okropnego. O co panu chodzi panie Serwatka? Czas pokazał, że krytyk nie miał racji...
Michał Hochman pochodził z rodziny żydowskiej. Matka Genowefa (Gołda) Puterman wywodziła się z bogatej rodziny kupieckie mieszkającej w Siedliszczu. Tam też uczęszczała do polskiej szkoły. W 1938 roku wyszła za mąż za Icka Hochmana, pochodzącego z podlubelskiej miejscowości Piaski. Po wybuchu II wojny światowej, rodzina Hochmanów uciekła przed Niemcami do sowieckiej strefy okupacyjnej, skąd została deportowana na Syberię – Michał przyszedł na świat w roku 1944 w Issyk-kulu (120 km od Omska, na terenie ówczesnego ZSRR, obecnie Kirgistan). W 1946 udało im się powrócić do Polski. Początkowo dotarli do Wrocławia, a w 1947 osiedlili się w Lublinie. Zamieszkali przy ulicy Lubartowskiej, a następnie na Krakowskim Przedmieściu. W 1948 roku urodziła się siostra Michała, Irena. On sam ukończył tamtejszą szkołę podstawową w której prowadził radiowęzeł, i II Liceum Ogólnokształcące im. Hetmana Jana Zamoyskiego.
Zainteresowania muzyczne przejawiał już we wczesnym dzieciństwie. Razem z bratem skonstruował radioodbiornik z którego obydwaj słuchali piosenek Paula Anki, czy Elvisa Presleya. Od lat młodzieńczych fascynowała go muzyka amerykańska – słuchał Głosu Ameryki i Radia Luksembourg. Bezpośredni wpływ na początki jego kariery miał zespół Rhythm and Blues.
Na scenie zadebiutował w wieku 15 lat (1959), po czym błyskawicznie zostawał laureatem wielu konkursów i przeglądów muzycznych, m.in. zdobył II nagrodę na Ogólnopolskim Konkursie Muzyki, Pieśni i Tańca (Wrocław, 1961). Jako 16-latek wziął udział w konkursie piosenkarskim w Lublinie (1960), gdzie otrzymał wyróżnienie za wykonanie piosenek Paula Anki (Diana; Pity, Pity) i Neila Sedaki (Oh, Carol). Na obozie piosenkarskim w Kołobrzegu poznał członków kabaretu Cyrulik z Krakowa, którzy w swoim repertuarze mieli piosenkę pt. Konik na biegunkach i którą to podarowali piosenkarzowi. Podczas audycji „Mikrofon dla wszystkich”, odbywającej się w Domu Kultury Kolejarza w Lublinie, wykonał ją po raz pierwszy ze swoim zespołem dixielandowym. Wokalista występował także z lubelskim zespołem Bezimienni.
Jego kariera zaczęła nabierać rozpędu w drugiej połowie lat 60. W 1965 roku Hochman nagrał Konika na biegunach z warszawskim zespołem Kawalerowie w Programie III P. R. W tym samym roku zaprezentował tę piosenkę podczas eliminacji Pagartu do festiwalu opolskiego i zwyciężył. Do występu na festiwalu jednak nie doszło, ponieważ tamtejsza Rada Programowa jego piosenkę odrzuciła a w zamian zaproponowała wykonanie piosenki Buzi od Rózi. Po jej przesłuchaniu, wokalista odmówił udziału w festiwalu. Mimo to – Konik na biegunach stał się jego największym przebojem, a także ponadczasowym evergreenem, po dziś dzień (2021) wielokrotnie emitowanym przez rozgłośnie radiowe oraz często odtwarzanym w internecie. W 1966 roku śpiewana przez niego piosenka pt. Złoty Uśmiech, została wybrana „Lubelską Piosenką Roku 1966”. 19 czerwca 1966 r. Hochman wziął udział w warszawskim „Konkursie na studencką piosenkę roku”, zajmując I miejsce. Tak o sukcesie piosenkarza pisał Kurier Lubelski:
Wokalista występował także z lubelską formacją Minstrele, z którą nagrał piosenki: Mała, Spacer z cieniem, Nie wiem i Uśmiech na zapas. Brał udział w comiesięcznych Radiowych Giełdach Piosenki w Warszawie. Dwie piosenki w jego wykonaniu zdobyły wówczas I nagrodę, a mianowicie: 32 Grudnia (muz. i sł. Janusz Pliwko) i Złoty Uśmiech (muz. Marek Wojtkiewicz, sł. Jerzy Księski). Ponadto piosenkarz wziął udział w „Maratonie Kabaretowym” oraz w imprezie „Echa Giełd i Estrad” w ramach IV Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu (1966). Ostatnia zaprezentowana przezeń piosenka w warszawskiej „Radiowej Giełdzie Piosenki” (kwiecień 1968) zatytułowana jest Człowiek to Styl z rep. Kazimierza Grześkowiaka.
Lublinianin był świetnie zapowiadającym się wykonawcą. Jego szlagier, czyli Konik na biegunach bił rekordy popularności. Piosenki Michała Hochmana były emitowane w lubelskiej audycji „Podwieczorek w cylindrze”. Na antenie radiowej, oprócz jego sztandarowego songu – emitowano także inne utwory z jego repertuaru. W nadawanej z klubu „Nora” audycji „Mikrofon w Cylindrze” zabrzmiały następujące piosenki: 32. Grudnia, Długi Dzień, Barbara i Mała. Wokalista z towarzyszeniem zespołu Minstrele, wystąpił także w audycji „Lubelskie rozmaitości literacko-muzyczne”. Wspólne plany nagraniowe, a przede wszystkim jego karierę przerwały wydarzenia marcowe 1968 roku, w wyniku których artysta zmuszony był opuścić Polskę.
W 1968 roku zamieszkał w Stanach Zjednoczonych. Próbował kontynuować karierę piosenkarską, śpiewając w tamtejszych klubach. Jego występy cieszyły się powodzeniem, lecz nie można było się z tego utrzymać, więc podjął innego rodzaju pracę. Wydawał pozwolenia na zabudowę strefy nabrzeżnej w stanie New Jersey (głównie w Atlantic City). Zamieszkał w Roosevelt, zaś w swoim mieszkaniu zbudował basen i studio nagraniowe. Gościł u siebie artystów z Polski, m.in. Ewę Demarczyk, Urszulę z mężem Stanisławem Zybowskim, Jerzego Stuhra, czy Budkę Suflera. Do śmierci mieszkał w Nowym Jorku.
Piosenki z lat 60., których nie zdążył nagrać przed wyjazdem z Polski (1968), zostały na nowo zaaranżowane przez Mieczysława Jureckiego i nagrane w 1995 roku w Stanach Zjednoczonych.
Po raz pierwszy po latach, piosenkarz przyjechał do Polski w 1984 roku, następnie w 1986. Odwiedził wówczas kraj z koncertem zatytułowanym Powrót do domu. W 1988 roku wystąpił w Warszawie podczas obchodów 45. rocznicy Powstania w getcie Warszawskim. Po 1990 r. odwiedzał Polskę bardziej regularnie. Poza Polską artysta koncertował także na Ukrainie, w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie.
Zmarł 10 czerwca 2024 roku w wieku 80 lat.
1997: Konik na biegunach – The best of Michał Hochman (CD, Michael Hochman Studio)
2006: To była miłość (CD, Michael Hochman Studio)
2017: Tych miasteczek nie ma już (CD, Sonic Records)
Wszelkie materiały zamieszczone w niniejszym Portalu chronione są przepisami ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o ochronie baz danych. Materiały te mogą być wykorzystywane wyłącznie na postawie stosownych umów licencyjnych. Jakiekolwiek ich wykorzystywanie przez użytkowników Portalu, poza przewidzianymi przez przepisy prawa wyjątkami, w szczególności dozwolonym użytkiem osobistym, bez ważnej umowy licencyjnej jest zabronione.
