(…) O godzinie 9-ej dnia 13 VII [1920] ppłk Szylling kierując osobiście akcją baonu zasadzkowego otwiera ogień na nieprzyjaciela posuwającego się z Kolosowa na Szpikolosy, wyrządza mu olbrzymie straty w ludziach i koniach, wywołuje panikę i zmusza do odwrotu, następnie śledząc pilnie przebieg akcji przeprowadza grupa zasadzkowa energiczny atak, przy czym osobiście kieruje ogniem baterii, którą ustawia na 1500 metrów od nieprzyjaciela (…), który w panice rozbiega się po lesie, pozostawiając w naszych rękach 7 armat z zaprzęgiem, tabory jazdy Kotowskiego i wielkie ilości trupów ludzi i koni.
(Wniosek na odznaczenie Virtuti Militari, 4 listopada 1920)
Urodzony w dniu 31 sierpnia 1884 roku w Płoniawach powiat makowski i prawdopodobnie był chłopskiego pochodzenia. Już w młodości był czynnym działaczem młodzieżówki PPS-u, za co był wielokrotnie uwięziony. W latach 1909-1912 ukończył w Wyższej Szkole Rolniczej w Warszawie 6-semestrowe Kursy Przemysłowo-Rolnicze. Po odbyciu praktyki rolniczej pracował samodzielnie jako agronom a od kwietnia 1912 roku do maja 1913 roku był kierownikiem folwarku doświadczalnego i asystentem w Stacji Zootechnicznej w Szamocinie w byłym pow. warszawskim.
W 1905 powołany do wojska, a jako przestępca polityczny, mimo cenzusu naukowego, przez dwa lata służył jako szeregowiec, później podoficer 90 Pułku Piechoty. Od 1907 w rezerwie.
Zmobilizowany, w latach 1914–1917 w armii rosyjskiej, dowódca kompanii i batalionu. Od grudnia 1917 dowódca 5 Pułku Strzelców w II Korpusie Polskim. Po bitwie pod Kaniowem od maja 1918 w niewoli niemieckiej. W Wojsku Polskim od listopada 1918. Od maja 1919 do września 1921 dowódca 44 Pułku Strzelców Kresowych (przejściowo dowodził XXV Brygadą Piechoty), następnie dowódca piechoty dywizyjnej 13 Dywizji Piechoty.
W lutym 1922 na własną prośbę przeniesiony do rezerwy, od grudnia 1925 ponownie w służbie. W latach 1926–1928 dowódca piechoty dywizyjnej 23 Dywizji Piechoty, 1928–1937 dowódca 8 Dywizji Piechoty. Od maja 1937 generał do prac przy Generalnym Inspektorze Sił Zbrojnych.
W wojnie obronnej Polski w 1939 r. dowodził Armią Kraków, w składzie 5 dywizji piechoty (6, 7, 21, 23 i 55 rezerwowa) oraz trzech brygad (10 zmotoryzowanej Brygady Kawalerii, Krakowskiej Brygady Kawalerii i 1. Brygady Górskiej). Armia ta miała bronić przemysłowego regionu Górnego Śląska i południowego skrzydła polskiego frontu.
2 września Armia Kraków opuściła swoje pozycje, po tym jak niemieckie zagony pancerne wdarły się w głąb polskiej obrony na styku obrony Armii "Kraków" z Armią "Karpaty" na południu i Armią "Łódź". Gen. Szylling, pomimo tak ciężkiej sytuacji, dał wyraz opanowania żołnierskiego rzemiosła najwyższej próby przeprowadzając Armię Kraków (kilkakrotnie otaczany), aż na Lubelszczyznę.
19 września 1939 gen. Szylling wraz z ostatkami jego armii w grupie wojsk dowodzonych przez gen. Tadeusza Piskora (dowódca Armii Lublin) dotarły pod Tomaszów Lubelski. Szylling proponował pozorowany atak na Tomaszów, zaś właściwy przez Narol nad Tanwią. Jednak gen. T. Piskor zdecydował się atakować wyłącznie Tomaszów. Oddziały polskie stoczyły swą ostatnią bitwę – niemiecka zapora w Tomaszowie była zbyt silna, pozostałą jedynie kapitulacja.
20 września po raz drugi dostał się do niemieckiej niewoli. Niemal cały okres wojny, do 30 kwietnia 1945 spędził gen. Szylling w obozie jenieckim VII A Murnau. Wyzwolony przez Amerykanów – wyjechał najpierw do Francji, następnie do Wielkiej Brytanii i Kanady w Montrealu, gdzie zmarł 17 czerwca 1971
Pochowany na cmentarzu Saint-Sauveur-des-Monts w Kanadzie. Grób został wpisany do ewidencji grobów weteranów walk o wolność i niepodległość Polski (nr ewidencyjny 480).
Awanse: podporucznik (1916), porucznik (1916), kapitan (1917), major (1918), podpułkownik (1920), pułkownik (1922), generał brygady (1929). Rok po zakończeniu wojny mianowano Antoniego Szyllinga generałem dywizji. (1946).
Na emigracji generał Szylling wydał książkę "Moje dowodzenie w roku 1939". Powstała ona w latach 1959-1963. W 1968 r. póżniej autor dopisał jeszcze do pracy komentarze. Generał Szylling zamieścił w książce krótki opis własnej kariery wojskowej oraz liczne uwagi na temat dowodzenia armią. Najciekawszy wątek jego rozważań stanowi polemika z poglądami wyrażanymi przez historyków i uczestników kampanii wrześniowej, że Armia Kraków przez niego dowodzona, rozpoczęła wycofywanie zbyt wcześnie.
Pisał: „klęską narodu stawało się nie to, że wojna była przegrana, bo inaczej być nie mogło, a to, że wojsko nie mogło się bić, tak jak tego nadzieje i ambicje narodu oczekiwały, a przeznaczenie i honor wojsk wymagały”.
Generał był taktykiem i jako taki uznawał konieczność oszczędzania wojska z myślą o użyciu oddziałów przy lepszej okazji. Ze strategicznego punktu widzenia i oceny całej kampanii obrona Śląska choćby o dzień dłużej nie miała większego znaczenia. 19 września 1939 gen. Szylling wraz z ostatkami jego armii w grupie wojsk dowodzonych przez gen. Tadeusza Piskora (dowódca Armii Lublin dotarły pod Tomaszów Lubelski. Szylling proponował pozorowany atak na Tomaszów, zaś właściwy przez Narol nad Tanwią. Jednak gen. T. Piskor zdecydował się atakować wyłącznie Tomaszów. Oddziały polskie stoczyły swą ostatnią bitwę – niemiecka zapora w Tomaszowie była zbyt silna, pozostałą jedynie kapitulacja.
Wszelkie materiały zamieszczone w niniejszym Portalu chronione są przepisami ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o ochronie baz danych. Materiały te mogą być wykorzystywane wyłącznie na postawie stosownych umów licencyjnych. Jakiekolwiek ich wykorzystywanie przez użytkowników Portalu, poza przewidzianymi przez przepisy prawa wyjątkami, w szczególności dozwolonym użytkiem osobistym, bez ważnej umowy licencyjnej jest zabronione.
