Ludwik Antonii Rydygier urodził się 21 sierpnia 1850 roku w Dusocinie koło Grudziądza. Był synem Karola Riedigera i Elżbiety z Koenigów. W 1853 roku rodzice Ludwika Rydygiera sprzedali majątek w Dusocinie i przenieśli się Grabowa k. Starogardu Gdańskiego, a następnie do Chełmna. Ludwik Rydygier początkowo pobierał nauki u prywatnego nauczyciela, potem w Collegium Marianum w Pelplinie, a w latach 1859-1863 w Gimnazjum w Chojnicach. W latach 1863 – 1869 uczęszczał do Katolickiego Królewskiego Gimnazjum Chełmińskiego, które ukończył, jako jeden z ośmiu abiturientów tego rocznika, otrzymując świadectwo dojrzałości z wyróżnieniem. Czas nauki w Gimnazjum Chełmińskim, słynącym działalności patriotycznej i obrony języka polskiego, miał ogromny wpływ na jego postawę patriotyczną.
Po ukończeniu szkoły jeszcze tego samego roku udał się na studia medyczne na Uniwersytet w Greifswaldzie (Gryfii). Ze względu na brak możliwości finansowania przez rodziców jego dalszej nauki, Ludwik Rydygier w tym czasie korzystał z pomocy finansowej Towarzystwa Pomocy Naukowej w Chełmnie, które przyznało mu stypendium na 4 lata w wysokości 100 talarów, powiększone później o 25 talarów. Kiedy Rydygier sam był członkiem tego Towarzystwa zobowiązał się spłacić „z wdzięczności” otrzymaną pomoc w ciągu 15 lat. Ciekawostką jest to, że w tym okresie, chcąc podkreślić swoją polskość, zmienił pisownię nazwiska z Riediger na Rydygier, za co został ukarany. Współtworzył również stowarzyszenie „Polonia”, które zrzeszało polskich studentów, mające na celu pielęgnowanie spraw polskich.
Po trzech latach spędzonych w Gryfii, udał się na dalsze studia do Berlina i Strasburga. W 1873 roku powrócił do Gryfii, gdzie zdobył tytuł lekarza medycyny, w 1874 roku obronił doktorat medycyny w zakresie chirurgii i położnictwa, a cztery lata później na Uniwersytecie w Jenie uzyskał habilitację. Podczas studiów w Gryfii wiedzę z zakresu chirurgii zdobywał u prof. Karola Huetera, który jeszcze po zakończeniu przez Rydygiera studiów czasowo zatrudniał go jako asystenta.
W latach 1876 – 1877 L. Rydygier odbywał praktykę lekarską w szpitalu klasztornym Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo w Chełmnie. W 1878 roku został zatrudniony w Klinice chirurgicznej Uniwersytetu w Jenie na stanowisku wykładowcy i I asystenta. Pracował też przez kilka miesięcy w klinice prof. Billrotha we Wiedniu.
Wiosną 1874 roku Rydygier osiedlił się w Chełmnie, a w 1875 roku poślubił Marię Borkowską, która wniosła mu znaczny majątek i dzięki temu mógł zakupić grunt przy ulicy Dworcowej 9 w Chełmnie pod swoją przyszłą klinikę. Nowo wybudowaną Klinikę Chirurgiczną pod nazwą „Prywatna Klinika dla Chorób chirurgicznych, Chorób ocznych i kobiecych dra Rydygiera w Chełmnie (Culm a./W)” otworzył 8 października 1878 roku.
Lecznica chełmińska, wyposażona w najnowocześniejszy sprzęt medyczny, stała na bardzo wysokim poziomie i była jedną z najlepszych w placówek tego typu na terenie Polski z okresu zaborów. Posiadała pokoje wyposażone w 25 łóżek dla pacjentów, bieżącą wodę, sanitariaty, windę i sygnalizację dźwiękową. Rydygier wykorzystywał też bardzo nowoczesne instrumenty chirurgiczne. Poza kliniką Ludwik Rydygier prowadził, w ogrodzie za kliniką, osobną pracownię doświadczalną.
Okres chełmiński działalności dra L. Rydygiera wywarł ogromny wpływ na rozwój chirurgii w dziejach ludzkości. To właśnie w swojej chełmińskiej klinice w dniu 16 listopada 1880 roku przeprowadził pierwszą w na świecie operację częściowego wycięcia żołądka z nowotworem.
Rok później 21 listopada 1881 roku dokonał drugiej ważnej operacji – resekcji żołądka w chorobie wrzodowej. Inne osiągnięcia Rydygiera z tego okresu to m.in.: przeprowadzenie zabiegu zespolenia jelita i leczenie gruźlicy stawów. Podczas pobytu w Chełmnie powstała też znaczna część jego prac naukowych (około 200), w tym najważniejsza pt. „Podręcznik chirurgii szczegółowej”, którą wydał w języku polskim w 1886 roku.
W klinice przyjmował rocznie ok. 2000 chorych, prowadził też tu zajęcia z chirurgii dla studentów. Wśród jego studentów można wymienić wielu znanych lekarzy m.in.: L. Polewskiego, W. Wehr`a, J. Biziela.
W tym czasie był członkiem Towarzystwa Pomocy Naukowej w Chełmnie, wspierającego naukę młodzieży polskiej (wcześniej sam otrzymywał stypendium tego Towarzystwa); prezesem Towarzystwa Przemysłowego w Chełmnie, a także przez kilka lat prezesem Wydziału Lekarsko-Przyrodniczego Towarzystwa Naukowego w Toruniu.
Jako gorliwy patriota współorganizował też wiece w obronie języka polskiego w szkołach elementarnych w Chełmnie.
Dzięki sukcesom osiągniętym w Chełmnie i sławie w świecie chirurgii w 1887 roku został powołany na katedrę chirurgiczną w Krakowie i mianowany profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego. Przed wyjazdem do Krakowa sprzedał swoją klinikę dr Leonowi Polewskiemu.
Dziesięć lat później objął kierownictwo nad reaktywowanym Wydziałem Lekarskim na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W bardzo szybkim czasie postawił również i lwowską chirurgię na europejskim poziomie.
Po odzyskaniu Niepodległości przez Polskę Rydygier, dzieląc się swoją wiedzą i doświadczeniem, współtworzył w 1919 roku Wydział Lekarski na Uniwersytecie Poznańskim. Jako szef sanitarny Armii Polskiej na Pomorzu w stopniu generała porucznika w latach 1918-1920 roku brał czynny udział w wojnie polsko-ukraińskiej, w tym w obronie Lwowa, oraz w wojnie polsko-bolszewickiej. W tym czasie był organizatorem szpitali wojskowych, z tego powodu obecnie uznawany jest także za twórcę pierwszych wojskowych służb medycznych.
10 lutego 1920 roku uczestniczył w zaślubinach Polski z morzem, które odbyły się w Pucku.
W 1920 roku Ludwik Rydygier planował powrót na Pomorze, niestety po sprzedaży majątku, zmarł nagle na zawał serca 25 czerwca 1920 roku we Lwowie. Został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim (jego grób przeniesiono później do kwatery dowódców na Cmentarzu Obrońców Lwowa).
Przed śmiercią zdążył odwiedzić jeszcze ukochane Chełmno, które rozsławił poprzez swoją działalność zawodową, ale i postawę patriotyczną, którą wyniósł z domu rodzinnego oraz z kilkuletniego czasu nauki w Chełmińskim Gimnazjum.
Profesor Ludwik Rydygier za swoje zasługi dla polskiej i światowej chirurgii był wielokrotnie nagradzany. W 1898 r. Papież uhonorował go Komandorią Orderu Rycerskiego Świętego Grzegorza Wielkiego, a za zasługi dla Cesarstwa Austro-Węgierskiego od Cesarza Franciszka Józefa I otrzymał w 1890 r. Order Żelaznej Korony III klasy i w 1903 roku tytuł Tajnego Radcy Dworu – galicyjski tytuł szlachecki jako Ludwik Rydygier Ritter von Ruediger.
Dziś w Polsce jego imię nosi wiele szpitali, akademii medycznych, ale też parków czy placów. Towarzystwo Chirurgów Polskich kontynuuje zapoczątkowane przez prof. L. Rydygiera Zjazdy Chirurgów, a także ustanowiło Kapitułę Medalu Rydygiera, który wręczany jest wybitnym chirurgom na ww. zjazdach.
W Chełmnie znajdują się liczne miejsca przypominające dra Ludwika Rydygiera. Są to m.in.: budynek dawnej kliniki z tablicą pamiątkową ufundowaną przez Towarzystwo Chirurgów Polskich, pomnik L. Rydygiera w Parku Pamięci i Tolerancji dra Rydygiera, stała wystawa pt. „Dr Ludwik Rydygier – światowej sławy chirurg polski” w Muzeum Ziemi Chełmińskiej w ratuszu oraz Szpital i Plac im. Dr. Rydygiera.
W 1889 roku L. Rydygier zorganizował pierwszy Zjazd Chirurgów Polskich w Krakowie, w którym uczestniczyli chirurdzy ze wszystkich trzech zaborów. Zjazdy te odbywają się do dziś, co 2 lata, a w 1921 dały początek Towarzystwu Chirurgów Polskich.
Wszelkie materiały zamieszczone w niniejszym Portalu chronione są przepisami ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o ochronie baz danych. Materiały te mogą być wykorzystywane wyłącznie na postawie stosownych umów licencyjnych. Jakiekolwiek ich wykorzystywanie przez użytkowników Portalu, poza przewidzianymi przez przepisy prawa wyjątkami, w szczególności dozwolonym użytkiem osobistym, bez ważnej umowy licencyjnej jest zabronione.
