Tadeusz Kossakowski, generał dywizji, Cichociemny urodził się 27 stycznia 1888 r., w Kiszyniowie. Ukończył szkołę realną w Chersoniu. W jakiś czas później, wraz z całą rodziną przeniósł się do Lwowa, gdzie podjął studia na Wydziale Budowy Maszyn w tamtejszej Politechnice, które ukończył z dobrym wynikiem.
W 1909 r., wstąpił do Związku Walki Czynnej, niebawem także do Związku Strzeleckiego, gdzie ukończył szkołę oficerską "Strzelca" w Stróży.
Po uzyskaniu pełnych uprawnień oficerskich, otrzymał z rąk samego Komendanta Piłsudzkiego znak oficerski, tak zwany "Parasol". W niedługim czasie,
został powołany do rosyjskiego armii i skierowany do szkoły piechoty w Czugajewie.
1 września 1915 r., otrzymał stopień chorążego armii carskiej i skierowanie na front, gdzie początkowo dowodził kompanią, a następnie batalionem piechoty. W lutym 1917 r., jako porucznik, przeniesiony został do oddziałów saperskich. We wrześniu tego roku udało mu się uzyskać przeniesienie do oddziałów polskich. Pełnił służbę w 2 kompanii telegraficznej 1 Pułku Inżynierii w I Korpusie Polskim. Następnie do maja 1918 r., był już w regularnych oddziałach Wojska Polskiego.
Początkowo pełnił służbę w 1 Pułku Telegraficznym, następnie był komendantem oddziału wywiadowczego w Łodzi, a potem od marca 1919 r., dowodził kompanią saperów w 2 DP Legionów.
W czerwcu 1919 r., w ramach weryfikacji, otrzymał awans na podpułkownika, a w październiku 1920 r., został dowódcą batalionu saperów.
Od grudnia 1921 r., był najpierw p.o., a następnie dowódcą batalionu maszynowego wojsk saperskich (reflektorów). W tym czasie ukończył też kurs
Inżynierii Wojskowej, a w 1923 r., wojskowe studia specjalne we Francji. W październiku 1924 r., został dowódcą 2 pułku saperów, a w listopadzie
1925 objął stanowisko kierownika Głównego Zaopatrzenia Inżynierii i Saperów w Warszawie.
W kwietniu 1927 został powołany na zastępcę szefa Departamentu Saperów Ministerstwa Spraw Wojskowych, awansując w styczniu 1928 r., do stopnia pułkownika. 23 listopada 1930 r., przeszedł do służby pancernej, obejmując stanowisko dowódcy broni pancernych w Polsce. W skład sił pancernych wchodziły w tym czasie: pułk czołgów, kilka szwadronów samochodów pancernych oraz pociągi pancerne.
W 1935 r., niespodziewanie został przeniesiony na stanowisko szefa Wydziału Saperów w Ministerstwie Spraw Wojskowych. 19 marca 1939, otrzymał
awans na generała brygady.
Podczas Wojny Obronnej 1939 roku, był dowódcą saperów. Po klęsce wrześniowej przez Rumunię przedostał się do Francji, gdzie zameldował się nowemu Naczelnemu Wodzowi gen. Władysławowi Sikorskiemu. Przez miesiąc pełnił funkcję dowódcy saperów w Sztabie Naczelnego Wodza.
Po upadku Francji, razem z polskimi władzami wojskowymi, przybył do Wielkiej Brytanii, gdzie we wrześniu 1940 r., otrzymał nominację na zastępcę dowódcy I Brygady Strzelców do spraw motoryzacji.W październiku 1941 r., został przeniesiony do Oddziału III Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie. Równocześnie kończył kurs wyższych dowódców armii sprzymierzonych w Brytyjskiej Wyższej Szkole Wojennej w Cumberly. W tym czasie objął też stanowsko dowódcy saperów I Korpusu oraz zastępcy dowódcy I Korpusu do spraw motoryzacji.
W lipcu 1942 r., gen. Kossakowski udał się na Bliski Wschód, gdzie na krótko objął dowództwo 2 Brygady Czołgów, a we wrześniu tego roku został szefem motoryzacji i broni pancernej Armii Polskiej na Wschodzie. Od czerwca 1943 r., pełnił funkcję zastępcy dowódcy Bazy i Etapów Armii Polskiej na Wschodzie i zastępy dowódcy 2 Brygady Czołgów. Od grudnia 1943 r., znajdował się w dyspozycji Naczelnego Wodza gen. Sosnkowskiego.
Na początku 1944, zgłosił Naczelnemu Wodzowi swoją chęć lotu do okupowanego kraju i podjęciu służby w Armii Krajowej. Po uzyskaniu zgody został skierowany do Włoch, gdzie był odpowiednio szkolony i przygotowywany do przerzutu do Kraju oraz specyficznej służby w AK. Szkolenie trwało kilka miesięcy. 29 maja 1944 r., gen. Kossakowski w ramach operacji "Wildhorn II", wystartował z lotniska wojskowego w Brindisi. Lądowanie miało miejsce w nocy z 29 na 30 maja na zaimprowizowanym lotnisku pod Tarnowem w rejonie Zaborowa. Po przybyciu do Warszawy gen. Kossakowski otrzymał pseudonim "Krystynek" i przydział do Wydziału Broni Szybkich w Oddziale III Komendy Głównej AK. Został także kierownikiem Zakładów Produkcji Uzbrojenia AK. Z chwilą lądowania w kraju, dnia 30 maja 1944 r., otrzymał awans na generała dywizji.
W pierwszych tygodniach Powstania Warszawskiego, zapomniany przez Komendę Główną, walczył jako zwykły strzelec w drużynie szturmowej pchor. "Blizny" w Śródmieściu Południowym. Po trzech tygodniach przypomniano sobie o nim i powierzono szefostwo nad produkcją środków walki, równocześnie mianując go dowódcą kilkunastoosobowej Legii Oficerskiej.
Po zakończeniu działań powstańczych w Warszawie gen. Kossakowski, wraz z pozostałymi pięcioma generałami AK, dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w Oflagach: XIII - 317 C w Landwasser, IV C w Colditz i XVIII - 317 C w Markt Pengau w Austrii.
Po uwolnieniu przybył do Anglii, gdzie zgłosił się do służby w Polskich Siłach Zbrojnych. Pod koniec 1945 r. podjął jednak decyzję o powrocie do kraju. W grudniu 1945 r., wraz z gen. Borutą-Spiechowiczem i gen. Szareckim znalazł się na ziemi ojczystej. Podjął pracę w Biurze Projektów.
Zmarł w Polsce 24 listopada 1965 r., w wieku 77 lat. Pochowano go na Cmentarzu Powązkowskim.
Wszelkie materiały zamieszczone w niniejszym Portalu chronione są przepisami ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o ochronie baz danych. Materiały te mogą być wykorzystywane wyłącznie na postawie stosownych umów licencyjnych. Jakiekolwiek ich wykorzystywanie przez użytkowników Portalu, poza przewidzianymi przez przepisy prawa wyjątkami, w szczególności dozwolonym użytkiem osobistym, bez ważnej umowy licencyjnej jest zabronione.
