Violetta Villas, polska artystka estradowa, najbardziej znana jako wokalistka tzw. muzyki rozrywkowej, była również śpiewaczką utworów estradowych, operowych, operetkowych i rewiowych, instrumentalistką, kompozytorką, autorką tekstów oraz aktorką filmową, teatralną. Wiele wskazuje na to, że Violetta Villas była jedną z pierwszych polskich gwiazd na scenie międzynarodowej.
Jej największym atutem artystycznym był wyjątkowy głos: sopran koloraturowy o szerokiej skali blisko czterech oktaw. W zagranicznej prasie pisano o niej: „głos ery atomowej” oraz „biały kruk wokalistyki światowej”. Posiadała niezwykle sprawny, elastyczny aparat głosowy, pozwalający jej znakomicie wykonywać szeroki zakres repertuaru od prostych ballado-sentymentalnych piosenek, przez standardy światowego jazzu, po wirtuozowskie arie operowe. Bardzo charakterystycznym elementem jej śpiewu były wokalizy obejmujące wszystkie rejestry głosu, śpiewane glissando w górę i w dół skali.
"W jej przypadku popularność była nieszczęściem. Cały czas była skazana na egzamin, na konfrontacje z ludźmi, którzy głównie szukali wydarzenia, zjawiska socjologicznego na jej koncertach, a nie tego, co ona śpiewa. Z drugiej strony szkoda, że ktoś nie zmusił jej twardą ręką, żeby wykorzystała możliwości, które dała jej natura. Była jak rozszalały, piękny koń, który nie wiedział jak zatrzymać się w tym biegu" -mówił o Villas Zbigniew Wodecki.
"Myślę, że podwójnie jej nie wyszło. Ani życiowo, ani zawodowo nie była do końca spełniona. W Polsce takie zmarnowane kariery wybitnych artystów to nic nowego. Wiele talentów nam umyka. (...) A to był głos i talent niepowtarzalny. Wzbudzała kontrowersje, ale właśnie, dlatego że to był charakter wielkiej, porównywanej z Marią Callas, gwiazdy" - wspominał Bohdan Łazuka.
"Ja całe życie jestem samotna. Chyba mam to zapisane w swoim życiorysie, w przeznaczeniu (...) Samotność to jest taka dziwna rana i takie małe rozdarte serce, których nie da się ująć w słowa, bo słowa są za ubogie, żeby umieć to nazwać" - mówiła o sobie sama VIllas
Posiadała nie tylko bardzo wyjątkowy, rozpoznawalny głos, ale wykreowała również bardzo charakterystyczny, sceniczny image: śpiewającej divy, zazwyczaj w wielkich balowych sukniach, lub oryginalnych kreacjach z szerokim kapeluszem, z burzą kręconych blond włosów. Tego wizerunku – hollywoodzkiej gwiazdy z lat 60, konsekwentnie trzymała się przez całą swą karierę.
Violetta Villas to pseudonim artystyczny, który wokalistka obrała już na samym początku swojej kariery. Jej prawdziwe imię to Czesława, z domu Cieślak, zaś po pierwszym mężu nosiła nazwisko Gospodarek.
Urodziła się w polskiej rodzinie 10 czerwca 1938 r. w belgijskim miasteczku Heusy, które obecnie stało się dzielnicą miasta Verviers, w prowincji Liège w Walonii. W 1946 r. wraz z rodzicami przyjechała do Polski i zamieszkała w Lewinie Kłodzkim.
Naukę muzyki Violetta Villas rozpoczęła w rodzinnym domu, a kontynuowała ją we Wrocławiu i w Szczecinie. W 1959 r. podjęła zaś naukę śpiewu w Warszawie.
Violetta Villas miała talent również do języków: mówiła biegle po polsku, francusku i rosyjsku, posługiwała się także językiem niemieckim i walońskim. Zaś w czasie pobytu w USA intensywnie pracowała nad językiem angielskim, dzięki czemu jej wykonania amerykańskich standardów brzmią znakomicie.
Muzyka przez nią wykonywana była różnorodna: od tradycyjnego popu, przez światowe standardy jazzowe, muzykę filmową, utwory musicalowe i poezję śpiewaną, aż po arie operetkowe i operowe oraz muzykę sakralną. Piosenki dla niej tworzyli liczni kompozytorzy, w tym Władysław Szpilman, Bogusław Klimczuk, Zbigniew Ciechan, Wojciech Kilar.
W repertuarze Violetty Villas znaleźć można piosenki w dziesięciu językach: polskim, angielskim, francuskim, niemieckim, włoskim, hiszpańskim, rosyjskim, portugalskim, neapolitańskim oraz pieśni po łacinie.
Zwycięstwo piosenki Dla ciebie, miły w plebiscycie „Expressu Wieczornego” dało Violetcie Villas szansę udziału w festiwalu w Sopocie w 1961 r. Wystąpiła tam również w kolejnym roku. W latach 1964–1966 brała udział w Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu.
Violetta Villas występowała na międzynarodowych koncertach radiowych w Szwajcarii i w RFN. Rok 1965 przyniósł jej nagrodę Grand Prix na III Festival International des Variétés et Music-Halls we francuskim Rennes. W latach 60. koncertowała m.in. w ZSRR, Czechosłowacji, Bułgarii, Rumunii, Belgii, Izraelu.
Na przełomie 1965 i 1966 r. Violetta Villas dawała koncerty w Paryżu, m.in. w sali koncertowej Olympia. W 1966 r. – na prośbę szefa wspomnianej Olympii – znalazła się wśród artystów Grand Musicall de Varsovie (polski program rewiowy).
W latach 1966 – 1969 działała w Las Vegas, gdzie miała okazję występować z Frankiem Sinatrą, Paulem Anką, Deanem Martinem, Charles’em Aznavourem, Sammym Davisem. Występując w rewii Casino de Paris, śpiewała piosenki, arie operetkowe i operowe w dziewięciu językach. Wykonywała między innymi utwór Strangers in the Night. W 1968 r. nagrała piosenki dla amerykańskiej telewizji i wytwórni Capitol Records.
W 1968 r. Violetta Villas kilkukrotnie wystąpiła w warszawskiej Sali Kongresowej w rewii Villas Revue. W 1969 r., podczas gościnnych występów w Sahara Hotel & Casino, śpiewała duety z Connie Francis i Barbrą Streisand.
Pierwsza połowa lat 70. dla Violetty Villas to dalsze międzynarodowe występy w różnych częściach świata: w Australii i w Nowej Zelandii, w Tokio, w Rio de Janeiro, w Paryżu. Wzięła udział w międzynarodowej trasie koncertowej z zespołem „Podwieczorku przy mikrofonie” (występy miały miejsce m.in. w ośrodkach polonijnych w Stanach Zjednoczonych i w Kanadzie). Violetta Villas angażowała się też lokalnie – w parafii śpiewała na ślubach i podczas kościelnych uroczystości.
W drugiej połowie lat 70. Violetta Villas nagrała płytę Nie ma miłości bez zazdrości, współpracując m.in. z Agnieszką Osiecką. Piosenki Osieckiej śpiewała w recitalu TVP Sentymenty. W 1978 r. wystąpiła w łódzkim Teatrze Wielkim w widowisku Kochajmy się (wykonując piosenkę My Heart Belongs to Daddy). Od jesieni 1979 r. przez krótki czas występowała w warszawskim Teatrze Syrena (widowisko Trzeci program).
W połowie lat 80. Violetta Villas ponownie podjęła współpracę z Teatrem Syrena, występując w rewii Violetta. Zagrała ponad 250 przedstawień (w kraju i za granicą). W 1986 r. wróciła do koncertowania, wzięła udział m.in. w Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu. W 1987 r. wraz z Teatrem Syrena udała się na międzynarodową trasę koncertową zatytułowaną „Violetta”, podczas której występowała m.in. w Stanach Zjednoczonych (w tym w Carnegie Hall i na Broadwayu). Na przełomie lat 80. i 90. Violetta Villas występowała w Operetce Warszawskiej.
W latach 1991–2003 Violetta Villas występowała z programem „Tygrysica z Magdalenki. Violetta Villas Show” na 15 koncertach w kilku miejscowościach w Polsce. W 1992 r. wzięła udział w Festiwalu Arii i Pieśni im. Jana Kiepury w Krynicy Zdroju. W 1993 r. wystąpiła w transmitowanym przez telewizję recitalu w Teatrze Roma. W latach 90. Violetta Villas występowała też na koncertach w Chicago i w Nowym Jorku. Koncertowała również w małych miejscowościach. W 1996 r. nagrała z Kazikiem Staszewskim piosenkę Kochaj mnie, a będę twoja. W 1998 r. wystąpiła na gali z okazji pięciolecia programu Szansa na sukces. W 1999 r. zaśpiewała w transmitowanym przez telewizję koncercie „Violetta – taka jestem” w łódzkim Teatrze Wielkim.
Od 2000 r. Violetta Villas śpiewała w Londynie, w Chicago, w Wiedniu, we Lwowie, występowała również w różnych miejscowościach w Polsce. W 2003 r. nagrała razem z Michałem Wiśniewskim cieszący się dużą popularnością minialbum Walentynkowe hity, wystąpiła również na XL Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. W 2007 r. wystąpiła w warszawskiej Sali Kongresowej w finale programu Szansa na sukces. Pod koniec 2009 i na początku 2010 r. występowała w kilku miejscowościach na terenie Polski.
W latach 90. i 2000. Violettę Villas można było zobaczyć w różnych programach telewizyjnych, jak choćby Szansa na sukces, Wieczór z wampirem, Od przedszkola do Opola, Na każdy temat, Wideoteka dorosłego człowieka.
W lutym 2011 r. w Kielcach miał miejsce ostatni publiczny występ Violetty Villas – koncert z okazji 50-lecia jej działalności artystycznej. Została wtedy odznaczona przyznawanym przez ministra kultury medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis.
Zmarła 5 grudnia 2011 r. w Lewinie Kłodzkim, w wieku 73 lat, niemal do samego końca, śpiewając i występując publicznie. Jej śmierć wywołała liczne kontrowersje oraz postępowania prokuratorsko-sądowe dotyczące jej złego stanu zdrowia, braku fachowej opieki medycznej i innych zaniedbań.
Szkoda, bo jak mówił jeszcze w 2000 r. słynny krytyk muzyczny Jerzy Waldorff, Villas to "Największy i najbardziej zmarnowany talent, jaki mieliśmy po wojnie".
Została pochowana w dniu 19 grudnia 2011 w Warszawie. Uroczystości pogrzebowe rozpoczęły się w kościele św. Karola Boromeusza na Powązkach, po czym trumna z ciałem artystki została złożona na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 25-6-1). W ceremonii wzięło udział kilka tysięcy osób, w tym m.in. rodzina piosenkarki, przedstawiciele władz lokalnych i państwowych.
Poza działalnością artystyczną, angażowała się również w działalność charytatywną, zaś jej największą miłością zwłaszcza w późniejszym etapie życia stały się zwierzęta, którymi zajmowała się także osobiście w swojej posiadłości na Dolnym Śląsku. Została też honorowym obywatelem Lewina Kłodzkiego i New Britain (w Stanach Zjednoczonych).
Wszelkie materiały zamieszczone w niniejszym Portalu chronione są przepisami ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o ochronie baz danych. Materiały te mogą być wykorzystywane wyłącznie na postawie stosownych umów licencyjnych. Jakiekolwiek ich wykorzystywanie przez użytkowników Portalu, poza przewidzianymi przez przepisy prawa wyjątkami, w szczególności dozwolonym użytkiem osobistym, bez ważnej umowy licencyjnej jest zabronione.
