28 marca 1842 roku otwarto Teatr Skarbkowski we Lwowie. Wówczas był to trzeci pod względem ilości miejsc teatr Europy, po słynnej mediolańskiej La Scali (3000 miejsc) oraz nadwornym teatrze w Dreźnie (2000 miejsc), widownia mieściła 1460 osób. Na drugi dzień po otwarciu polski zespół teatru wystawił „Śluby panieńskie” Aleksandra Fredry. Pierwszym dyrektorem teatru był hrabia Stanisław Skarbek. Od 1872 r. w teatrze działała opera i operetka – wówczas jedyna w Galicji a koncertował tu nawet Paganini.
Teatr wzniesiono według projektu wiedeńskiego architekta A. Pichla i lwowskiego budowniczego J. Salzmanna z fundacji hrabiego Stanisława Skarbka. Budynek spoczywał na 16 tysiącach bali dębowych przywiezionych z majątków hrabiego. W budynku mieszkali m.in. Artur Grottger i Juliusz Kossak. Darczyńca oddał budynek miastu Lwów w bezpłatne użytkowanie na 50 lat.
Kazimierz Schleyen w „Lwowskich gawędach” pisał:
„We wspaniałym amfiteatrze tylko złoto, biel i purpura. Kolory nie rażą przesadą, lecz podnoszą dostojeństwo przybytku. Imponujący żyrandol rzuca blaski na kurtynę: arcydzieło Siemiradzkiego. Na prawo loża prosceniowa pierwszego piętra, ongiś cesarska. Siadywały w niej rody panujące, najwyżsi dygnitarze rakuscy i namiestnicy c.k. Galicji i Lodomerii. W loży tej siedział austriacki prezydent ministrów hr. Kazimierz Badeni, gdy w czasie przedstawienia operetki aktor Myszkowski miał paść przed cesarzem japońskim i zawołać: Mi-ka-do! Tymczasem padł w kierunku loży premiera wołając: Ba-de-ni! Ukarali go za to jednym dniem aresztu z zamiana na grzywnę, którą z ochotą zapłacił sam premier. Doczekał się wreszcie Lwów, że pojawił się w tej loży Naczelnik Państwa Józef Piłsudski, który znał tę scenę dawniej ze znacznie skromniejszych miejsc. Potem zasiadali w tej loży późniejsi Prezydenci Rzeczypospolitej, a na co dzień przedstawiciel Rządu, lwowski wojewoda”.
W latach 1861-1880 sala redutowa teatru służyła także jako sala obrad galicyjskiego Sejmu Krajowego. W końcu XIX wieku w pobliżu zbudowano nowy gmach teatru miejskiego nazwany Teatrem Wielkim. Stary budynek przeznaczono na filharmonię, a potem na kino. Obecnie mieści się tu ukraiński teatr.
Wszelkie materiały zamieszczone w niniejszym Portalu chronione są przepisami ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o ochronie baz danych. Materiały te mogą być wykorzystywane wyłącznie na postawie stosownych umów licencyjnych. Jakiekolwiek ich wykorzystywanie przez użytkowników Portalu, poza przewidzianymi przez przepisy prawa wyjątkami, w szczególności dozwolonym użytkiem osobistym, bez ważnej umowy licencyjnej jest zabronione.
